La baz'a'n tekst'o'n origin'e en'komput'il'ig'is Sergej Verŝinin
Proksim'um'a verk'o'jar'o: 1970
Kre'is la Esperant'a'n tekst'o'n: Beaucaire
Prud'ul'o'j, hipokrit'ul'o'j, farise'o'j, bigot'o'j, akv'o'trink'ant'o'j, ĉast'afekt'ul'o'j, sen'seks'ul'o'j, frid'pis'ul'o'j, abstin'em'ul'o'j, mal'absint'em'ul'o'j, flav'mien'a'j virt'ul'o'j, ranc'a'j ge'virg'ul'o'j, vi ver'ŝajn'e mal'atent'e leg'is la titol'o'n de tiu ĉi anekdot'ar'o. La libr'o ne est'as por vi! Tuj ferm'u ĝi'n!Ekzist'as por vi ja sufiĉ'e da ted'a'j verk'o'j en ni'a literatur'o (Ĉu vi jam leg'is ekz. la Monad'ologi'o'n de Leibnitz aŭ “Strang'a Hered'aĵ'o”n de Luyken?)
Sed vi, ĝu'em'ul'o'j, mi'a'j frat'o'j, kiu'j est'as em'a'j al ĉio em'ind'a, vin'o ruĝ'a kaj blank'a, vir'in'o'j blond'a'j kaj brun'a'j, freŝ'a bier'o, spic'it'a'j manĝ'o'j kaj sprit'aĵ'o'j, arom'o de brand'o kaj de printemp'a vesper'o, admir'o al lev'iĝ'o de la sun'o kaj de jup'o'j, vi, ĝu'em'ul'o'j, mi'a'j frat'o'j, vi facil'e trov'os en normal'a atlas'o, kie situ'as Ber'val'o. Jes, vi jam hav'as ĝi'n ĉe fingr'o'pint'o, jes, tie, bord'e de la blu'a Mediterane'o. Ĉu vi ankoraŭ ne est'is en Ber'val'o? Kia domaĝ'o! Vi do ankaŭ ne kon'as fam'a'n bervalanon, mi'a'n amik'o'n Kruko.
Ĉu mi rajt'as prezent'i li'n al vi? Gaj'a ul'o, kiu plen'brust'e ĝu'as la viv'o'n, al kiu okaz'as mult'a'j amuz'a'j aventur'o'j, kiu mult'e ŝat'as si'a'n amik'o'n Baniko kaj precip'e ties leĝer'a'n edz'in'o'n, kiu... sed kial mi babil'u plu pri Kruko, pri Baniko, pri la ceter'a'j bervalanoj?
Jen ili mem:
Ĉe strat'a angul'o volupt'o'vend'ist'in'o promes'as al Kruko ekster'ordinar'a'j'n ĝu'o'j'n. Kruko asert'as:
— Mi sci'as, ke vi ne pov'as far'i “ĝi'n” al mi tiel, kiel mi vol'as.
— Bel'a knab'eg'o, mi pov'as far'i “ĝi'n” ĉiel.
— Ne, cert'e, ne. Unu manier'o'n vi ne kon'as.
Ofend'it'e la putin'o konduk'as Krukon en hotel'a'n ĉambr'o'n kaj tie parad'as per ĉi'a'j ge'iĝ'a'j metod'o'j: pariza kares'o, av'a droŝk'o, rus'a serpent'o, arane'a krabl'o, kalson'a tang'o, al'plafon'a kandel'o, arab'a kaf'muel'il'o, belg'a sonor'il'o, flug'il'a kunikl'o, bulonj'a kongres'o, amerik'a baskul'o, atak'it'a tiktak'o, japan'a lokomotiv'o, kat'a tikl'o, krur'a vent'um'il'o, roterdam'a ueado, satan'a rajd'o, intern'a ide'o, midz'um'in'ad'o, van'e, van'e, van'e... Ĉiu'foj'e Kruko sku'as la kap'o'n:
— Tio est'is ja agrabl'a, sed vi ne far'as “ĝi'n” laŭ mi'a ŝat'at'a manier'o.
La plezur'don'ant'in'o, ŝvit'ant'e, anhel'ant'e, el'lac'iĝ'int'e, ek'kri'as koler'e:
— Kiel do vi dezir'as, ke mi far'u “ĝi'n” al vi?
— Sen'kost'e.
Baniko skrib'as leter'o'n al Kruko, por klar'ig'i al li, ke li ne pov'as invit'i li'n al si'a edz'iĝ'o:
— Kar'a amik'o, ĉar vi est'is antaŭ du jar'o'j amor'ant'o de mi'a fianĉ'in'o Rozita, vi facil'e kompren'os, ke ne est'us konven'e ĉe'est'i la ceremoni'o'n, k.t.p.
Kruko tuj pren'as plum'o'n, paper'o'n kaj skrib'as:
— Respond'e al vi'a cirkuler'o de la 3a de april'o, k.t.p.
Dum kongres'o fil'in'o de fam'a akademi'an'o babil'as kun amik'in'o:
— Ĉu vi vid'as tiu'n ĉarm'a'n deleg'it'o'n? Hieraŭ vesper'e li invit'is mi'n en si'a'n ĉambr'o'n, por diskut'i pri la at'a-it'a problem'o, kaj post'e mi est'is amor'it'a de li.
— Vi dev'us dir'i “amor'at'a”, por montr'i la agrabl'a'n daŭr'o'n de la ag'o.
— Ha! — ve'spir'as la akademi'an'id'in'o, mi esper'as, ke “amor'i” aparten'as al la verb'o-kategori'o “daŭr'o sen rezult'o”.
Kruko: — Ĉu vi sci'as, kiom da kokr'it'o'j est'as en Ber'val'o, ne en'kalkul'ant'e vi'n?
Baniko: — Kio'n vi alud'as per “ne en'kalkul'ant'e vi'n”?
Kruko: — Pardon'u. Se vi prefer'as, dir'u al mi, kiom da kokr'it'o'j est'as en ni'a urb'o, en'kalkul'ant'e vi'n.
S-in'o Baniko mal'dung'as jun'a'n serv'ist'in'o'n pro ŝi'a impertinent'ec'o. La serv'ist'in'o koler'e kri'as al ŝi:
— Sinjor'in'o, mi nun pov'as dir'i al vi tri afer'o'j'n. S-ro Baniko asert'is al mi, ke mi est'as pli bel'a ol vi kaj ke mi port'as vi'a'j'n rob'o'j'n pli elegant'e ol vi. Ceter'e sci'u, ke mi pli bon'e amor'as ol vi.
— Ĉu ankaŭ tio'n dir'is al vi mi'a edz'o?
— Ne, la leter'port'ist'o.
En Ber'val'a urin'ej'o iu demand'as si'a'n najbar'o'n:
— Ĉu vi est'as jud'o?
— Jes, respond'as la ali'a, mir'ant'e.
— Vi ver'ŝajn'e nask'iĝ'is en Glogovo en Pol'uj'o.
— Jes, respond'as la ali'a per trem'ant'a voĉ'o.
— Kompren'ebl'e vi'n cirkumcid'is la raben'o Kaheno.
— Sed kiel do vi pov'is diven'i ĉio'n ĉi?
— Est'as facil'e. La raben'o Kaheno ĉiam mis'tranĉ'as oblikv'e, kaj jam de du minut'o'j'n vi sur'pis'as mi'a'n ŝu'o'n.
Kruko pag'is al si'a fil'in'o monat'a'n rest'ad'o'n en Grezijon'o, por ke ŝi perfekt'ig'u si'a'j'n lingv'a'j'n kon'o'j'n. Post si'a re'ven'o ŝi deklar'as gaj'e:
— Pa'ĉj'o, mi ne plu est'as virg'a'n.
— Fi! Hont'u. Mi el'spez'is tiom da mon'o, kaj vi ankoraŭ ne kapabl'as korekt'e uz'i la akuzativ'o'n.
Kun zorg'o'plen'a mien'o Kruko re'ven'as de la kurac'ist'o, Li ĵus aŭd'is, ke li hav'as diabet'o'n. Ĉar li ne ekzakt'e sci'as, kio est'as tiu mal'san'o, li serĉ'as la difin'o'n en la Plen'a Vort'ar'o. En ĝi est'as menci'it'a “per'urin'a el'las'ad'o de suker'o”.
Post long'a medit'ad'o Kruko subit'e frap'as per la pugn'o sur la tabl'o'n kaj ek'kri'as koler'e:
— Ha! ne pro am'o, sed nur pro frand'em'o tio'n far'is al mi la fi'ul'in'o!
Sen'spir'iĝ'int'e, mal'jun'a sinjor'o raport'as al polic'an'o:
— Bub'aĉ'o ĵus demand'is mi'n pri la hor'o. Kiam mi dir'is al li, ke est'as la dek'a kaj kvar'on'o, li respond'is: “Je la dek'a kaj du'on'o vi pov'os lek'i mi'a'n post'aĵ'o'n”, kaj for'kur'is, rid'aĉ'ant'e. Mi tuj persekut'is li'n, sed bedaŭr'ind'e mi ne pov'is li'n kapt'i.
La polic'an'o rigard'as si'a'n brak'horloĝ'o'n.
— Ne mal'trankvil'iĝ'u, sinjor'o. Rest'as al vi sep minut'o'j.
En kostum'bal'o fraŭl'in'o demand'as amik'in'o'n:
— Ĉu vi danc'is kun tiu bel'a zuav'o?
— Mi ne ŝat'as danc'i kun zuav'o'j.
— Kial ne?
— Pro ili'a'j puf'a'j pantalon'o'j oni neniam sci'as, kio'n ili pens'as.
Se vi vol'as al'lig'i la vagon'o'n, las'u vi'a'n plan'o'n ĉe la giĉet'o.*
Kio Est'as BERVALAĴO
Se deklam'ist'o, anstataŭ “Ho mi'a kor’ ”, dir'as “Ho, kia mor’ ”, li rid'ig'as la publik'o'n, far'int'e bervalaĵon. Ver'dir'e tio ne est'as ĝust'e bervalaĵo, ĉar la inter'ŝanĝ'o de liter'o'j aŭ de silab'o'j en fraz'o dev'us kaŝ'i mal'dec'a'n signif'o'n. “Tren'u pram'o'n” anstataŭ “pren'u tram'o'n” est'as nur sen'interes'a lang'o'stumbl'o. Mal'e, se anstataŭ: “Ŝi ĉiam puŝ'as si'a'j'n kun'lud'ant'o'j'n ĉe la tenis'o” vi dir'as “Ŝi ĉiam tuŝ'as si'a'j'n kun'lud'ant'o'j'n ĉe la p......”, vi far'as bervalaĵon.
Kiu atent'e stud'is la histori'o'n de Ber'val'o, sci'as, ke tiu literatur'a lud'o ekzist'as jam de mult'a'j jar'cent'o'j. Ĝis la revoluci'o en 1668 oni kutim'e kaŝ'is en sen'malic'e son'ant'a'j fraz'o'j politik'a'j'n mok'o'j'n kontraŭ la tiran'o. Post establ'iĝ'o de demokrati'o kaj liber'ec'o, la bervalaĵoj iom post iom evolu'ad'is al si'a hodiaŭ'a form'o.
Ĉiu'jar'e la Ber'val'a Akademi'o organiz'as konkurs'o'n por la plej bon'a'j bervalaĵoj. Okaz'as grand'a fest'o kaj bal'o, dum kiu oni rekompenc'as la gajn'int'o'n per la orden'o de la “Bal'a Kruc'o”. Kurioz'a rimark'o: ĝis nun preskaŭ nur vir'in'o'j ricev'is la “Bal'a'n Kruc'o'n”.
— Sinjor'o doktor'o, mi mir'as, ke mi'a edz'in'o nask'is ruĝ'har'a'n infan'o'n, ĉar nek ŝi nek mi hav'is ruĝ'har'a'j'n ge'patr'o'j'n.
— Ĉu vi hav'as rilat'o'j'n kun vi'a edz'in'o ĉiu'tag'e?
— Ne.
— Ĉiu'semajn'e?
— Ne.
— Ĉiu'monat'e?
— Ne.
— Ĉiu'jar'e?
— Jes, proksim'um'e.
— Do ne mir'ind'as, ke la har'o'j de la infan'o est'as rust'kolor'a'j.
La fil'in'o de Kruko, Amanda, edz'in'iĝ'is al Filiberto, kaj ili pas'ig'as la miel'monat'o'n en Sicilio. Ge'sinjor'o'j Kruko est'as tre mal'trankvil'a'j, ĉar ili ĵus leg'is en gazet'o, ke fort'a ter'trem'o sku'is Sicilion. Subit'e ven'as telegram'o, kaj Kruko laŭt'e leg'as: “Ter'trem'o detru'is ni'a'n hotel'o'n stop mi sav'it'a stop Filiberto dors'e vund'it'a de fal'int'a plafon'o stop Amanda”.
Pastr'o subit'e mort'is pro kor'mal'san'o. Kurac'ist'o demand'as la vidv'in'o'n:
— Kiel tio okaz'is?
Ŝi ek'plor'as.
— La kompat'ind'ul'o kutim'is amor'i mi'n en la sam'a takt'o kiel la preĝ'ej'a sonor'il'o. Kaj merkred'o'n, kiam est'is incendi'o en la najbar'a dom'o, ven'is tiu stult'a aŭt'o de fajr'o'brigad'o, “ding, ding, ding, ding”.
Demand'o: Kial la jun'ul'in'o'j mal'lev'as la okul'o'j'n, kiam aŭd'as am'konfes'o'n?
Respond'o: Por kontrol'i la ver'ec'o'n de la deklar'o.
Du amik'in'o'j parol'as pri la mir'ind'a ec'o de la ostr'o'j, kiu laŭ'dir'e pli'ig'as la vir'a'n seks'kapabl'o'n. Unu dub'as:
— Mi ne kred'as, ke tio est'as ĝust'a. Hieraŭ vesper'e mi'a edz'o manĝ'is dek'du'o'n da ostr'o'j, sed efik'is nur sep.
En vintr'o'staci'o jun'ul'in'o van'e serĉ'as ĉambr'o'n. Fin'e en hotel'o oni propon'as al ŝi:
— Ni hav'as tre larĝ'a'n lit'o'n en ĉambr'o jam okup'it'a de du sinjor'o'j. Ebl'e ili akcept'os vi'n.
Efektiv'e la du jun'a'j vir'o'j, iom tim'em'a'j, bon'vol'as divid'i la lit'o'n kun la bel'ul'in'o, kaj invit'as ŝi'n dorm'i mez'e de la lit'o.
La sekv'a'n maten'o'n ambaŭ jun'ul'o'j aspekt'as el'ĉerp'it'a'j, lacepelitaj, for'konsum'it'a'j. Mal'e la knab'in'o streĉ'iĝ'as kaj gaj'e rakont'as:
— La tut'a'n nokt'o'n mi sonĝ'is, ke mi ski'as, kaj mi tiel vigl'e puŝ'ad'is mi'a'j'n ski'baston'o'j'n, ke mi gajn'is ĉiu'j'n kur'konkurs'o'j'n.
Kruko kaj Baniko pas'ig'as du semajn'o'j'n en la kamp'ar'o. Mult'o est'as nov'a por ambaŭ urb'an'o'j. Iam la farm'ist'o, ĉe kiu ili loĝ'as, pet'as ili'n konduk'i bov'in'o'n al la vir'bov'o.
— Volont'e, — respond'as Kruko.
Kaj la amik'o'j for'ir'as kun la bov'in'o. Post kvin hor'o'j ili re'ven'as kun lac'eg'a'j'n mien'o'j. La farm'ist'o demand'as:
— Kio do okaz'is?
— Malgraŭ ni'a'j klopod'o'j tiu bov'in'aĉ'o tiel barakt'is, ke ni ne sukces'is sur'dors'ig'i ŝi'n antaŭ la taŭr'o.
Antaŭ operaci'o fleg'ist'in'o raz'as la sub'ventr'o'n de pacient'o. Post tri minut'o'j li murmur'as:
— Vi ne bezon'as plu ten'i ĝi'n, fraŭl'in'o. Nun ĝi star'as mem.
Vir'in'o pet'as konsil'o'n de advokat'o:
— Mi dezir'as eks'edz'in'iĝ'i, ĉar mi ne pov'as akord'iĝ'i kun mi'a edz'o.
— Sinjor'in'o, ĉu ne est'us ebl'e al vi interes'iĝ'i pri la sam'a'j afer'o'j kiel li? Kio li'n interes'as?
— La blond'ul'in'o'j.
Tri vir'in'esk'a'j jun'ul'o'j vizit'as ban'ej'o'n. Ĉar ĉiu'j unu'op'a'j ĉel'o'j est'as okup'it'a'j, ili akcept'as komun'a'n duŝ'ej'o'n. Post unu hor'o, ne'vid'ant'e ili'n el'ir'i, la ban'ej'estr'o mal'pacienc'e frap'as la pord'o'n de la duŝ'ej'o.
— Ĉu okaz'is io?
Jun'ul'o respond'as per akut'a voĉ'o:
— Jes, fal'is la sap'o, kaj neni'u kuraĝ'as si'n klin'i por pren'i ĝi'n.
Emir'o kun'ig'as si'a'j'n ok'dek konkub'in'o'j'n kaj deklar'as:
— Kar'a'j mi'a'j, mi dev'as for'las'i vi'n.
Ĉiu'j ek'kri'as:
— Kial?
Kun mal'aplomb'a mien'o la emir'o murmur'as:
— Mi en'am'iĝ'is al ali'a harem'o.
Ne'sci'ant'e ke peĉ'o konven'as al lik'ad'o, la ŝip'estr'o proksim'ig'is si'a'n tub'o'n al pru'o.
Fam'a stel'ul'in'o, tut'mond'e kon'at'a pro si'a'j aŭdac'a'j dekolt'aĵ'o'j, tra'pas'as Ber'val'o'n. Honor'e al ŝi la urb'estr'o organiz'is banked'o'n. Ankaŭ ĵurnal'ist'o de Herold'o de Ber'val'o est'as invit'it'a, kaj vesper'e li'a edz'in'o demand'as li'n:
— Nu, kia'n rob'o'n ŝi sur'hav'is?
— Mi ne sci'as, mi ne pov'is rigard'i sub la tabl'o'n.
Knab'o en'kur'as ber'val'a'n polic'ej'o'n.
— Tuj ven'u. Antaŭ la pord'o fi'ul'o draŝ'as al mi'a patr'o la kap'o'n.
Polic'an'o el'ir'as kaj efektiv'e vid'as du vir'o'j'n, kiu'j diligent'e pugn'ad'as sur la trotuar'o.
— Atend'u, et'ul'o, mi tuj dis'ig'os ili'n. Kiu est'as vi'a patr'o?
— Mi ne sci'as. Ĝust'e tial ili kverel'as.
Nokt'e s-in'o Kruko vek'as la edz'o'n:
— Ĵus vi kri'is: Penela, Penela. Kiu est'as tiu Penela, pri kiu vi sonĝ'as?
— He... ĉu Penela? Jes, Penela, kompren'ebl'e. Penela est'as ĉeval'in'o, dank’ al kiu mi hieraŭ gajn'is kvin mil stel'o'j'n ĉe vet'kur'ad'o.
Li re'dorm'iĝ'as.
La sekv'a'n vesper'o'n, kiam Kruko re'ven'as hejm'e'n, li'a edz'in'o mal'mild'e sci'ig'as li'n:
— Hodiaŭ tri'foj'e telefon'is vi'a ĉeval'in'o!
Du migr'a'j komiz'o'j, kiu'j vend'as ŝerc'objekt'o'j'n, dev'as nokt'um'i en la sam'a hotel'o. Vesper'e la unu'a kaŝ'e verŝ'as botel'o'n da bier'o en la nokt'o'vaz'o'n de si'a amik'o. Post abund'a manĝ'ad'o kaj drink'ad'o ili ir'as en si'a'j'n ĉambr'o'j'n.
Subit'e la du'a vok'as si'a'n kun'ul'o'n:
— Est'as naŭz'e. Vid'u, kio'n mi trov'is en mi'a nokt'o'vaz'o.
La ali'a proksim'iĝ'as kaj serioz'mien'e el'trink'as la bier'o'n.
Mir'ant'e, la amik'o ek'kri'as:
— Se mi est'us sci'int'a, ke ĝi tiom bon'gust'as, mi ne est'us pis'int'a en ĝi'n.
Tra'pas'ant'e mal'bon'fam'a'n kvartal'o'n de Ber'val'o, Kruko renkont'as elegant'a'n vir'in'o'n, kiu invit'as li'n en si'a'n loĝ'ej'o'n. Ĉar ŝi'a tarif'o ne est'as tro'a, Kruko akcept'as la invit'o'n kaj akompan'as ŝi'n.
Li mult'e mir'as, vid'ant'e ŝi'a'n bibliotek'o'n kun mil'o'j da verk'o'j de Shakespeare, Julio Baghy, Goethe, Lapenna, Molière, Raymond Schwartz, k.t.p. La bel'ul'in'o klar'ig'as, ke ŝi est'as doktor'o pri filozofi'o kaj eĉ sukces'is ĉe super'a atest'o pri lern'ad'o. Kiam ŝi sid'iĝ'as antaŭ si'a harp'o kaj ek'lud'as melodi'o'j'n de Frédéric Chopin kaj Félicien Menu de Ménil, Kruko ne pov'as si'n de'tend'i de mir'a demand'o:
— Kiel do ebl'as, ke vi far'iĝ'is putin'o?
Ŝi respond'as modest'e:
— Mi simpl'e hav'is bon'ŝanc'o'n.
Par'o par'iĝ'as en park'o apud avert'o “Est'as mal'permes'it'e ir'i sur la razen'o'n”. Proksim'iĝ'as park'a gard'ist'o:
— Ĉu vi ne sci'as leg'i?
La amor'ant'o amor'as plu, dir'ant'e:
— Jes, sed tio, kio'n ni far'as, est'as pli interes'a ol leg'ad'o.
En la kazin'o de Ber'val'o Kruko renkont'as amik'o'n, kies bel'a'n edz'in'o'n li jam de'long'e avid'as. La amik'o, iom ebri'a, jam ne hav'as mult'e da mon'o. Kruko propon'as al li:
— Nu poker'u, pren'ant'e vi'a'n edz'in'o'n kiel vet'aĵ'o'n.
— Mi konsent'as, — dir'as la ebri'a amik'o, sed ni krom'e lud'u almenaŭ unu stel'o'n je poent'o, por pli'interes'ig'i la lud'o'n.
Mal'jun'ul'in'o renkont'as fe'in'o'n, kiu promes'as plen'um'i tri dezir'o'j'n.
— Sinjor'in'o fe'in'o, don'u al mi mon'o'n.
Tuj la ĉambr'o est'as plen'a de mon'bilet'o'j.
— Nun mi dezir'as re'akir'i mi'a'n jun'ec'o'n.
Tuj est'as far'it'e. Kaj la nov'a jun'ul'in'o fin'e pet'as, ke ŝi'a am'at'a kat'o far'iĝ'u bel'a vir'o. Ankaŭ tiu dezir'o plen'um'iĝ'as, kaj la fe'in'o mal'aper'as.
Tiam la bel'a vir'o al'parol'as si'a'n iam'a'n mastr'in'o'n per riproĉ'a voĉ'o:
— Kaj nun? Kial vi kastr'ig'is mi'n antaŭ du semajn'o'j?
Jam de kelk'a temp'o Baniko est'as sen'labor'a. Iu'vesper'e li re'ven'as hejm'e'n kaj ĝoj'e dir'as al la edz'in'o:
— Mi trov'is ofic'o'n. Mi dev'as el'migr'i al Aŭstrali'o, kie oni dung'is mi'n kiel oficial'a'n nask'ig'ist'o'n. Mi ricev'os unu pund'o'n por ĉiu ge'iĝ'o.
S-in'o Baniko rikan'as:
— Kompat'ind'a, kiel vi pov'os viv'i per unu pund'o po'monat'e?
Jun'a amik'o pet'as konsil'o'n de Kruko:
— Mi est'as embaras'it'a. Mi kon'as du vir'in'o'j'n, kiu'j vol'as edz'in'iĝ'i al mi. Unu est'as jun'a, tre bel'a, sed ŝi ne posed'as eĉ tri stel'o'j'n. La ali'a est'as riĉ'eg'a 50-jar'a vidv'in'o. Mi ne sci'as, kio'n far'i.
— Ne hezit'u eĉ sekund'o'n, — dir'as Kruko. — En vi'a aĝ'o grav'as nur la jun'ec'o, la bel'o, la am'o. Tuj for'puŝ'u la vidv'in'o'n kaj pren'u la jun'ul'in'o'n, eĉ se ŝi ne hav'as mon'o'n. Nur tiel vi est'os feliĉ'a.
— Vi prav'as. Mi far'os, kiel vi dir'is. Ha! est'as bel'eg'e hav'i ver'a'n amik'o'n, kiu tiom bon'e help'as oni'n!
— Ne dank'u mi'n. Mi nur las'is mi'a'n kor'o'n parol'i sincer'e. Ĝis re'vid'o.
— Ĝis re'vid'o.
— Ha! atend'u. Mi forges'is demand'i vi'n pri la adres'o de la vidv'in'o.
Proksim'ig'u vi'a'n sap'o'n al la penik'o kaj tuĉ'u la ses tik'o'j'n.
Naiv'ul'o edz'iĝ'as al bel'eg'a, ard'a jun'ul'in'o. Nun li kuŝ'as apud ŝi en la ge'edz'a lit'o, kaj pro si'a plen'a sen'spert'ec'o, ne sci'as, kiel kondut'i. Li dolĉ'e tikl'as ŝi'a'n umbilik'o'n, dir'ant'e:
— Gili, gili, gili.
La tikl'ad'o daŭr'as jam du'on'hor'o'n.
— Gili, gili, gili...
La nov'edz'in'o mal'pacienc'iĝ'as kaj fin'e dir'as al li, invit'e sving'et'ant'e la ventr'o'n:
— Pli mal'alt'e, kar'ul'o, pli mal'alt'e!
Tiam li murmur'as per bas'a voĉ'o:
— Gili, gili.
— Fraŭl'in'o'j, mi stud'as vi'a'n medi'o'n kaj verk'as pri ĝi fak'vort'ar'o'n.
— Ĉu fak? Fi'a at'ist'o!
En apotek'o vesper'e sonor'as telefon'o:
— Ĉu vi hav'as roz'kolor'a'n cic'um'o'n?
— Jes, sinjor'o.
— Bon'e. Vi pov'as ŝov'i ĝi'n en vi'a'n post'aĵ'tru'o'n.
La apotek'ist'o ek'koler'as, sed ne pov'as respond'i, ĉar la ne'kon'at'o jam mal'ŝalt'is.
En la sekv'a vesper'o la telefon'o de'nov'e sonor'as en la apotek'o:
— Sinjor'o apotek'ist'o, ĉu iu telefon'is ankaŭ al vi hieraŭ, por demand'i pri roz'kolor'a cic'um'o?
— Jes.
– Ne atent'u li'n. Li est'as fi'a tromp'ist'o. Vi jam pov'as el'post'aĵ'ig'i la cic'um'o'n.
Kruko kaj Baniko hav'as komun'a'n am'at'in'o'n. Ili vizit'as ŝi'n altern'e, kaj ĉio ir'as bon'e, ĝis ŝi graved'iĝ'as.
Ambaŭ amik'o'j inter'konsent'as, ke, ne'sci'ant'e, kiu gener'is la id'o'n, ili kun'e zorg'os pri la nutr'ad'o kaj eduk'ad'o de la ven'ont'a infan'o.
Iom da temp'o antaŭ la akuŝ'o Baniko dev'as for'vojaĝ'i pro si'a'j negoc'o'j. Li pet'as si'a'n amik'o'n send'i al li telegram'o'n, kiam li am'at'in'o nask'os la infan'o'n.
En sud'amerik'a hotel'o Baniko ricev'as jen'a'n telegram'o'n: “Marika nask'is ĝemel'o'j'n stop la mi'a mort'is stop Kruko”.
Dek'du'o da mort'int'a'j vir'in'o'j atend'as antaŭ la pord'o de la paradiz'o. Sankt'a Petro vol'as sci'i, ĉu ili est'as ind'a'j je la etern'a feliĉ'o.
— Kiu kokr'is si'a'n edz'o'n, tiu lev'u la man'o'n.
Krom unu, ĉiu'j lev'as la man'o'n. Sankt'a Petro ordon'as al la konfes'int'in'o'j:
— Ir'u en la purgatori'o'n, kun'pren'ant'e vi'a'n surd'a'n kun'ul'in'o'n.
Kruko, invit'it'e de amik'o, dev'as kuŝ'i sur kanap'o en la salon'o. Nokt'e subit'a laks'o ne las'as al li temp'o'n por serĉ'i la neces'ej'o'n. Li uz'as anstataŭ'e ĉin'a'n vaz'o'n, kiu'n li post'e kaŝ'as mal'antaŭ la pian'o. Maten'e li dev'as fru'e for'las'i si'a'j'n amik'o'j'n kaj tut'e forges'as la tut'a'n afer'o'n.
Post du semajn'o'j Kruko ricev'as telegram'o'n: “Ni pardon'as stop sed dir'u kie”.
En la mal'lum'o de ber'val'a kin'ej'o subit'e aŭd'iĝ'as vir'in'a voĉ'o:
— Tuj for'pren'u vi'a'n man'o'n. Ne vi, sinjor'o, sed vi.
Dum la sam'a film'prezent'o plend'as ali'a vir'in'o:
— Jam dum du'on'hor'o vi fingr'um'as mi'a'n femur'o'n.
— Ĉu tio ne plu plaĉ'as al vi?
Kiam Kruko est'as en kompani'o de plur'a'j hom'o'j, li kutim'as demand'i:
— Ĉu vi aŭd'is pri la nov'a bordel'o en la X-strat'o? Oni rakont'as, ke ĝi hav'as strang'a'n arkitektur'o'n. Mez'e de la grand'a salon'o est'as ŝtup'ar'o...
Tiam Kruko rond'ir'ig'as la man'o'n. Ĉiu'foj'e iu suflor'as:
— Ŝtup'ar'o spiral'a.
— Jes, — ĝoj'e ek'kri'as Kruko. — Mi ja vid'as, ke vi jam est'is en tiu bordel'o.
Ne rest'u en pol'a'j lim'o'j. Tra la Mizer'a Fund'o vi ating'os la eter'o'n.
En angul'o de la infer'o Satan'o serĉ'as nov'a'j'n turment'o'j'n por la damn'it'o'j. Ĵus ven'is grup'o da mal'ĉast'ul'o'j, kaj la diabl'o decid'is pun'i ili'n laŭ ili'a sur'ter'a meti'o.
— Kio vi est'is?
— Arb'o'hak'ist'o.
— Oni for'hak'u li'a'n pek'il'o'n!
— Kaj vi, kiu est'is vi'a meti'o?
— Mi est'is lign'aĵ'ist'o.
— Oni for'rabot'u li'a'n pek'il'o'n!
Unu el la damn'it'o'j ek'rid'as kaj rid'eg'as. La diabl'o koler'e kri'as.
— Atend'u vi'a'n vic'o'n. Baldaŭ vi ne plu rid'os. Kio'n vi far'is sur la ter'o?
— Mi vend'is suĉ'bombon'o'j.
Instru'ist'o: — La mal'o de poligami'o est'as mon'o..., mon'o...
Lern'ant'o: — Monoton'ec'o.
— La vir'o'j vol'is lud'i “ŝaf'salt'ad'o'n”, sed kelk'a'j salt'as ver'e tre mal'lert'e.
Kamp'ar'an'o ven'ig'is nov'a'n kurac'ist'o'n, por akuŝ'ig'i si'a'n edz'in'o'n. Nun li atend'as en la kuir'ej'o, dum la kurac'ist'o est'as en la dorm'o'ĉambr'o apud la nask'ant'in'o. Subit'e mal'ferm'iĝ'as la pord'o, kaj la kurac'ist'o pet'as:
— Rapid'e al'port'u al mi tenajl'o'n.
La est'ont'a patr'o don'as tenajl'o'n kaj far'iĝ'as ver'e mal'trankvil'a, kiam la kap'o de la doktor'o re'aper'as post tri minut'o'j:
— Tuj hav'ig'u al mi ŝraŭb'il'o'n.
Per trem'ant'a'j man'o'j la kamp'ar'an'o don'as la ŝraŭb'il'o'n, kaj la kurac'ist'o re'ferm'as la pord'o'n. Ŝvit'ant'e, la kamp'ar'an'o aŭd'as la ĝem'ad'o'n de si'a edz'in'o en la dorm'o'ĉambr'o. La akuŝ'ig'ist'o subit'e en'ir'as la kuir'ej'o'n kaj dir'as:
— Nur per ĉiz'il'o kaj martel'o mi sukces'os...
La kompat'ind'a kamp'ar'an'o sven'as, kaj la kurac'ist'o murmur'as:
— Kiel do mi nun mal'ferm'u mi'a'n kojn'um'iĝ'int'a'n il'uj'o'n?
En apotek'o rest'as nur nigr'a'j kaj verd'kvadrat'it'a'j kondom'o'j. Post mal'long'a hezit'o Baniko aĉet'as nigr'a'j'n, kaj vesper'e li'a edz'in'o aprob'as li'a'n elekt'o'n.
Tamen, post kelk'a'j monat'o'j, s-in'o Baniko nask'as knab'et'o'n. Detal'o: la infan'o est'as bel'e nigr'a. Al si'a suspekt'em'a edz'o ŝi ek'kri'as ĝoj'e:
— Kiom bon'ŝanc'a'j ni est'as, kar'ul'o! Imag'u nur, ke mi est'us pov'int'a nask'i infan'o'n kun verd'a'j kvadrat'o'j!
Ven'ant'e al inter'kon'a vesper'o de la jun'ul'ar'a kongres'o en Ber'val'o, Kruko kaj Baniko pas'as hotel'a'n koridor'o'n. El post pord'o de unu el la ĉambr'o'j ili aŭd'as lit'o'knar'ad'o'n kaj amor'ĝem'o'j'n. Kruko suspir'as:
— Rapid'a ul'o. Mi envi'as.
Baniko koment'as:
— Vi envi'as, sed li en'ŝi'as!
Mar'ist'o konfes'as al si'a amik'in'o, kiu sid'as sur li'a'j genu'o'j:
— Mi tatu'ig'is al mi sub'mar'ŝip'o'n sur la ventr'o.
— Jes, mi jam sent'as la periskop'o'n.
Pa'ĉj'o kaj pa'nj'o loĝ'as en unu ĉambr'o kun sep'jar'a fil'et'o. Iu'n post'tag'mez'o'n pa'ĉj'o ek'sent'as pa'ĉj'a'j'n dezir'o'j'n, kaj pa'nj'o est'as pret'a lud'i si'a'n rol'o'n, sed la fil'et'o ĝen'as ili'n. Fin'e pa'ĉj'o propon'as:
— Ferĉjo, ir'u al la fenestr'o, rigard'u ekster'e'n dum du'dek minut'o'j kaj kalkul'u la preter'pas'ant'o'j'n kun cilindr'a'j ĉapel'o'j. Por ĉiu vi post'e ricev'os cent stel'o'j'n.
Ferĉjo ir'as al la fenestr'o. Mal'antaŭ li pa'ĉj'o tuj renvers'as pa'nj'o'n sur sof'o'n, kaj ili silent'e sed vigl'e ge'iĝ'as.
Ferĉjo rigard'as ekster'e'n kaj baldaŭ mal'laŭt'e rikan'as:
— Tiu fik'lud'o est'os mult'e'kost'a por ili. Jen proksim'iĝ'as la du'a funebr'ant'ar'o.
Baniko surpriz'as Krukon kuŝ'ant'a nud'a sur s-in'o Baniko. Li terur'e ek'koler'as kaj pied'bat'as Krukon sur la post'aĵ'o'n. Kruko riproĉ'as:
— Vi mem kulp'as, se vi puŝ'as mi'n en'e'n.
— Prefer'e mi pren'u du pilol'o'j — en mi'a famili'o oft'e nask'iĝ'as ĝemel'o'j.
Ĉe banked'o mal'jun'a koket'ul'in'o sid'as apud episkop'o. Ŝi'a tre, tre profund'a dekolt'aĵ'o est'as ornam'it'a per or'a krucifiks'o. Ŝi klin'iĝ'as al si'a najbar'o kaj afekt'e demand'as:
— Episkop'a moŝt'o, ĉu vi kred'as, ke Jesuo sufer'as, kiam li kuŝ'as sur la brust'o de elegant'a vir'in'o?
Li episkop'o mild'e respond'as, rigard'ant'e ŝi'a'j'n velk'a'j'n log'aĵ'o'j'n:
— Ne, cert'e ne, sinjor'in'o. Jam dum si'a agoni'o Jesuo pardon'is ambaŭ kompat'ind'ul'o'j'n, kiu'j pend'is dekstr'e kaj mal'dekstr'e de li.
Tim'em'a jun'ul'o en'ir'as apotek'o'n, kie deĵor'as bel'a, matur'a farmaci'help'ant'in'o. Li est'as embaras'it'a:
— Mi dezir'us, he, mi ŝat'us hav'i, he, mantel'et'o'n.
Ŝi tuj kompren'as, don'as al li kondom'o'n kaj al'dir'as kun frand'em'a rigard'o:
— Mi est'os liber'a je la ok'a. Se vi vol'as, ni pov'us tiam aranĝ'i al la mantel'et'o pelt'a'n kol'um'et'o'n.
En total'ism'a reĝim'o oni pes'as la lin'rikolt'o'n. Katastrof'o! Mank'as 200 gram'o'j da lin'o. La vilaĝ'estr'o sci'as, ke oni paf'mort'ig'os li'n, se li ne trov'os ie la 200 gram'o'j'n. Li subit'e memor'as pri la bel'a blank'a barb'o de la mal'jun'a Trebinto.
— Kamarad'o Trebinto, vi dev'as ofer'i vi'a'n barb'o'n por la komun'um'o.
Vol'e ne'vol'e Trebinto las'as for'tond'i si'a'n bel'a'n barb'o'n, kaj la lin'rikolt'o est'as sav'it'a.
Post du monat'o'j la vilaĝ'an'ar'o kolekt'as kolomb'a'j'n ov'o'j'n por la reg'ist'ar'o. Katastrof'o! Mank'as du ov'o'j.
Aŭd'int'e tio'n la mal'jun'a Trebinto decid'as for'kur'i el la vilaĝ'o.
Instru'ist'in'o klar'ig'as, kio est'as rim'o. Ŝi don'as ekzempl'o'n el la Fundament'a Krestomati'o.
— Joĉjo, ĉu vi pov'as invent'i ali'a'n rim'it'a'n fraz'o'n?
— Sed “femur'o'n” tut'e ne rim'as!
— Jes, se pluv'us unu hor'o'n pli, mi hav'us la ĝust'a'n rim'o'n.
La grand'a fil'o de Kruko dev'as lern'i en ali'a universitat'a urb'o. La patr'o konsil'as al li.
— Kiam vi bezon'os mon'o'n por vi'a'j ekster'stud'a'j plezur'o'j, ne ŝok'u vi'a'n patr'in'o'n en vi'a'j leter'o'j. Pet'u simpl'e mon'o'n por vi'a'j “ĉas'el'spez'o'j”.
Ĉiu'monat'e la fil'o de Kruko send'as si'a'n faktur'et'o'n: por ĉas'el'spez'o'j mil stel'o'j'n. Sed foj'e ge'sinjor'o'j Kruko ricev'as jen'a'n kont'o'n: por ĉas'el'spez'o'j mil stel'o'j'n, kaj por ripar'o de la paf'il'o tri mil stel'o'j'n.
Mi prem'as la man'o'n je ci'a vic'o.
Statistik'o:
Kio'n far'as la vir'o'j post amor'ad'o?
| 10% | ek'dorm'as |
| 5% | ek'fum'as |
| 85% | lev'iĝ'as, rapid'e vest'as si'n kaj re'ven'as hejm'e'n. |
Ĉe stel'ul'in'et'o sonor'as telefon'o.
— Fraŭl'in'o, vi rendevu'is kun sinjor'o doktor'o Klestero por ven'ont'a mard'o. Bedaŭr'ind'e li dev'as for'vojaĝ'i kaj pet'as vi'n ven'i hodiaŭ post'tag'mez'e.
— Ne, mi jam renkont'is impresari'o'n hodiaŭ maten'e; post'e mi vizit'os mi'a'n dom'posed'ant'o'n, por ke li mal'alt'ig'u la lu'prez'o'n de mi'a loĝ'ej'o. Mi ne pov'as sen'vest'iĝ'i la tut'a'n tag'o'n.
S-in'o Baniko telefon'as al kurac'ist'o mez'e de nokt'o.
— Ĉu vi pov'as rapid'e ven'i, sinjor'o doktor'o? Ni'a fil'et'o glut'is tut'a'n pak'o'n da kondom'o'j.
La kurac'ist'o ne est'as kontent'a, ke oni vek'is li'n tiom mal'fru'e. Tamen li vest'as si'n kaj prepar'as si'a'n stomak'pump'il'o'n. Tiam re'sonor'as la telefon'o. Est'as de'nov'e s-in'o Baniko:
— Sinjor'o doktor'o, vi ne bezon'as ven'i. Mi'a edz'o ĵus re'trov'is unu kondom'o'n en tir'kest'o.
Sinjor'o en'ir'as hotel'o'n kun jun'a vir'in'o.
— Ni dezir'as bel'a'n ĉambr'o'n kun grand'a lit'o. Mi'a edz'in'o ŝat'us, ke tiu ĉambr'o hav'u ankaŭ ban'uj'o'n. Ĉu ne, kar'ul'in'o? Respond'as la kar'ul'in'o:
— Jes, sinjor'o.
En kin'ej'o f-in'o Baniko klin'iĝ'as al si'a patr'in'o:
— Pa'nj'o, mi'a najbar'o fingr'um'as mi'a'j'n femur'o'j'n.
— Ho! kia fi'ul'o! Tuj ni inter'ŝanĝ'u ni'a'j'n sid'lok'o'j'n.
Post kvin minut'o'j s-in'o Baniko klin'iĝ'as al la najbar'o kaj flustr'as kun invit'a rid'et'o:
— Nu, sinjor'o, ne paŭt'u do dum la tut'a film'o.
Jun'a orf'in'o est'as eduk'at'a de si'a onkl'o, paroĥ'estr'o de mal'grand'a mont'ar'a vilaĝ'o. Malgraŭ la pi'a medi'o, en kiu ŝi viv'as, ŝi'n al'tir'as am'o al plur'a'j jun'ul'o'j el la ĉirkaŭ'o, kaj post kelk'a'j kaŝ'a'j renkont'iĝ'o'j ŝi graved'iĝ'as. Neni'u vol'as est'i la patr'o.
Ŝi konfid'as si'a'n zorg'o'n al la vilaĝ'a kurac'ist'o. Tiu spert'o'plen'a, bon'kor'a hom'o kompat'as ŝi'n kaj promes'as, ke li ĉiel help'os.
La paroĥ'estr'o jam ne est'as tre jun'a, kaj pro si'a'j mal'fort'a'j okul'o'j li ne rimark'as la rond'iĝ'o'n de la ventr'o de si'a nev'in'o. Kelk'a'j'n tag'o'j'n antaŭ la akuŝ'o la kurac'ist'o vizit'as la pastr'o'n:
— Sinjor'o paroĥ'estr'o, vi ne aspekt'as tre san'a. Ĉu mi rajt'as ekzamen'i vi'n?
— Volont'e.
Li kurac'ist'o diligent'e esplor'as la virt'a'n korp'o'n de la vert'o ĝis la pied'fingr'o'j. Ĉe la dik'et'a ventr'o li'a frunt'o sulk'iĝ'as super la stetoskop'o.
— Sinjor'o paroĥ'estr'o, apenaŭ tio est'as kred'ebl'a, sed vi est'as graved'a.
— Kio'n vi fantazi'as, sinjor'o doktor'o?
— Jes, tio est'as rar'eg'aĵ'o. La obstetrik'o menci'as nur sep aŭ ok tia'j'n kaz'o'j'n de vir'a graved'ec'o. Sed ne tim'u. Post anestez'o mi facil'e akuŝ'ig'os vi'n, kaj vi pov'os eduk'ig'i la id'o'n en mal'proksim'a region'o.
La sen'spert'a paroĥ'estr'o las'as si'n konvink'i. Tri tag'o'j'n post'e la nev'in'o nask'as bel'a'n knab'o'n en la dom'o de la kurac'ist'o, kiu tuj rapid'as al la paroĥ'estr'o. La graved'a'n pastr'o'n li kloroform'as, kaj post'e ven'ig'as la nov'e'nask'it'o'n.
Kiam la paroĥ'estr'o re'konsci'iĝ'as kaj vid'as la infan'o'n, li ek'kri'as:
— Tio est'as frukt'o de mi'a pek'o. Sed mi ne pek'is sol'a. La ĝendarm'ej'estr'o est'as la patr'o de tiu id'o.
Juĝ'ist'o demand'as atest'ant'o'n:
— Nu, jun'ul'o, ĉu vi vid'is i'o'n?
— Jes, sinjor'o juĝ'ist'o, kiel farb'ist'o mi hazard'e star'is sur mi'a ŝtup'et'ar'o antaŭ la dom'o, kiam la ul'o en'bat'is la pord'o'n sur la unu'a etaĝ'o. Ĉio'n mi vid'is tra la fenestr'o.
— Kio'n vi vid'is?
— Li impet'is en la ĉambr'o'n kaj renvers'is la jun'ul'in'o'n sur la lit'o'n.
— Kaj post'e?
— Li for'ŝir'is ŝi'a'n korsaĵ'o'n.
— Kaj post'e?
— Li sen'kalson'ig'is ŝi'n.
— Kaj post'e?
— Li kuŝ'iĝ'is sur ŝi'n.
— Kaj post'e?
— Post'e mi vid'is neni'o'n, ĉar la ŝtup'et'ar'o subit'e romp'iĝ'is.
— Kial ĝi romp'iĝ'is?
— Ĉar tiu'temp'e sur ĝi star'is naŭ kamarad'o'j.
Instru'ist'in'o: — Kiel re'produkt'as si'n erinac'o'j?
Lern'ant'o : — Tre, tre si'n'gard'em'e.
Baniko suspekt'as, ke li'a edz'in'o tromp'as li'n, dum li labor'as en si'a ofic'ej'o. Kruko don'as al li konsil'o'n:
— Met'u sub la lit'o'n pot'o'n da lakt'o. Lig'u al la somier'o kuler'o'n super la pot'o. Vesper'e, se vi trov'os spur'o'j'n de lakt'o sur la kuler'o, tio est'os pruv'o de vi'a kokr'it'ec'o.
La sekv'a'n tag'o'n Kruko renkont'as Banikon kaj demand'as li'n:
— Nu, kio'n vi trov'is sub la lit'o?
— Pot'o'n plen'a'n da freŝ'a buter'o.
Iu'n vesper'o'n fam'a kant'ist'o subit'e raŭk'iĝ'as. Tim'ant'e pri si'a mult'e'valor'a voĉ'o, li rapid'as al amik'o kurac'ist'o. Ties edz'in'o mal'ferm'as la pord'o'n. Per apenaŭ aŭd'ebl'a voĉ'o la kant'ist'o demand'as.
— Ĉu vi'a edz'o est'as hejm'e?
— Ne, — ĝoj'e respond'as la vir'in'o, en'tir'ant'e li'n. — Ni tuj profit'u la okaz'o'n.
Profesor'o pri natur'scienc'o'j ekzamen'as student'o'j'n. El kest'o li pren'as pajl'o'ŝtop'it'a'j'n bird'o'j'n kaj, kaŝ'ant'e ili'n en'man'e, montr'as nur ties vost'o'n.
— Kiel nom'iĝ'as tiu bird'o?
— Merl'o.
— Ne, ĝi est'as pig'o.
La profesor'o montr'as la vost'o'n de ali'a bird'o al la ekzamen'at'o:
— Kaj kio est'as tio?
— Nu, cert'e, rubekol'o.
— Tut'e ne, ĝi est'as najtingal'o. Vi sci'as neni'o'n. Mi dev'as don'i al vi tre mal'bon'a'n not'o'n. Kiel vi nom'iĝ'as?
La student'o mal'ferm'as si'a'n pantalon'fend'o'n kaj dir'as al la profesor'o:
— Diven'u.
Baniko konfidenc'as si'a'n mal'trankvil'o'n al Kruko:
— De kelk'a temp'o mi'a edz'in'o laŭt'e kri'as ĉiu'nokt'e en sonĝ'o'j: “Ne, Henrik'o, ne!”
— Tio ne est'as grav'a.
— Mi'a antaŭ'nom'o est'as Filibuso.
— Mi asert'as, ke tio ne est'as grav'a tiom long'e, dum ŝi ne kri'as: “Jes, Henrik'o, jes!”.
Bel'a kamp'ar'an'in'o konsult'as unu'a'foj'e kurac'ist'o'n. Ĉar ŝi hav'as febr'o'n, li don'as al ŝi termo'metr'o'n, por ke ŝi mezur'u si'a'n temperatur'o'n. Sed ŝi unu'a'foj'e vid'as tia'n il'o'n.
— Met'u ĝi'n en vi'a'n buŝ'o'n, sinjor'in'o.
— Ne, tio ne est'as higien'a. Mi ne pov'as suĉ'i i'o'n, kio'n mult'a'j fremd'ul'o'j antaŭ'e en'buŝ'ig'is.
— Do vi pov'as met'i ĝi'n sub vi'a'n aksel'o'n.
— Sinjor'o doktor'o, mi est'as tro tikl'iĝ'em'a.
— Rest'as do nur la rektum'a voj'o. Turn'u vi'n, supr'e'n'lev'u la jup'o'n kaj klin'u vi'n antaŭ'e'n.
La kamp'ar'an'in'o prezent'as al la kurac'ist'o si'a'n puf'a'n pug'o'n kaj atend'as unu minut'o'n. Subit'e ŝi ek'kri'as:
— Vi erar'as, sinjor'o doktor'o. Vi en'ig'is la termo'metr'o'n en la mal'ĝust'a'n tru'o'n.
— Est'as vi, kiu erar'as, sinjor'in'o. Tio ne est'as la termo'metr'o.
Polic'an'o vid'as en park'o jun'ul'o'n, kiu fos'as tru'o'n en ter'o. Li suspekt'em'e demand'as:
— Kio'n vi far'as?
— Nu, kiel vi vid'as, mi fos'as tru'et'o'n.
— Sed kial vi fos'as?
— Ĉar mi hav'as ĉi tie rendevu'o'n kun amik'in'o.
— Kaj vi bezon'as tru'o'n por tiu amik'in'o?
— Jes, ŝi hav'as ĝib'o'n.
Plonĝ'ant'e en naĝ'ej'o'n, jun'ul'in'o perd'as si'a'n naĝ'kalson'et'o'n. Ŝi est'as embaras'it'a pro abund'a'j ĉe'est'ant'o'j. Ŝi diskret'e el'iĝ'as el akv'o, kapt'as avert'il'o'n star'ant'a'n en angul'o kaj for'ir'as, ten'ant'e la tabul'o'n antaŭ la sub'ventr'o.
Ek'son'as ĝeneral'a rid'eg'o. La jun'ul'in'o rimark'as la sur'skrib'o'n sur la tabul'o: “Rezerv'it'a por sinjor'o'j”. Ŝi turn'as la avert'il'o'n, sed ĉiu'j rid'as eĉ pli laŭt'e, leg'ant'e: “Profund'o: 1 m 80”.
De la loĝ'ej'o sur la tri'a etaĝ'o s-in'o Baniko dev'as sub'e'n'port'i rub'uj'o'n en la kort'o'n. Baniko, kiu raz'as si'n en la ban'ĉambr'o, subit'e aŭd'as kri'o'n kaj bru'o'n en la kort'o. Li for'las'as la ban'ĉambr'o'n, descend'as laŭ la ŝtup'ar'o kaj vid'as strang'a'n spektakl'o'n: s-in'o Baniko tiom mal'oportun'e stumbl'is, ke fal'is antaŭ'e'n, kaj ŝi'a kap'o traf'is en la rub'uj'o'n. Ŝi fort'e barakt'as. Preter'pas'ant'a vagabond'o tuj kapt'is la okaz'o'n kaj aktiv'e okup'iĝ'as inter ŝi'a'j tiom log'e nud'ig'it'a'j femur'o'j.
— Fi'a pork'o! — ek'kri'as Baniko. — kio'n vi far'as?
La tramp'o trankvil'e respond'as, sen las'i si'a'n lud'o'n:
— Nu, ebl'e la for'ĵet'it'a kap'o jam ne plaĉ'as al vi, sed mi trov'as la post'aĵ'o'n ankoraŭ bon'e uz'ebl'a.
Dorisa est'as frivol'a bervalanino. Ŝi profit'as jun'ul'ar'a'n E-kongres'o'n en Ber'val'o, por intim'e kon'at'iĝ'i kun vir'o'j el mult'a'j land'o'j. Por la vir'o'j est'as nun mod'o port'i sur la brust'o, ĉe kol'ĉen'o, metal'a'n komenc'liter'o'n de la antaŭ'nom'o.
Amik'in'o traf'as Doris'a'n kuŝ'ant'a sol'a inter rok'o'j, iom mal'proksim'e de la ber'val'a plaĝ'o. Sur la nud'a brust'o de Dorisa ŝi vid'as ruĝ'a'n W-form'a'n spur'o'n.
— Kio est'as tio?
— Ha, mi ĵus pas'ig'is agrabl'a'n hor'o'n kun jun'a impet'eg'a uson'an'o, William.
Sekv'a'tag'e la amik'in'o re'trov'as Doris'a'n en la sam'a sol'ec'a lok'o. De'nov'e est'as vid'ebl'a W-form'a post'sign'o sur ties ventr'a haŭt'o.
— Nu, mi vid'as, ke William ĵus re'vizit'is vi'n.
— Ne, ĉi-foj'e mi kon'at'iĝ'is kun jun'a franc'o, Marcel.
Tra la mal'grand'a kilson'o la fak'ul'o ne sukces'is trov'i la pru'o'n.
— Sinjor'o doktor'o, kio'n mi far'u, por ne hav'i infan'o'n de mi'a fianĉ'o?
— Maĉ'u gum'o'n, fraŭl'in'o.
— Ĉu antaŭ aŭ post la seks'um'ad'o?
— Anstataŭ.
En'ir'ant'e la skrib'o'ĉambr'o'n de si'a edz'o, la edz'in'o de fam'a akademi'an'o trov'as li'n ten'ant'a si'a'n sekretari'in'o'n sur la genu'o'j. Ŝi ek'kri'as:
— Mi est'as surpriz'it'a.
— Ne, — re'bat'as la pur'ist'o. — Dir'u pli ĝust'e: “Mi mir'as”, ĉar surpriz'it'a est'as mi.
Vir'o renkont'as iam'a'n instru'ist'o'n.
— Ĉu vi re'kon'as mi'n? Mi est'as Prusto, vi'a lern'ant'o antaŭ du'dek jar'o'j.
— Ne.
— Nun mi est'as patr'o de dek du infan'o'j.
— Ha! nun mi memor'as pri vi. Prusto, kiu neniam atent'is.
Baniko vesper'e re'ven'as hejm'e'n kaj dir'as al si'a edz'in'o:
— Mi est'as mal'trankvil'a. Jam de du semajn'o'j, kiam mi el'ir'as el mi'a ofic'ej'o, iu ne'kon'at'o preter'pas'as kaj rikan'as: “Kokr'it'o, fi'a kokr'it'o”.
— Kar'ul'o, — respond'as s-in'o Baniko. — Vi sci'as, ke mi am'as vi'n. Ne atent'u la stult'aĵ'o'j'n de ne'kon'at'a ŝerc'em'ul'o.
La sekv'a'n tag'o'n, kiam Baniko for'las'as la ofic'ej'o'n, la ne'kon'at'o flustr'as al li:
— Denunc'ant'o, fi'a denunc'ant'o.
Renkont'ant'e ĝib'ul'o'n, pederast'o ek'kri'as:
— Ha, kia bel'a brust'o!
Riĉ'ul'o, re'ven'ant'e de vojaĝ'o, vid'as en la salon'o si'a'n serv'ist'o'n trink'ant'a konjak'o'n kaj fum'ant'a cigar'o'n. Li skold'as la serv'ist'o'n:
— Mi'a'n konjak'o'n, mi'a'j'n cigar'o'j'n! Kial ne mi'a'n edz'in'o'n?
— Sinjor'o, bedaŭr'ind'e ne mi, sed la ŝofor'o gajn'is ŝi'n ĉe poker'lud'o.
En la radi'o okaz'as la kon'at'a lud'o je du'obl'ig'o aŭ ĉio'n'perd'o. La demand'at'o gajn'as por ĉiu bon'a respond'o cert'a'n mon'sum'o'n. Post ĉiu demand'o li rajt'as re'tir'iĝ'i de la lud'o. Se li lud'as plu, li aŭ gajn'as la du'obl'o'n respond'ant'e ĝust'e, aŭ perd'as ĉio'n respond'ant'e mal'ĝust'e.
Pastr'o, kiu vol'is gajn'i mon'o'n, por ripar'i si'a'n preĝ'ej'o'n, anonc'is si'n al la lud'o, kaj ĝis nun sukces'e respond'is ĉiu'j'n demand'o'j'n. La lud'estr'o dir'as al li:
— Pastr'a moŝt'o, ĝis nun vi gajn'is 20 mil stel'o'j'n. Ĉu vi vol'as lud'i plu?
La pastr'o long'e hezit'as kaj fin'e decid'iĝ'as:
— Jes.
— Jen la sekv'a demand'o: “Kio'n dir'is sankt'a Jozefo, kiam ek'sci'is, ke Maria est'as graved'a?”
La pastr'o cerb'um'as, ŝvit'as, angor'as. Li koler'as kontraŭ si mem, ke li daŭr'ig'is la lud'o'n, kaj fin'e murmur'as:
— Kial mi idiot'o antaŭ'e ne re'tir'iĝ'is?
— Jes, pastr'a moŝt'o, jes! La respond'o est'as ĝust'a. Vi gajn'is 40 mil stel'o'j'n!
60-jar'ul'o surpriz'as jun'ul'o'n, kiu el'ir'as el li'a dorm'o'ĉambr'o, buton'um'ant'e si'a'n pantalon'fend'o'n. Sur la lit'rand'o sid'as la sam'aĝ'a edz'in'o kun embaras'it'a mien'o.
La 60-jar'ul'o dir'as al la jun'ul'o per riproĉ'a voĉ'o:
— Mi ne kompren'as, ke tio'n far'is vi, kiu ne est'as dev'ig'it'a.
Jun'a vidv'in'o ne plu pov'as el'ten'i si'a'n trud'it'a'n ĉast'ec'o'n. Ĝis nun ŝi rezist'is al la invit'o'j de si'a najbar'o, kiu bon'vol'us ŝi'n konsol'i. Sed hodiaŭ vesper'e ŝi sent'as si'n tiom sol'a, tiom mal'fort'a, kaj pli'e baldaŭ fulm'o'tondr'os...
Kiam ŝi frap'as la pord'o'n de la najbar'o, tiu tuj kompren'as, ke la frukt'o est'as matur'a. Post kelk'a'j minut'o'j la vidv'in'o est'as en li'a'j brak'o'j, kaj ŝi ne protest'as, kiam li komenc'as sen'vest'ig'i ŝi'n. Vid'ant'e li'a'n nud'a'n korp'o'n, ŝi re'memor'as pri la mort'int'a edz'o, kaj genu'iĝ'ant'e antaŭ la glor'a vir'aĵ'o de la najbar'o, ŝi pren'as ĝi'n per ambaŭ man'o'j, proksim'ig'as ĝi'n al si'a vang'o kaj plor'ĝem'as:
— Ho! Kial vi for'las'is mi'n tiom fru'e? Nun mi est'as sol'a en la viv'o. Ĉiu'nokt'e mi pens'as pri la ĝu'o'j, kiu'j'n vi don'is al mi. Mi memor'as ni'a'j'n frenez'a'j'n amor'lud'o'j'n...
La vidv'in'o plor'singult'as kaj lament'as plu:
— Mi est'as tiom jun'a, kaj vi est'as en ali'a mond'o...
Tiam la najbar'o ek'kri'as mal'pacienc'e:
— Ha! ne. Ĉu vi ven'is por fik'i aŭ por telefon'i?
Du kanonik'o'j babil'as:
— Ĉu vi kred'as, ke ni spert'os antaŭ ni'a mort'o la edz'iĝ'o'rajt'o'n de la katolik'a'j pastr'o'j?
— Se ne ni mem, do almenaŭ ni'a'j infan'o'j.
Sur plac'o de Ber'val'o sav'arme'an'o'j prov'as konvert'i gap'ul'o'j'n. Linda jun'ul'in'o, vest'it'a per uniform'o, predik'as:
— Ge'frat'o'j, kiu kon'as la est'ont'o'n? Hodiaŭ mi est'as en la brak'o'j de mi'a edz'o, morgaŭ mi ebl'e est'os en la brak'o'j de la Sinjor'o.
Ŝerc'em'ul'o demand'as:
— Ĉu vi est'os liber'a post'morgaŭ?
Okaz'as en Ber'val'o Esperant'a jun'ul'ar'a kongres'o.
F-in'o Kruko re'ven'is je la du'a maten'e de la inter'kon'a vesper'o. Dum la maten'manĝ'o ŝi'a patr'o demand'as, ĉu la kun'ven'o est'is interes'a.
— Ne, pa'ĉj'o, ĝi est'is enu'ig'a.
— Kial do vi re'ven'is tiom mal'fru'e?
— Tial ke mi dum long'a temp'o ne sukces'is re'trov'i mi'a'n kalson'et'o'n.
Du amik'in'o'j dezir'as gajn'i mon'o'n per si'a'j log'aĵ'o'j. Ili turn'as si'n al luks'a bordel'o kaj pet'as la estr'in'o'n dung'i ili'n por kelk'a'j hor'o'j ĉiu'n post'tag'mez'o'n. La par'ig'ist'in'o rimark'ig'as:
— Fraŭl'in'o'j, tio ne est'as tiom facil'a, kiom vi pens'as. Mi direkt'as model'a'n firma'o'n, kaj li klient'o'j plend'us, se mi propon'us al ili sen'spert'a'j'n amator'in'o'j'n. Ĉiu'j deĵor'ant'in'o'j en tiu dom'o dev'is komenc'e far'i tre sever'a'n ekzamen'o'n. Ili nun kon'as perfekt'e la teori'o'n kaj la praktik'o'n de ĉi'a'j volupt'o'j.
— Ankaŭ ni est'as pret'a'j prepar'i tiu'n ekzamen'o'n.
— Bon'e, jen lern'o'libr'o'j. Lern'u ili'n parker'e.
Ambaŭ amik'in'o'j diligent'e labor'as, stud'as tag'e kaj nokt'e, far'as praktik'a'j'n ekzerc'o'j'n. Iam kandidat'in'o, ne vid'ant'e si'a'n kun'ul'in'o'n, mal'trankvil'e demand'as la bordel'estr'in'o'n:
— Ĉu vi sci'as, kie est'as mi'a amik'in'o?
— Ha! la kompat'ind'ul'in'o hieraŭ sufok'iĝ'is ĉe la buŝ'a ekzamen'o.
Baniko fanfaron'as:
— En mi'a viv'o mi jam far'is mult'a'j'n kokr'it'o'j'n.
S-in'o Baniko modest'e dir'as:
— Sed mi far'is nur unu.
Sinjor'o paroĥ'estr'o, dir'as pedel'o, post kiam mi pas'ig'is la hieraŭ'a'n vesper'o'n kun amik'o'j, mi konstat'is, ke iu ŝtel'is mi'a'n or'a'n poŝ'horloĝ'o'n.
Post pri'pens'o la pastr'o konsil'as:
— Invit'u vi'a'j'n amik'o'j'n kaj leg'u al ili la 20an ĉapitr'o'n de la El'ir'o. Kiam vi cit'os la ok'a'n ordon'o'n de Di'o: “Ne ŝtel'u”, cert'e akuz'os si'n vol'e ne'vol'e la ŝtel'int'o.
Post du tag'o'j la pedel'o ĝoj'e dir'as al la paroĥ'estr'o:
— Fin'e mi re'trov'is mi'a'n horloĝ'o'n.
— Do, ĉu vi vid'as, kiel efik'as la leg'ad'o de la Bibli'o?
— Jes, kiam mi ven'is al la sep'a ordon'o: “Ne adult'u”, mi subit'e re'memor'is, ke mi forges'is mi'a'n horloĝ'o'n sur la nokt'o'tabl'o de la sakristi'an'in'o.
Instru'ist'o demand'as la infan'o'j'n, kio'n ili plej ŝat'as. Iu'j respond'as: vojaĝ'o'j'n, ali'a'j: liber'temp'o'n, k.t.p. La jun'a Kruko respond'as:
— Mi plej ŝat'as nud'a'n vir'in'o'n.
La instru'ist'o pun'as li'n kaj ordon'as ripet'i la mal'dec'a'n respond'o'n al si'a patr'o.
Sekv'a'tag'e la instru'ist'o demand'as la jun'a'n Krukidon:
— Nu, kio'n dir'is vi'a patr'o?
— Li dir'is, ke ni'a instru'ist'o est'as ver'ŝajn'e invert'it'o.
Kruko rakont'as al Baniko, ke hieraŭ li ekzamen'is tri jun'ul'in'o'j'n, kiu'j kandidat'is al posten'o de sekretari'in'o en li'a ofic'ej'o.
— Mi demand'is ĉiu'n el ili, kiom est'as 1 plus 1. La unu'a dir'is: 2. La du'a: 11. La tri'a hezit'is: ebl'e 2, ebl'e 11.
— Kaj kiu'n vi elekt'is kiel sekretari'in'o'n?
— Tiu'n, kiu hav'as la plej bel'a'j'n krur'o'j'n.
Mal'grand'a teatr'a trup'o turne'as, lud'ant'e ĉiu'tag'e la sam'a'n oper'et'o'n en ali'a urb'o. Post la unu'a vesper'prezent'o ĉarm'a jun'ul'o frap'as la pord'o'n de la aktor'in'o, kiu lud'as la rol'o'n de la markiz'in'o.
— Fraŭl'in'o, mi est'as la saksofon'ist'o de la orkestr'o, kiu hav'is la honor'o'n akompan'i vi'a'n bel'eg'a'n voĉ'o'n hodiaŭ vesper'e. Mi al'port'is al vi pralin'o'j'n. Ĉu mi rajt'as invit'i vi'n al manĝ'o?
Ili pas'ig'as agrabl'a'n vesper'o'n, babil'as, drink'as, kaj, ĉar la aktor'in'o est'as ced'em'a, ambaŭ baldaŭ ĝu'as en hotel'ĉambr'o frenez'ig'a'n nokt'o'n.
La sekv'a'n tag'o'n, post la spektakl'o en najbar'a urb'o, jun'a muzik'ist'o frap'as la pord'o'n de la kant'ist'in'o:
— Fraŭl'in'o, mi est'as la saksofon'ist'o de la orkestr'o. Mi est'is fier'a pov'i akompan'i vi'n, kaj mi al'port'is al vi pralin'o'j'n.
La aktor'in'o, surpriz'it'e, tamen akcept'as la pralin'o'j'n, la invit'o'n al vesper'manĝ'o kaj al la lit'o de la saksofon'ist'o.
Tio daŭr'as tri semajn'o'j'n. En ĉiu urb'o la sam'a scen'ar'o.
Post la last'a prezent'o de la turne'o jun'ul'o frap'as la pord'o'n de la loĝi'o.
— En'ir'u.
— Bon'a'n vesper'o'n, fraŭl'in'o.
— Bon'a'n vesper'o'n. Vi ver'ŝajn'e est'as la saksofon'ist'o de la orkestr'o.
— Jes, fraŭl'in'o.
— Kaj vi cert'e port'as al mi pralin'o'j'n.
— He, fraŭl'in'o, jes pralin'o'j'n.
— Kaj kial vi vol'as donac'i al mi pralin'o'j'n?
— Nu, fraŭl'in'o, la reĝisor'o de vi'a trup'o dis'don'is al ni la partitur'o'j'n. Kaj sur tiu saksofon'a iu skrib'is krajon'e: “Se vi vol'as pas'ig'i agrabl'eg'a'n nokt'o'n kun la markiz'in'o, donac'u al ŝi pralin'o'j'n. Ŝi fik'as di'in'e”.
— Sinjor'o instru'ist'o, nun mi kompren'as, kio est'as ĉapel'it'a lit-er'o!
Nigr'e vest'it'a vir'o en'ir'as bordel'o'n. Li dir'as al la estr'in'o:
— Hieraŭ klient'o, kiu intenc'is vizit'i vi'a'n instituci'o'n, subit'e mort'is sur la sojl'o.
— Jes. Mal'gaj'a afer'o.
— Kun kiu pension'ul'in'o li hav'is kutim'e rilat'o'j'n?
— Kun Arleta.
— Bon'vol'u konduk'i mi'n al la ĉambr'o de Arleta. Mi est'as li'a notari'o, kaj mi dev'as plen'um'i li'a'n last'a'n vol'o'n.
Last'moment'e graf'in'o Mambolino rimark'as, ke 13 person'o'j ĉe'est'os ŝi'a'n vesper'a'n kun'ven'o'n. Ĉar ŝi est'as superstiĉ'a, ŝi pet'as si'a'n jun'a'n serv'ist'in'o'n Rista sur'met'i bel'a'n rob'o'n kaj lud'i la rol'o'n de gast'in'o. Oni vesper'manĝ'as, danc'as, amuz'as si'n ĝis mal'fru'a hor'o.
Sekv'a'tag'e la graf'in'o demand'as la serv'ist'in'o'n:
— Rista, ĉu oni hieraŭ vesper'e trakt'is vi'n kiel sinjor'in'o'n?
La naiv'a jun'ul'in'o ruĝ'iĝ'as, mal'lev'as la okul'o'j'n kaj respond'as:
— Jes, du'foj'e en la bibliotek'o, kaj unu'foj'e en la vintr'o'ĝarden'o.
S-in'o Kruko est'as tre ĵaluz'a. Ĉiu'n vesper'o'n ŝi kontrol'as la jak'o'n de la edz'o. Ĉe la kol'um'o ŝi ĉiu'foj'e mal'kovr'as fremd'a'j'n har'o'j'n, kaj ŝi pri'blek'as la mal'fidel'ul'o'n.
Por kviet'ig'i ŝi'n, Kruko aĉet'as bros'o'n, kaj fier'e re'ven'as hejm'e'n kun virg'a jak'o. Li'a edz'in'o long'e esplor'as la kol'um'o'n, la ŝultr'o'j'n, la dors'o'n, kaj fin'e ek'plor'as:
— Vi'a fi'ec'o ating'is si'a'n kulmin'o'n. Ĝis nun vi tromp'ad'is mi'n kun blond'a'j, brun'a'j kaj ruĝ'a'j vir'in'aĉ'o'j. Hodiaŭ vi tromp'is mi'n kun kalv'ul'in'o!
Blov'as varm'eg'a mediterane'a vent'o. Kun si'a'j amik'o'j Baniko lud'as kart'o'j'n kaj drink'as en ombr'a ĉambr'o. Kruko subit'e ek'star'as, por ir'i al neces'ej'o. Li dev'as tra'pas'i la dorm'o'ĉambr'o'n, en kiu s-in'o Baniko siest'as tut'e nud'a. Post kvin minut'o'j li re'ven'as kaj dir'as:
— Baniko, vi ĉiam asert'is, ke vi'a edz'in'o est'as ver'a blond'ul'in'o.
— Jes, est'as ver'e.
— Ne, mi ĵus konstat'is, ke ŝi est'as mal'supr'e tut'e nigr'a.
— Vi nur vol'as ŝerc'i, Kruko.
— Ne.
— Ni kontrol'u, — ek'kri'as la kart'lud'ant'o'j.
Pied'pint'e ĉiu'j en'ir'as la dorm'o'ĉambr'o'n kaj konstat'as, ke Kruko dir'is la ver'o'n. Tiam Baniko proksim'iĝ'as al si'a dorm'ant'a edz'in'o kaj, kun'frap'ant'e la man'o'j'n, kri'et'as:
— Huŝ! huŝ! for'flug'u, fi'a'j muŝ'o'j!
Baniko: — Mi est'as feliĉ'a, de kiam mi vizit'as la vesper'kurs'o'j'n de la popol'universitat'o. Mi sci'as nun pli ol vi. Ĉu vi ekzempl'e kon'as Marjorie Boulton?
Kruko: — Ne.
Baniko: — Ŝi est'as fam'a poet'in'o. Ĉu vi ebl'e jam aŭd'is pri general'o Sébert?
Kruko: — Ne.
Baniko: — Li est'as mecenat'o de la inter'naci'a lingv'o. Ĉu vi kon'as Lanti?
Kruko: — Mi kon'as nek Marjorie Sébert, nek general'o'n Lanti, nek vi'a'n Boulton. Sed ĉu vi mem kon'as Karlon Vostul?
Baniko: — Ne.
Kruko: — Nu, tio est'as la jun'ul'o, kiu ĉiu'vesper'e vizit'as vi'a'n edz'in'o'n, dum vi vizit'as la vesper'kurs'o'j'n.
Tri mal'jun'ul'o'j sid'as sur benk'o de la ber'val'a park'o kaj pri'parol'as si'a'j'n zorg'o'j'n:
— Al mi, — balbut'as la unu'a, 72-jar'a. — mal'bon'e funkci'as la okul'o'j.
La du'a, 81-jar'a, bedaŭr'as, ke li'a'j krur'o'j jam ne est'as tiom elast'a'j, kiom antaŭ la unu'a mond'milit'o.
— Ha! — ĝem'as la tri'a, 93-jar'a. — mi ne pov'as plend'i pri mi'a korp'o, sed ĉiu'tag'e mal'fort'iĝ'as mi'a memor'o. Hodiaŭ maten'e, kiam Olga, mi'a jun'a serv'ist'in'o, tra'ir'is la ĉambr'o'n, mi dir'is al ŝi: “Tuj sen'vest'iĝ'u, por ke ni amor'u”. Kaj ŝi respond'is: “Sinjor'o, ni ambaŭ ja ĵus el'lit'iĝ'is”.
La tomb'o'fos'ist'o de Ber'val'o ne per'labor'as mult'e da mon'o. Por vest'i si'n kaj si'a'n famili'o'n, li pren'as la mal'nov'a'j'n ruband'o'j'n, kiu'j iam ornam'is funebr'a'j'n buked'o'j'n kaj kron'o'j'n. Li'a edz'in'o kun'kudr'as ili'n kun ĉifon'o'j. Kaj ĉiu'dimanĉ'e la loĝ'ant'ar'o de Ber'val'o pov'as leg'i sur la brust'o de la patr'in'o: “Al mi'a'j kar'a'j mal'aper'int'o'j”, sur la pantalon'fend'o de la patr'o: “Ripoz'u en pac'o”, sur la post'aĵ'o de la jun'a fil'o: “Tiom mal'grand'a kaj jam for'rab'it'a” kaj sur la ventr'o de la fil'in'o: “Kun profund'a dank'o de la ber'val'a fajr'o'soldat'ar'o”.
Vir'o est'as ne'kred'ebl'e mal'labor'em'a. Dum li ripoz'as en kuŝ'o'seĝ'o, preter'pas'as amik'o, kiu prov'as konvink'i li'n pri la bon'ec'o de diligent'a viv'o:
— Mi ja kompren'as, ke vi mem ne ŝat'as hav'i meti'o'n. Sed vi pov'us almenaŭ fond'i famili'o'n. Vi'a'j infan'o'j tiam per'labor'us ankaŭ vi'a'j'n viv'rimed'o'j'n. Ĉu tio est'as tiom mal'facil'a?
— Ne, — dir'as la pigr'ul'o post osced'o. — Ĉu vi sci'as, kie mi pov'us trov'i graved'a'n vir'in'o'n?
Kruko atend'as si'a'n edz'in'o'n antaŭ magazen'o, en kiu ŝi aĉet'as divers'a'j'n aĵ'o'j'n. Sur la trotuar'o proksim'iĝ'as prostitu'it'in'o, kiu propon'as al li hor'o'n da plezur'o. Ŝerc'e Kruko marĉand'as:
— Kiom tio kost'as?
— Du mil stel'o'j'n.
— Mi pov'as don'i nur tri'cent.
La ĉies'ul'in'o sakr'as pri li'a avar'ec'o kaj for'ir'as. Post kvin minut'o'j ĉe la brak'o de si'a edz'in'o Kruko pas'as preter la volupt'o'vend'ist'in'o. Ŝi laŭt'e rikan'as:
— Nu, ĉu vi vid'as, kio'n vi trov'is por tri'cent stel'o'j?
De drog'ist'o jun'a sinjor'in'o pet'as klorofil'a'n sap'o'n. La vend'ist'o bedaŭr'as:
— Nun ni ne hav'as klorofil'a'n sap'o'n, sinjor'in'o.
— Tio eg'e ĝen'as mi'n, ĉar mi nepr'e bezon'as ĝi'n por mi'a intim'a higien'o.
— Morgaŭ ni ricev'os de'nov'e tiu'n spec'o'n.
— Morgaŭ mi ne pov'os ven'i, sed mi send'os mi'a'n amik'o'n. Li'n vi facil'e re'kon'os: li est'as grand'a, nigr'a'har'a vir'o kun verd'a'j lip'har'o'j.
En klas'o de la eduk'ej'o Ni'a Sinjor'in'o de Ber'val'o la lern'ant'in'o'j dev'as skrib'i disert'aĵ'o'n, kiu trakt'u sam'temp'e jen'a'j'n kvar tem'o'j'n: religi'o, soci'a'j klas'o'j, am'o kaj mister'o.
La instru'ist'in'o mir'as, kiam la jun'a Marin'a sci'ig'as post du minut'o'j, ke ŝi jam fin'skrib'is si'a'n task'o'n. Jen la disert'aĵ'o: “Di'o mi'a, — dir'is la baron'in'o. — Mi est'as graved'a, sed mi ne sci'as, de kiu”.
De du monat'o'j viv'as sur insul'et'o ŝip'romp'iĝ'ul'o'j, ses vir'in'o'j kaj unu vir'o. Ili organiz'is, ke la vir'o pri'zorg'as ĉiu'nokt'e po unu vir'in'o laŭ'vic'e. Dimanĉ'o est'as li'a ripoz'tag'o.
Iam la ŝip'romp'iĝ'ul'o'j ek'vid'as jun'a'n vir'o'n, proksim'iĝ'ant'a'n al la insul'o en boat'et'o. La konsol'ant'o de la vir'in'o'j jam ĝoj'as, ke ali'a vir'o divid'os kun li la amor'task'o'n, sed li baldaŭ rimark'as, ke la nov'ven'int'o hav'as akut'a'n voĉ'o'n kaj vir'in'esk'a'j'n manier'o'j'n. Pederast'o!
— Fek! — protest'as la kompat'ind'ul'o. — ankaŭ mi'a'j dimanĉ'o'j est'as fuŝ'ot'a'j!
— Sinjor'o doktor'o, ĉu post la apendic'it'a operaci'o la cikatr'o est'os vid'ebl'a?
— Tio de'pend'as de vi, sinjor'in'o.
En angul'o de salon'o sinjor'o rigard'as album'o'n kun mult'a'j desegn'aĵ'o'j kaj fot'o'j de bel'a'j, apenaŭ vest'it'a'j, amor'vek'a'j vir'in'o'j. Li'a velk'a edz'in'o, kroĉet'ant'e en ali'a angul'o, rimark'ig'as per akr'a voĉ'o:
— Se vi leg'us ne tiom mult'e, vi pov'us iom pli oft'e pens'i pri mi.
Li mal'gaj'e suspir'as, lev'ant'e la okul'o'j'n al ŝi:
— Vi erar'as, kar'ul'in'o. Pri vi mi ĵus pens'is, rigard'ant'e la libr'o'n.
Kosmonaŭt'o rakont'as, kio'n li vid'is sur mal'proksim'a, ĝis nun ne esplor'it'a planed'o:
— La hom'o'j iel simil'as ni'n. Sed la vir'in'o'j hav'as la mam'o'j'n sur'dors'e.
— Ja mal'oportun'as por mam'nutr'i.
— Ebl'e, sed tre oportun'as por danc'i.
La grand'a fil'o de Kruko est'os baldaŭ 18-jar'a. S-in'o Kruko demand'as si'a'n edz'o'n:
— Ĉu vi opini'as, ke ven'is temp'o klar'ig'i al Viĉjo la sekret'o'j'n de la hom'a viv'o, kiel nask'iĝ'as la infan'o'j, k.t.p.?
— Tio est'as delikat'a afer'o. Mi ne sci'as, ĉu mi est'us kapabl'a pri'parol'i kun li tia'n tikl'a'n tem'o'n.
— Est'u atent'a, ne menci'u krud'e la hom'a'j'n seks'rilat'o'j'n. Prefer'e el'vok'u papili'o'j'n, kiu'j en printemp'o du'op'e flirt'as.
Kruko mal'volont'e akcept'as kaj ir'as en la ĉambr'o'n de la grand'a fil'o.
— Viĉjo, ĉu vi memor'as? Antaŭ du jar'o'j vi est'is kun mi en Parizo.
— Jes, pa'ĉj'o.
— Ni est'is kun'e en Montmartr'o, en nokt'o'klub'o kun sen'vest'iĝ'a'j danc'o'j.
— Jes, pa'ĉj'o.
— Je la du'a maten'e ven'is du vir'in'o'j al ni'a tabl'o, kiu'j trink'is ĉampan'o'n kun ni.
— Jes, pa'ĉj'o.
— Post'e ni ir'is kun la vir'in'o'j en apud'a'n hotel'o'n. Ĉu vi memor'as, kio'n ni far'is kun ili en la ĉambr'o?
— Jes, pa'ĉj'o.
Kruko el'ig'as mal'pez'ig'a'n el'spir'o'n:
— Nu, Viĉjo, kio'n ni far'is, tio'n far'as ankaŭ la papili'o'j, kiu'j du'op'e flirt'as en printemp'o.
Baniko: — Hieraŭ vesper'e okaz'is al mi mal'agrabl'aĵ'o. Re'ven'ant'e hejm'e'n, en la mal'lum'o mi kred'is, ke la serv'ist'in'o mal'ferm'is al mi la pord'o'n, do mi kis'is kaj fingr'um'is ŝi'n. Sed ĝi est'is mi'a edz'in'o.
Kruko: — Nu, la afer'o ne est'as grav'a.
Baniko: — Sed est'as, ĉar mi'a edz'in'o flustr'is: “Atent'u, kar'ul'o, mi'a edz'o baldaŭ re'ven'os”.
Kruko ĉe'est'is la en'ter'ig'o'n de jun'a kon'at'o. Post'e li trov'iĝ'as sol'a kun la vidv'in'o.
— Ha, sinjor'in'o, la moment'o ebl'e ne taŭg'as por tia'j deklar'o'j, sed mi konfes'u, ke mi eg'e am'as vi'n.
Surpriz'it'e, la bel'a vidv'in'o balbut'as:
— Vi almenaŭ pov'us atend'i, ĝis mi ne plu sur'hav'os tiu'n funebr'a'n rob'o'n.
— Kompren'ebl'e, kar'ul'in'o. Mi pov'as atend'i kvin minut'o'j'n.
Kruko: — Mi est'is hieraŭ invit'it'a de nud'ist'o'j. Ĉiu'j est'is nud'a'j, eĉ la lake'o, kiu mal'ferm'is al mi la pord'o'n.
Baniko: — Kiel oni pov'as disting'i, ĉu iu est'as lake'o, se li ne sur'hav'as livre'o'n?
Kruko: — Ĉu vi kred'as, ke se li est'us serv'ist'in'o, mi ne rimark'us tio'n?
Jun'a naiv'ul'in'o dev'as unu'a'foj'e plen'skrib'i hotel'slip'o'n. Ĉe la rubrik'o “seks'o” ŝi skrib'as: blond'a, kaj ĉe la rubrik'o “edz'ec'a stat'o” ŝi deklar'as: du foj'o'j'n semajn'e.
Du frivol'a'j jun'ul'in'o'j parol'as pri si'a'j am'aventur'o'j. Unu demand'as:
— Kial vi ne skrib'as tag'libr'o'n?
— Ba! Pri la tag'o mi hav'as mal'mult'e por raport'i.
Mal'jun'a fraŭl'in'o donac'as al Ruĝ'a Kruc'o vir'a'n piĵam'o'n, kiu'n ŝi mem kudr'is. Ofic'ist'in'o rimark'ig'as al ŝi, ke ŝi tut'e forges'is la pantalon'fend'o'n. Post moment'o da pri'pens'o la mal'jun'a fraŭl'in'o propon'as:
— Vi ebl'e pov'us don'i ĝi'n al fraŭl'o.
Ĉiu'merkred'e okaz'as sur la plac'o de Ber'val'o bazar'o, en kiu la kamp'ar'an'in'o'j de la region'o vend'as si'a'j'n produkt'o'j'n. Ili profit'as la okaz'o'n ankaŭ por aĉet'i en la urb'o kio'n ili bezon'as. La apotek'o est'as plen'plen'a. En'ir'as iam'a id'ist'o, kiu ankoraŭ mal'bon'e reg'as la lingv'o'n (Li inter'miks'as la Fundament'a'n Krestomati'o'n kaj la Sekret'a'j'n Sonet'o'j'n).
— Sinjor'o apotek'ist'o, — li dir'as laŭt'e.- dolor'as mi'n la kac'o.
La vir'in'o'j rid'kluk'as, kaj kelk'a'j kri'as: “Fi! hont'u!”.
La apotek'ist'o, konfuz'it'e, tir'as la ek'sid'ist'o'n en angul'o'n, vend'as al li drast'a'n pomad'o'n kaj flustr'as al li:
— Kiam vi re'ven'os, ne parol'u tiel, sed dir'u al mi ekzempl'e: “Dolor'as mi'n la brak'o”. Mi tuj kompren'os.
En la sekv'a merkred'o la apotek'o de'nov'e est'as plen'plen'a. Kiam la apotek'ist'o vid'as la fremd'ul'o'n en'ir'i, li tim'as, ke tiu forges'is li'a'j'n konsil'o'j'n, kaj li tuj laŭt'e demand'as super la kap'o'j de la klient'in'o'j:
— Nu, ĉu vi'a brak'o re'san'iĝ'is?
— Ha! sinjor'o apotek'ist'o, mi'a brak'o est'as nun san'a, sed tut'e difekt'iĝ'is mi'a'j'n ĉur'ov'o'j.
Apud Kruko sid'as bel'a sinjor'in'o, kies log'a'n dekolt'aĵ'o'n ornam'as kolier'o, de kiu pend'as aeroplan'et'o ĉiz'it'a el ruben'o. Rimark'ant'e li'a'n admir'a'n rigard'o'n, ŝi demand'as:
— Ĉu plaĉ'as al vi mi'a aeroplan'o?
— Jes, sed eĉ pli la aerodrom'o.
Dezir'ant'e kon'at'iĝ'i kun jun'ul'o, f-in'o Kruko aper'ig'as ĉifr'it'a'n anonc'et'o'n en Herold'o de Ber'val'o. S-in'o Kruko dir'as al ŝi, rid'ant'e:
— Dum du tag'o'j vi ricev'is ver'e mult'a'j'n leter'o'j'n.
— Jes, eĉ unu de pa'ĉj'o.
La direktor'o de mal'grand'a ber'val'a sap'far'ej'o aspekt'as eg'e mal'gaj'a. Amik'o demand'as li'n:
— Kio okaz'is al vi?
— Ha! al mi okaz'is mal'agrabl'aĵ'o. Hieraŭ mi'a bel'a sekretari'in'o, kiu'n mi jam de long'e am'ind'um'as sen'sukces'e, dir'is al mi: “Hodiaŭ est'as vi'a nask'iĝ'o'tag'o, sinjor'o direktor'o. Ĉu vi ne akcept'us ven'i en mi'a'n loĝ'ej'o'n? Mi intenc'as far'i al vi surpriz'o'n”. Kompren'ebl'e mi jes'is kaj ven'is vesper'e al la rendevu'o. Mi'a sekretari'in'o pren'is mi'a'j'n flor'o'j'n kaj dir'is: “Sid'iĝ'u por moment'o en mi'a salon'et'o kaj trink'u glas'o'n da brand'o. Mi nun ir'as en mi'a'n ĉambr'o'n, kaj nur kiam mi vok'os vi'n, vi rajt'os en'ir'i”. Mi atend'is mal'pacienc'e, kaj, kiam ŝi vok'is mi'n, mi kur'eg'is en ŝi'a'n ĉambr'o'n. Tie kun'ven'is la 18 ge'ofic'ist'o'j de mi'a fabrik'o, kiu'j ĥor'e ek'kant'is: “Feliĉ'a'n nask'iĝ'tag'o'n al vi”.
— Mi trov'as tiu'n ide'o'n ja ver'e ĉarm'a.
— Ebl'e vi, sed ne mi, kiu star'is antaŭ ili jam tut'e nud'a.
Uson'an'o, rus'o kaj franc'o kompar'as si'a'n respektiv'a'n risk'em'o'n. La uson'an'o rakont'as:
— Ĉe ni, kiam grup'o da amik'o'j kun'ven'as, oni lud'as jen'e: unu, lot'um'int'e, dev'as elekt'i unu el dek aŭt'o'j kaj vetur'i 120 mejl'o'j'n po'hor'e. De unu el la aŭt'o'j oni antaŭ'e mal'ŝraŭb'is la rad'o'j'n.
— Ĉe ni, — dir'as la rus'o. — tiu, kiu'n fal'is la loto, dev'as elekt'i unu el dek revolver'o'j, met'i ĝi'n al la tempi'o kaj prem'i la ĉan'o'n. Kompren'ebl'e unu revolver'o est'as ŝarĝ'it'a.
— Ĉe ni, — dir'as la franc'o. — kiam amik'o'j kun'ven'as, ili aranĝ'as banked'o'n, dum kiu ili sid'as tut'e nud'a'j. Por desert'o oni en'ir'ig'as vir'in'o'j'n, kiu'j en'ŝov'iĝ'as sub la tabl'o'n kaj ek'okup'as si'a'n buŝ'o'n pri agrabl'a frand'ad'o.
La uson'an'o kaj rus'o pri'mok'as la franc'o'n, dir'ant'e, ke en tiu ag'o est'as neniom da risk'o.
— Est'as terur'a risk'o, — respond'as la franc'o. — Unu el la frand'em'ul'in'o'j est'as kanibal'in'o.
La fi'a dik'ul'o en'volv'iĝ'as sub la rub'o.
Baniko surpriz'as si'a'n edz'in'o'n kuŝ'ant'a en la ge'edz'a lit'o kun ne'kon'at'a vag'ul'o, kies ŝir'it'a'j, ĉif'it'a'j vest'aĵ'o'j est'as dis'ĵet'it'a'j en la ĉambr'o. Li kri'as al ŝi:
— Ĉu vi ne hont'as?
— Ne koler'u, — ŝi respond'as. — Tiu kompat'ind'ul'o nur dir'is al mi: “Sinjor'in'o, don'u do al mi i'o'n ajn, kio'n vi'a edz'o jam ne uz'as”.
Episkop'o vizit'as simpl'a'n vilaĝ'a'n paroĥ'estr'o'n. Vesper'as. Pluv'eg'as. Est'as ne'ebl'e re'vetur'i al la urb'o.
— Sinjor'o paroĥ'estr'o, mi dev'as nokt'um'i en vi'a dom'o.
— Volont'e, episkop'a moŝt'o, sed mi'a paroĥ'estr'ej'o est'as ver'e sen'luks'a. Mi posed'as nur unu lit'o'n.
— Ankaŭ Jesuo ne hav'is, kie kuŝ'ig'i si'a'n kap'o'n. Ni do divid'u la lit'o'n.
En la sekv'a maten'o ambaŭ eklezi'ul'o'j laŭt'e ronk'as, kiam oni sonor'ig'as ĉe la pord'o. La paroĥ'estr'o, pens'ant'e, ke apud li kuŝ'as li'a serv'ist'in'o, fort'e frap'as la post'aĵ'o'n de la episkop'o:
— Ek'star'u, jen la lakt'ist'o.
La episkop'o murmur'as en du'on'dorm'o:
— Ho, kial tiom brutal'e, kar'a graf'in'o?
La 5-jar'a Miĉjo en'ir'as en la ban'ĉambr'o'n kaj vid'as la nud'a'n brust'o'n de si'a patr'in'o.
— Pa'nj'o, kio est'as tio?
— Infan'o, per tio la patr'in'o'j don'as lakt'o'n al la beb'o'j.
— Ĉu ankaŭ mi antaŭ'e tiel trink'is lakt'o'n?
— Cert'e.
— Kiel do mi pov'is tremp'i mi'a'n buter'pan'o'n?
Kruko kaj Baniko liber'temp'as en urb'et'o. Kon'ant'e neniu'n, ili enu'as. Iam ili pas'as preter preĝ'ej'o. Kruko dir'as al la amik'o:
— Atend'u mi'n.
Li en'ir'as la konfes'ej'o'n.
— Patr'o, mi mal'ĉast'is.
— Kun kiu, infan'o mi'a?
— Mi ne rajt'as dir'i tio'n.
— Ĉu kun la poŝt'ist'in'o?
— Ne.
— Ebl'e kun Manj'o, la serv'ist'in'o de la drink'ej'o Verd'a Apr'o?
— Ne.
— Ĉu kun la jun'a vidv'in'o Sel'ant'o?
— Ne.
— Do, ĉar vi ne vol'as dir'i tio'n al mi, for'ir'u. Mi ne pov'as absolv'i vi'n.
Kruko for'it'as, rid'et'ant'e. Apud la pord'o de la preĝ'ej'o li dir'as al Baniko:
— Ir'u ni. Mi hav'as tri bon'a'j'n adres'o'j'n.
Grup'o da ber'val'a'j skolt'o'j vizit'as Parizon. Kiam ili est'as en Montmartr'o, kelk'a'j el ili soif'as, kaj la grup'estr'o ordon'as:
— Ni trink'u limonad'o'n en tiu mal'grand'a kaf'ej'o.
Post moment'o la skolt'o'j rimark'as, ke ili ne sid'as en normal'a sen'soif'ig'ej'o. En angul'o sur et'a scen'ej'o bel'a ruĝ'har'ul'in'o scienc'o'plen'e de'met'ad'as si'a'j'n seks'al'log'a'j'n sub'vest'o'j'n je la ritm'o de lasciv'a muzik'o. Ĉies gorĝ'o'j prem'iĝ'as, kiam fal'as la nigr'a mam'zon'o, kaj dek'jar'a skolt'o ek'plor'as amar'e. La grup'estr'o est'as perpleks'a.
— Jes, ni tuj for'ir'os, sed kial vi plor'as?
— Mi'a pa'nj'o dir'is al mi, ke mi trans'form'iĝ'os en statu'o'n, se mi rigard'os nud'a'n vir'in'o'n.
— Stult'aĵ'o!
— Ne. Mi sent'as, ke mi jam statu'iĝ'as.
Kruko vesper'e re'ven'as hejm'e'n. Li'a edz'in'o plend'as:
— Maĉjo dir'is al mi, ke oni instru'as ili'n en la lern'ej'o pri seks'a'j afer'o'j. Ĉu vi ne opini'as, ke li est'as ankoraŭ tro jun'a por tiu inic'ad'o?
Kruko ne respond'as kaj ir'as al la ĉambr'o de Maĉjo. Maĉjo ne aŭd'is si'a'n patr'o'n en'ir'i. Li'a mal'dekstr'a man'o aktiv'e okup'iĝ'as sub la skrib'o'tabl'o, dum li'a'j okul'o'j diligent'e stud'as la detal'o'j'n de log'a'j vir'in'a'j korp'o'j en magazin'o rezerv'it'a al plen'kresk'ul'o'j. Kruko mal'laŭt'e el'ir'as kaj re'ferm'as la pord'o'n.
— Nu? — demand'as li'a edz'in'o.
Kruko flustr'as:
— Ni ne ĝen'u li'n. Li far'as si'a'j'n lern'ej'a'j'n task'o'j'n.
Snob'in'o en'ir'as en led'ej'o'n.
— Mi dezir'as man'sak'et'o'n. Sed mi bezon'as i'o'n rar'a'n, original'a'n, kio envi'ig'us mi'a'j'n amik'in'o'j'n.
La vend'ist'o dir'as:
— Mi hav'as kio'n vi serĉ'as. Sed tio est'as tre mult'e'kost'a.
— Ne grav'as.
— Jen unik'aĵ'o: man'sak'et'o el kac'a haŭt'o.
— Bedaŭr'ind'e, ĝi est'as mult'e tro mal'grand'a.
— Sinjor'in'o, se vi konven'e kares'os ĝi'n, ĝi rapid'e far'iĝ'os grand'a kiel valiz'o.
Baniko: — Ni'a jun'a pord'ist'o fanfaron'as, ke li de'log'is ĉiu'j'n vir'in'o'j'n el la dom'o krom unu.
S-in'o Baniko post pri'pens'o:
— Est'as ver'ŝajn'e la fi'a arogant'ul'in'o de la tri'a etaĝ'o.
Ĉe tro sek'a mac'o sufiĉ'as krem'o sur la sprot'o.
La hotel'o est'as plen'plen'a, kaj oni propon'as al jun'a gast'o lok'o'n en la lit'o de la mal'jun'a pord'ist'o. Maten'e li subit'e vek'iĝ'as pro la kri'o'j de la mal'jun'ul'o:
— Vir'in'o'n! Oni tuj hav'ig'u al mi vir'in'o'n!
— Ne blek'u tiel, av'ĉj'o, — dir'as la jun'ul'o. — Tio, kio'n vi ten'as en la man'o, est'as mi'a.
Pli ol vi'a'n poĉ'o'n mi prefer'as frit'ad'o'n de la mac'o, kiu'n mi post'e kaĉ'ig'os.
Knab'o, spir'eg'ant'e, al'kur'as ber'val'a'n polic'ej'o'n.
— Tuj ven'u! Nud'a kadavr'o kuŝ'as sur la plaĝ'o.
— Ĉu vir'a aŭ vir'in'a?
— Mi ne sci'as, la krab'o'j for'manĝ'is la diferenc'o'n.
S-in'o Kruko skold'as si'a'n serv'ist'in'o'n
— Manj'o, kial mi surpriz'is vi'n jam du foj'o'j'n kis'ant'a la leter'port'ist'o'n en la kuir'ej'o?
— Sinjor'in'o, nur tial ke vi sur'met'is vi'a'j'n pantofl'o'j'n.
Vir'o ven'as al hospital'o kun bandaĝ'it'a brak'o. La kurac'ist'o demand'as.
— Kiel tio okaz'is al vi?
— Mi vol'is evit'i infan'o'n.
— Ver'ŝajn'e, vi'a aŭt'o traf'is arb'o'n?
— Ne, mi fal'is el la lit'o.
Juĝ'ist'o: — Kio'n vi far'is per la ŝtel'it'a'j 2000 stel'o'j?
Akuz'it'o: — Mi kuŝ'is kun Linda.
Juĝ'ist'o: — Ve mensog'as. Linda postul'as nur 1250 stel'o'j'n.
Kruko re'ven'as hejm'e'n tut'e ebri'a. Sur'strat'e li aŭd'as, ke iu kri'as post li:
— Kokr'it'o!
Kruko turn'as si'n kaj vid'as krokodil'o'n, kiu, sekv'ant'e li'n, sen'ĉes'e blek'as:
— Kokr'it'o!
Kruko minac'as la best'o'n:
— Se vi plu insult'os mi'n, mi far'os al vi mal'agrabl'aĵ'o'n.
La krokodil'o re'dir'as:
— Kokr'it'o!
Tiam Kruko ŝov'as man'o'n en la buŝ'eg'o'n de la krokodil'o, ating'as la vost'o'n, kaj, tir'ant'e, renvers'as ĝi'n kvazaŭ gant'o'n. Post'e li kontent'e paŝ'as plu hejm'e'n. Sed subit'e li aŭd'as voĉ'o'n post si:
— Otirkok!
Baniko invit'as Krukon:
— Ven'u vesper'manĝ'i al ni morgaŭ.
— Ne'ebl'e, morgaŭ okaz'os recital'o de Far'ig'o.
— Do, ĵaŭd'e.
— Ne, ĵaŭd'e Far'ig'o de'nov'e far'os recital'o'n.
— Ebl'e dimanĉ'e?
— Mi ne pov'os. Dimanĉ'e Far'ig'o lud'os pian'o'n en la konservatori'o.
— Sed, Kruko, mi ne sci'is, ke vi est'as tia muzik'ŝat'ant'o. Ĉu vi ĉe'est'as ĉiu'j'n recital'o'j'n de Far'ig'o?
— Ne, sed tiu'temp'e mi pov'as trankvil'e vizit'i s-in'o'n Far'ig'o.
Monaĥ'in'o al'paŝ'as putin'o'n deĵor'ant'a'n sur trotuar'o de mal'bon'fam'a kvartal'o kaj tim'em'e demand'as ŝi'n, kiom ŝi en'spez'as po'klient'e. Aŭd'int'e mir'ig'a'n sum'o'n, ŝi re'kur'as al si'a monak'ej'o, kie atend'as la abat'in'o.
— Ha! patr'in'a moŝt'o, ni est'is ver'e stult'a'j! De nun ni ne kontent'iĝ'u per po unu tabul'et'o da ĉokolad'o de la monaĥ'in'ej'a pastr'o.
Est'is bon'eg'a piknik'o, kvankam vi forges'is la manĝ'aĵ'o'n.
Kruko konsult'as kurac'ist'o'n.
— Sinjor'o doktor'o, mi sent'as mi'n tre lac'a.
La kurac'ist'o aŭskult'um'as Krukon, esplor'as ĉiu'j'n li'a'j'n organ'o'j'n kaj post'e demand'as li'n pri li'a seks'um'ad'o.
— Nu, sinjor'o doktor'o, mi dev'as zorg'i pri la bezon'o'j de mi'a edz'in'o.
— Cert'e. Kiom oft'e?
— Nu, du aŭ tri foj'o'j'n ĉiu'tag'e.
— Ho, ho, vi est'as ard'a ul'o.
— Kaj, se mi ne vizit'us ni'a'n serv'ist'in'o'n en ŝi'a ĉambr'o ĉiu'vesper'e, ŝi cert'e ne est'us kontent'a.
— Vi'a edz'in'o kaj la serv'ist'in'o? Mi esper'as, ke tio sufiĉ'as al vi.
— Jes, aŭ, pli ĝust'e dir'i, ne... De kelk'a'j monat'o'j ni'a najbar'in'o tiel okul'um'is mi'n, ke... vi kompren'as, ĉu ne? sinjor'o doktor'o. Kaj, ĉar mi est'as honest'a, mi ne vol'as for'las'i mi'a'n mal'nov'a'n amik'in'o'n; mi omaĝ'as ŝi'n post'tag'mez'e. Kaj ia'foj'e kun s-in'o Baniko mi...
— Ne parol'u plu. Est'as tut'e normal'e, ke tia viv'o lac'ig'as vi'n.
— Ha, sinjor'o doktor'o, vi trankvil'ig'as mi'n. Mi ja kred'is, ke mi'a lac'o de'ven'as de la masturb'ad'o.
Nov'a, jun'a serv'ist'in'o ĵus trov'is en la lit'o de ge'sinjor'o'j Kruko et'a'n, ŝrump'int'a'n kaŭĉuk'a'n ing'o'n. Ŝi ten'as la objekt'o'n en man'o kaj observ'as ĝi'n kun sci'vol'a mien'o. Ŝi'n surpriz'as s-in'o Kruko, en'ir'ant'e la dorm'o'ĉambr'o'n.
— Nu, Bert'a, ĉu vi neniam vid'is tio'n? Kiel oni amor'as en vi'a vilaĝ'o?
— Sinjor'in'o, mi jam oft'e amor'is, sed mi neniam sen'haŭt'ig'is iu'n.
— Inter kiu'j pied'fingr'o'j vir'in'o ŝat'as est'i tikl'at'a?
— Inter la dik'fingr'o'j.
Knab'et'o, rigard'ant'e tre serur'tru'o de la ge'patr'a dorm'o'ĉambr'o, murmur'as:
— Mi ŝat'us sci'i, kial pa'nj'o pun'as mi'n, kiam mi suĉ'as nur mi'a'n dik'fingr'o'n.
Vir'o plend'as al kurac'ist'o, ke li'a edz'in'o ne hav'as infan'o'j'n.
— La plej bon'a rimed'o est'as rest'ad'o en la ban'urb'o Font'o'reĝ'a.
— Sinjor'o doktor'o, ni est'is tie ses semajn'o'j'n, sed tio ne efik'is.
— Kompren'ebl'e, se ankaŭ vi mem est'is tie...
S-in'o Baniko hav'as blu'e'nigr'a'n okul'o'n. Amik'in'o mir'as:
— Kiu do tiel kontuz'is vi'a'n okul'o'n?
— Mi'a edz'o bat'is mi'n hieraŭ vesper'e, ĉar li surpriz'is mi'n en la brak'o'j de Kruko.
— Sed mi kred'is, ke s-ro Baniko for'vojaĝ'is.
— Ankaŭ mi kred'is tio'n.
Pro vi'a pulv'o oft'e fend'iĝ'as palis'o.
Konfes'o:
— Patr'a moŝt'o, mi pek'is en la ĉambr'o de Rafalo.
— Ĉu li sen'vest'ig'is vi'n?
— Ne.
— Ĉu li kares'is vi'n?
— Ne.
— Ĉu li fuŝ'palp'is vi'n?
— Ne.
— Ĉu li kuŝ'ig'is vi'n sur si'a'n lit'o'n?
— Ne.
— Kio'n do li far'is al vi?
— Infan'o'n.
S-in'o Kruko far'as riproĉ'o'j'n al la jun'a serv'ist'in'o:
— Meli'a, vi tiom diboĉ'is, ke nun vi est'as graved'a.
— Sinjor'in'o, sed ankaŭ vi ja est'as graved'a.
— Tio ne est'as kompar'ebl'a. Mi'n fekund'ig'is s-ro Kruko.
— Ankaŭ mi'n, sinjor'in'o.
Iam baron'o, promen'ant'e en si'a park'o, aŭd'is voĉ'et'o'n. Li vid'is en herb'o ran'et'o'n, kiu dir'is al li:
— Kompat'u mi'n, sinjor'o. Mal'bon'a fe'in'o sorĉ'is mi'n, kaj nur kiam nobl'a vir'o met'os mi'n sur si'a'n kuŝ'ej'o'n, mi pov'os re'far'iĝ'i bel'a jun'ul'in'o.
La bon'kor'a baron'o delikat'e pren'is la ran'et'o'n, port'is ĝi'n en la kastel'o'n kaj met'is sur si'a'n lit'o'n. Mirakl'o! La ran'et'o tuj trans'form'iĝ'is en bel'eg'a'n, ĉarm'a'n nud'a'n vir'in'o'n, kiu rid'et'is al li.
Bedaŭr'ind'e la baron'in'o, kiu ĝust'e tiam en'ir'is la ĉambr'o'n, ne kred'is je fe'rakont'o'j.
Baniko vetur'as kun si'a edz'in'o al inter'naci'a E-kongres'o en Polivaso, ĉef'urb'o de Borlando. Ili mal'fru'e al'iĝ'is, kaj ĉiu'j hotel'a'j ĉambr'o'j est'as jam okup'it'a'j. Deleg'it'o fin'e trov'as por ili loĝ'ebl'ec'o'n ĉe komplez'em'a polivasano. Kiam ili ven'as al la indik'it'a adres'o, ili'a gast'ig'ant'o salut'as ili'n en borlanda lingv'o kaj per gest'o'j kompren'ig'as, ke li hav'as nur unu larĝ'a'n lit'o'n, en kiu tri person'o'j pov'as komfort'e dorm'i.
Nokt'o'mez'e Baniko vek'iĝ'as pro ritm'a'j sku'o'j de la lit'o. En la mal'lum'o li tuj konjekt'as, kio okaz'as ĉe li'a flank'o. Li dir'as al si'a edz'in'o:
— Li ja fik'as vi'n.
Ŝi stertor'as:
— Jeees!
— Li fik'as vi'n, kaj vi dir'as neni'o'n!
— Kio'n mi dir'u? Li ja ne kompren'as Esperant'o'n.
Vidv'in'o plen'skrib'as formul'ar'o'n en la urb'o'dom'o de Ber'val'o. Ofic'ist'o rimark'ig'as:
— Sinjor'in'o, vi menci'as tri'jar'a'n knab'o'n kaj unu'jar'a'n fil'in'o'n, kvankam vi'a edz'o mort'is jam antaŭ kvin jar'o'j.
— Est'as li, kiu mort'is, sed ne mi!
Turist'in'o pas'ig'as unu'a'foj'e si'a'n feri'o'n en hotel'o proksim'a al la ber'val'a plaĝ'o. Promen'ant'e tra la hotel'o, ŝi mal'kovr'as izol'a'n teras'o'n, sur kiu ŝi decid'as tag'mez'e sun'brun'ig'i si'a'n bel'eg'a'n korp'o'n. Ĉar ŝi est'as sol'a, ŝi tut'e nud'iĝ'as kaj trankvil'e rost'as altern'e si'a'n antaŭ'aĵ'o'n kaj si'a'n mal'antaŭ'aĵ'o'n.
Subit'e sur la teras'o aper'as la direktor'o de la hotel'o.
— Sinjor'in'o, tuj mal'aper'u! Ha! kia skandal'o! Patr'in'o'j jam alarm'is la polic'o'n. Vi kuŝ'as ĝust'e sur la vitr'a plafon'o de la manĝ'o'ĉambr'o.
Ge'sinjor'o'j Baniko dum'vojaĝ'e loĝ'as en hotel'o. Baniko kuŝ'as jam en lit'o, dum li'a edz'in'o mal'vest'as si'n.
— Kar'ul'in'o, antaŭ ol en'lit'iĝ'i, bon'vol'u met'i mi'a'j'n ŝu'o'j'n en la koridor'o'n, por ke oni pur'ig'u ili'n morgaŭ maten'e.
Tut'e nud'a s-in'o Baniko rapid'e el'ir'as el la ĉambr'o, sed subit'a aer'blov'o ferm'as post ŝi la pord'o'n. Ĝust'e tiu'moment'e en la koridor'o aper'as grum'o. Pro pudor'a refleks'o, ŝi, ten'ant'e la ŝu'o'j'n je la pland'um'o'j, kaŝ'as per ili si'a'n sub'ventr'o'n.
La grum'o halt'as, mal'ferm'eg'as la okul'o'j'n kaj balbut'as:
— Ĉu est'as ebl'e, ke vir'o en'iĝ'u tiom profund'e?
Ŝtel'ist'o trankvil'ig'as mal'jun'a'n fraŭl'in'o'n, en kies loĝ'ej'o'n li ĵus per'fort'e penetr'is:
— Ne tim'u. Nur vi'a mon'o interes'as mi'n.
La mal'jun'a fraŭl'in'o sopir'ĝem'as:
— Jes, ankaŭ vi est'as bedaŭr'ind'e kiel ĉiu'j ali'a'j vir'o'j.
Kruko kon'at'iĝ'is sur la plaĝ'o de Ber'val'o kun ard'a, sed jam ne tre jun'a vir'in'o. Ili ir'as en izol'a'n lok'o'n, kaj baldaŭ oni aŭd'as la voĉ'o'n de Kruko:
— Ĉu mi est'as en'e?
— Ne, vi est'as en la sabl'o.
— Atend'u, permes'u al mi serĉ'i. Ĉu nun mi est'as en'e?
— Ne, vi est'as ankoraŭ en la sabl'o.
— Strang'e. Kaj nun, ĉu mi est'as en'e?
— Jes, kar'ul'o! Ho, jes, kar'ul'o!
— Fek! Est'is pli agrabl'e en la sabl'o.
Trajn'o ĵus el'ir'is el tunel'o. En kupe'o, por ke la ali'a'j vojaĝ'ant'o'j ne aŭd'u li'n, jun'a vir'o flustr'as en la orel'o'n de si'a nov'edz'in'o:
— Se mi konjekt'us, ke la tunel'o est'as tiom long'a, mi profit'us tio'n.
Ŝi ek'kri'as:
— Kio? Ĉu tio ne est'is vi?
Baniko renkont'as Krukon, kiu hav'as mal'gaj'a'n mien'o'n.
— Kial vi aspekt'as tiom mal'ĝoj'a? Ĉu vi funebr'as ies mort'o'n?
— Tut'e mal'e. Mi baldaŭ hav'os infan'o'n.
— Tio ja dev'us feliĉ'ig'i vi'n.
— Ne, ĉar mi ne imag'as, kiel sci'ig'i pri tio mi'a'n edz'in'o'n.
En la eduk'ej'o Ni'a Sinjor'in'o de Ber'val'o instru'ist'in'o demand'as:
— Ĉu vi pov'as nom'i kelk'a'j'n frukt'o'j'n?
— Jes. Pom'o, pir'o, ĉeriz'o, banan'o kaj ... he ... kaj ... he ... la ben'at'a frukt'o de vi'a ventr'o.
En juli'o okaz'as en Ber'val'o unu el la plej grav'a'j jun'ul'ar'a'j Esp-kongres'o'j (853 part'o'pren'ant'o'j).
Sur la plaĝ'o promen'as tri jun'a'j bervalaninoj. En sol'ec'a lok'o ili subit'e halt'as antaŭ vir'o, kiu dorm'as tut'e nud'a kun gazet'o mal'ferm'it'a sur la vizaĝ'o.
— Tio ne est'as mi'a edz'o, — dir'as la unu'a.
— Nek la mi'a, — dir'as la du'a.
La tri'a al'don'as:
— Li ankaŭ ne est'as kongres'an'o.
— Kio est'as vi'a'j ŝat'okup'o'j?
— Ĉas'o kaj vir'in'o'j.
— Kaj kio'n vi ĉas'as?
— Vir'in'o'j'n.
En la katolik'a eduk'ej'o Ni'a Sinjor'in'o de Ber'val'o est'as fest'o por la grand'a'j lern'ant'in'o'j de la last'a klas'o.
Ili ĵus fin'is la stud'ad'o'n, kaj la monaĥ'in'o-direktor'in'o demand'as ili'n, kio'n ĉiu far'os post las'o de la eduk'ej'o.
— Mi, — dir'as Volt'a. — est'os misi'ist'in'o, por konvert'i la kompat'ind'a'j'n sovaĝ'ul'o'j'n.
— Bel'eg'e. Tio plaĉ'os al Di'o. Kaj vi, Poleta?
— Patr'in'a moŝt'o, mi est'os kurac'ist'in'o kaj tiel kviet'ig'os hom'a'j'n sufer'o'j'n.
— Bon'e, tre bon'e. Kaj vi, Armina?
— Mi simpl'e est'os edz'in'o kaj patr'in'o.
— Ankaŭ tio est'as laŭd'ind'a. Kaj vi, mi'a et'a Prelunta?
— Mi far'iĝ'os prostitu'it'in'o.
— Kio'n vi dir'is?
— Jes, patr'in'a moŝt'o, mi intenc'as far'iĝ'i prostitu'it'in'o.
— Ha! Di'o est'u dank'at'a! Unu'e mi kompren'is “protest'ant'in'o”.
Instru'ist'in'o poezi'e klar'ig'as al la lern'ant'o'j la mister'o'n de la re'produkt'ad'o:
— Kiel la vent'o port'as sem'o'j'n de plant'o al plant'o kaj fekund'ig'as ili'n, tiel nask'iĝ'as la infan'o'j.
Jun'a klas'an'o rimark'ig'as:
— En la dorm'o'ĉambr'o ne blov'as vent'o.
Vir'in'o ven'as al kurac'ist'o.
Sinjor'o doktor'o, unu mi'a mam'o est'as pli long'a ol la ali'a.
— Tio est'as kurioz'a. Bon'vol'u de'met'i la mam'zon'o'n.
Efektiv'e, dum la dekstr'a mam'o est'as bel'e rond'a, la mal'dekstr'a dis'fald'iĝ'as, mal'volv'iĝ'as kaj fal'as ter'e'n. La kurac'ist'o est'as perpleks'it'a.
— Sinjor'in'o, ebl'e vi hav'as special'a'j'n seks'a'j'n kutim'o'j'n?
— Ho, ne, sinjor'o doktor'o. Nur mi'a edz'o kutim'as ten'i mi'a'n mam'o'n en'man'e, dum li ek'dorm'as.
— Tio ne est'as ne'normal'a. Mi konfes'as, ke ankaŭ mi ŝat'as nokt'e kares'i la brust'o'n de mi'a edz'in'o, kaj ŝi tamen ne hav'as pro tio mam'o'n dek'obl'e pli long'a'n ol la ali'a.
— Sed ebl'e vi kaj vi'a edz'in'o ne dorm'as kiel ni en apart'a'j ĉambr'o'j.
Li: — Ĵur'u al mi, ke mi est'as vi'a unu'a amor'ant'o.
Ŝi: — Jes, kar'ul'o, mi ĵur'as. Sed mi ŝat'us sci'i, kial ĉiu'j vir'o'j ĉiam postul'as de mi la sam'o'n.
Dek'sep'jar'ul'o invit'as mond'um'an'in'o'n.
— Ĉu vi vol'as danc'i kun mi?
— Mi ne danc'as kun infan'o.
— Pardon'u, sinjor'in'o. Mi ne rimark'is, ke vi est'as graved'a.
Du bov'in'o'j inter'ŝanĝ'as re'memor'o'j'n pri si'a'j last'a'j feri'o'j. La unu'a sopir'ĝem'as:
— Ha! kiom bel'a, kiom ard'a est'is la taŭr'o, kiu'n mi renkont'is en Hispan'uj'o!
La du'a rikan'as:
— En Normand'uj'o mi kon'at'iĝ'is kun enu'ig'a bov'o, kiu ĉiu'tag'e parol'is nur pri si'a operaci'o.
Baniko fier'e klar'ig'as al Kruko:
— Mi neniam hav'is seks'rilat'o'j'n kun mi'a edz'in'o antaŭ la edz'iĝ'o. Ĉu vi?
— Mi ne sci'as, Baniko. Memor'ig'u mi'n do pri ŝi'a fraŭl'in'a nom'o.
Cent'jar'ul'o asert'as al ali'a mal'jun'ul'o:
— Mi hav'as mir'ind'a'n memor'kapabl'o'n. Ekzempl'e, mi net'e memor'as pri la rond'a'j mam'o'j de mi'a nutr'ist'in'o.
Li'a kun'ul'o dir'as:
— Mi'a memor'o ir'as mult'e pli mal'proksim'e'n. Mi ankoraŭ hav'as antaŭ la okul'o'j la dimanĉ'o'n, kiam mi ir'is promen'i en pa'ĉj'o kaj vesper'e re'ven'is en pa'nj'o.
Apud nud'ist'ej'o star'as grand'a avert'il'o: “Atent'u la pederast'o'j'n”.
Kuraĝ'ul'o tamen ir'as plu.
Li de'nov'e traf'as eĉ pli grand'a'n avert'il'o'n: “Nepr'e atent'u la pederast'o'j'n”.
Post dek metr'o'j star'as mal'grand'a 30-centi'metr'a avert'il'o. La kuraĝ'ul'o klin'iĝ'as. Li apenaŭ hav'as temp'o'n por leg'i: “Atent'u...”
Jam far'it'e!
En teks'industri'a fabrik'o pend'as avert'il'o'j: “Labor'ist'in'o'j kun mal'strikt'a'j jup'o'j atent'u la maŝin'o'j'n”. Ŝerc'em'ul'o krajon'e ŝanĝ'is la sur'skrib'o'n: “Labor'ist'in'o'j kun strikt'a'j jup'o'j atent'u la maŝin'ist'o'j'n”.
Kruko ven'as mal'fru'e en la ofic'ej'o'n. Li'a estr'o riproĉ'as:
— Kial vi ven'as je la dek'unu'a anstataŭ je la naŭ'a?
— Mi atend'as beb'o'n.
— Ha, brav'e! Mi gratul'as vi'n. Ĉu la nask'iĝ'o baldaŭ okaz'os?
— Post naŭ monat'o'j.
En ber'val'a kin'ej'o mal'jun'a fraŭl'in'o nerv'e agit'iĝ'as pro ge'am'ant'o'j, kiu'j sid'as antaŭ ŝi kaj sen'ĉes'e inter'ŝanĝ'as kis'o'j'n kaj mal'ĉast'a'j'n kares'o'j'n. Fin'e ŝi laŭt'e protest'as:
— Se vi ven'is por spekt'i film'o'n, rest'u kviet'a'j. Ali'e ir'u do en hotel'a'n ĉambr'o'n.
La jun'ul'o turn'as si'n al ŝi, rikan'ant'e:
— Mi ŝat'us. Se almenaŭ vi pov'us konvink'i mi'a'n amik'in'o'n...
Apotek'ist'o dev'is las'i la nov'a'n komiz'o'n sol'a por mal'long'a temp'o.
— Ĉu io okaz'is dum mi'a for'est'o?
— Ven'is nur unu klient'o, kiu pet'is kurac'il'o'n kontraŭ tus'ad'o, kaj mi vend'is al li botel'o'n da tiu medikament'o.
— Ne'kapabl'ul'o, tio ja est'as drast'a laks'ig'il'o!
— Nu, ne mal'bon'e. Baldaŭ li ne plu kuraĝ'os tus'i.
La konvert'it'a'n inkub'o'n log'as la bru'o de la tub'o.
Ge'sinjor'o'j Kruko feri'as kun ge'sinjor'o'j Baniko en pariza hotel'o. S-in'o Baniko konfid'as al s-in'o Kruko:
— Mi'a edz'o jam ne est'as tiom ard'a, kiom antaŭ dek'kvin jar'o'j. Mi sci'as, ke s-ro Kruko posed'as sorĉ'a'j'n ŝtrump'et'o'j'n, kiu'j re'vigl'ig'as la vir'o'n. Ĉu vi ne pov'us prunt'e'don'i ili'n al mi por mi'a edz'o?
— Jes, sed ne forges'u post'e re'don'i ili'n al mi.
Baniko dev'as sur'met'i la sorĉ'a'j'n ŝtrump'et'o'j'n, kaj li tuj sent'as eg'a'n pasi'o'n, kiu stimul'as al ne'kutim'a amor'em'o. S-in'o Baniko est'as rav'it'a. En la sekv'a maten'o ŝi konsil'as al si'a edz'o:
— Re'sur'met'u do tiu'j'n ŝtrump'et'o'j'n.
Li obe'as. En tiu moment'o jun'a serv'ist'o al'port'as la maten'manĝ'o'n en la ĉambr'o'n. Baniko kapt'as li'n, tir'as en angul'o'n, sen'pantalon'ig'as kaj ek'atenc'as.
— Halt'u, halt'u! — kri'as s-in'o Baniko. — Vi sur'met'is la ŝtrump'et'o'j'n invers'e.
La 6-jar'a Puĉjo rakont'as al si'a sam'aĝ'a kamarad'o Roĉjo:
— Hieraŭ, dum mi'a'j ge'patr'o'j for'est'is, mi vid'is i'o'n amuz'a'n. Kiam mi en'ir'is en la salon'o'n, mi'a grand'a frat'o lukt'is sur sof'o kontraŭ la serv'ist'in'o. Ili est'is tut'e nud'a'j.
— Kaj kiu venk'is?
— Mi ne sci'as. Mi'a ĉe'est'o ĝen'is ili'n.
— Kiu dir'is tio'n al vi?
— Mi'a frat'o rapid'e signal'is per la post'aĵ'o, ke mi tuj el'ir'u.
En la eduk'ej'o Ni'a Sinjor'in'o de Ber'val'o profesor'o preleg'as pri moral'o. Ĵus li nigr'e pentr'is la terur'a'n sort'o'n de la mal'ĉast'ul'o'j, kaj fin'as la lekci'o'n per admir'ind'e kor'tuŝ'a fraz'o:
— Pro unu hor'o da ĝu'o oni oft'e dev'as pent'o'far'i dum tut'a si'a viv'o. Ĉu iu hav'as demand'o'j'n?
Grand'a lern'ant'in'o anonc'as si'n:
— Mi ŝat'us sci'i, kia'manier'e oni pov'as daŭr'ig'i la ĝu'ad'o'n dum tut'a hor'o.
Jun'a'j ge'edz'o'j konsult'as kurac'ist'o'n. Li diagnoz'as mal'fort'ec'o'n kaŭz'it'a'n de tro'a seks'um'ad'o.
— Mi kompren'as vi'a'n impet'o'n, sed vi dev'us brid'i vi'a'j'n dezir'o'j'n. Mi konsil'as al vi ge'iĝ'i nur dum R-tag'o'j (mard'o, merkred'o, vendred'o), kaj dum la ceter'a'j tag'o'j kuŝ'i en apart'a'j lit'o'j.
La jun'a'j ge'edz'o'j pen'as sekv'i la rekomend'o'n, sed tio est'as mal'facil'a. Post la vendred'a karn'a fest'o, la edz'o de'ten'as si'n sabat'e, de'ten'as si'n dimanĉ'e, kaj post'e li ne plu pov'as. Li'a ard'o puŝ'as li'n al la lit'o de la edz'in'o. Ŝi mir'as:
— Kiu tag'o est'as hodiaŭ?
— Lundro!
Sur kamp'ar'a voj'o Krukon traf'as pane'o. Preter'vetur'as ĉarm'a aŭt'ist'in'o. Ŝi halt'as kaj demand'as:
— Kio okaz'is?
— Mi'a motor'o difekt'iĝ'is kaj est'as ne'ripar'ebl'a.
— Nokt'iĝ'as. Vi ne pov'as rest'i ĉi tie. Ven'u kun mi.
Ŝi konduk'as li'n al bel'a dom'o, en kiu ŝi loĝ'as sol'a.
Ŝi prepar'as koktel'o'j'n, ir'as ŝanĝ'i la vest'o'n kaj baldaŭ re'ven'as en diafan'a negliĝ'o. La koktel'o'j'n sekv'as lunĉ'o, ĉampan'o, konjak'o, dolĉ'a muzik'o. Kruko est'as eg'e ekscit'it'a, kiam la bel'ul'in'o propon'as al li:
— Ir'u en la dorm'o'ĉambr'o'n, mi tuj ven'os al vi.
Li en'lit'iĝ'as. Baldaŭ ŝi aper'as en si'a admir'ind'a nud'ec'o kaj kuŝ'iĝ'as apud li. Ŝi prem'as si'n al li, puŝ'as li'n, sku'as li'n, ĝis li fal'as kaj ...vek'iĝ'as sur plank'o en si'a ĉambr'o.
— Idiot'o, — kri'as s-in'o Baniko. — Ĉu de'nov'e inkub'o?
Re'ven'ant'e post long'a vojaĝ'o Baniko trov'as si'a'n amik'o'n Kruko en si'a dorm'o'ĉambr'o. Tut'e nud'a Kruko risort'as kun s-in'o Baniko sur la ge'edz'a lit'o, kaj ili per si'a'j ĝem'o'j, kri'o'j kaj blek'o'j pruv'as, ke la du'dors'ul'a lud'o ne mal'plaĉ'as al ili.
Baniko met'as si'a'n valiz'o'n sur'plank'e'n kaj admon'as la adult'ant'o'j'n:
— Vi, mi'a edz'in'o, ĉu vi ne memor'as, kiom da jar'o'j ni viv'is kun'e en plen'a feliĉ'o? Antaŭ dek jar'o'j vi ĵur'is al mi, ke vi etern'e rest'os fidel'a. Kaj vi, Kruko, mi ĉiam konsider'is vi'n mi'a plej fid'ind'a amik'o. Mi oft'e help'is vi'n, kiam vi bezon'is mi'n. Ĉu vi ankoraŭ sci'as, ke ... sed, mil diabl'o'j! almenaŭ halt'u, dum mi parol'as al vi!
De mult'a'j jar'o'j fraŭl'o atend'as ideal'a'n edz'in'o'n. Al si'a'j amik'o'j li ĉiam asert'as, ke taŭg'a vir'in'o dev'as hav'i tri kvalit'o'j'n: ŝi est'u:
Iam la amik'o'j ek'sci'as, ke li edz'iĝ'is. Renkont'ant'e li'n, ili tuj demand'as, ĉu li'a edz'in'o ver'e posed'as la tri postulat'a'j'n kvalit'o'j'n. Kun mal'gaj'a mien'o li respond'as:
— Jes, sed ne ĝust'a'lok'e. Ŝi est'as aristokrat'a en la kuir'ej'o, mal'ĉast'a en la salon'o kaj ŝpar'em'a en la dorm'o'ĉambr'o.
Kelner'o al'port'as teler'o'n da sup'o kun dik'fingr'o profund'e tremp'it'a en la buljon'o. Gast'o indign'as pro tiu sen'ĝen'aĉ'ec'o.
— Pardon'u, dir'as la kelner'o. Mi hav'as panarison, kaj la kurac'ist'o preskrib'is al mi varm'o'n.
— Fi! Tio est'as ja ne'toler'ebl'a pork'aĵ'o! Vi'a'n poleks'o'n prefer'e ŝov'u en vi'a'n post'aĵ'o'n!
— Pardon'u, sinjor'o, sed tio'n mi pov'as far'i nur dum paŭz'o'j inter la plad'o'j.
Kurac'ist'o: — Mi hav'as por vi ĝoj'ig'a'n sci'ig'o'n, sinjor'in'o.
Pacient'in'o: — Ne sinjor'in'o, fraŭl'in'o.
Kurac'ist'o: — Mi hav'as por vi mal'ĝoj'ig'a'n sci'ig'o'n, fraŭl'in'o.
Kruko vizit'as bervalanojn, kiu'j instal'is meteorologi'a'n staci'o'n ĉe la nord'a polus'o. Dum vesper'a fest'o ili klar'ig'as al li, ke ĉiu vizit'ant'o dev'as unu'e el'trink'i per unu glut'o botel'o'n da viski'o, du'e amor'i eskim'in'o'n kaj tri'e mort'ig'i blank'a'n urs'o'n.
Kruko el'trink'as la botel'o'n da viski'o kaj per ŝancel'a paŝ'o el'ir'as en la mal'varm'eg'a'n nokt'o'n. Post hor'o li re'ven'as kun mal'klar'a rigard'o kaj triumf'a mien'o:
— Kie mi trov'u la mort'ig'ot'a'n eskim'in'o'n?
Ordon'em'a jun'ul'o kutim'iĝ'is, ke oni tuj ced'u al li'a'j kapric'o'j. Iam, renkont'int'e bel'a'n vir'in'o'n, li dir'as al ŝi:
— Mi vol'as amor'i vi'n.
— Ĉu ni ir'u en vi'a'n loĝ'ej'o'n aŭ en la mi'a'n?
— Se vi jam nun komenc'as diskut'i, ni ne plu parol'u pri tio. Vi ne interes'as mi'n.
Sur la plaĝ'o famili'o prepar'iĝ'as por ban'ad'o. S-in'o Kruko rimark'as, ke ŝi forges'is la naĝ'kalson'et'o'n de la edz'o.
— Sur'met'u do la saliv'tuk'o'n de ni'a beb'o.
Post naĝ'o Kruko re'ven'as al si'a famili'o, dir'ant'e:
— Mi ŝat'us sci'i, kial stult'ul'in'o'j rid'as, rigard'ant'e mi'n.
Tiam s-in'o Kruko atent'ig'as si'a'n edz'o'n pri la skrib'o brod'it'a sur la saliv'tuk'o: “Far'iĝ'u grand'a kaj fortik'a, por plezur'ig'i pa'nj'o'n”.
Vir'o konfes'as al psikiatr'o:
— Sinjor'o doktor'o, mi en'am'iĝ'is al ĉeval'o.
— Ĉu vir'ĉeval'o, aŭ ĉeval'in'o?
— Kompren'ebl'e, al ĉeval'in'o, sinjor'o doktor'o. Mi ja ne est'as ne'normal'a.
La sam'a psikiatr'o ekzamen'as pacient'o'n. Li montr'as al tiu desegn'aĵ'o'j'n.
— Kio'n sugest'as al vi tiu'j'n du paralel'a'j lini'o'j?
— Mi vid'as vir'o'n kaj vir'in'o'n, kiu'j est'as pret'a'j amor'i.
— Kaj tiu kvadrat'o?
— Tio est'as ĉambr'o, kie ili tuj amor'os.
— Kaj tiu ĉi tri'angul'o?
— Jam ili far'as al si reciprok'e...
— Bon'e, bon'e, sufiĉ'as. Mi diagnoz'as akut'a'n seks'a'n pervers'o'n.
La pacient'o protest'as koler'e:
— Pervers'a est'as vi mem, sinjor'o doktor'o, kiu montr'as al mi tiom da porn'aĵ'o'j!
Jun'a serv'ist'in'o admir'as nov'a'n, mult'e'kost'a'n vizon'pelt'a'n mantel'o'n de si'a mastr'in'o, iu ne'kon'at'a aktor'in'o.
— Nu, dir'as tiu ĉi, est'as facil'e: mi renkont'is sinjor'o'n, kiu donac'is al mi 15 mil stel'o'j'n.
Post jar'o la serv'ist'in'o ven'as kun sam'e bel'a pelt'aĵ'o. Al la mir'ant'a mastr'in'o ŝi klar'ig'as:
— Est'as facil'e: mi renkont'is cent sinjor'o'j'n, kaj ĉiu donac'is al mi 150 stel'o'j'n.
En hotel'ĉambr'o jun'a ĵus edz'iĝ'int'a par'o dediĉ'as si'n tiom ard'e, vigl'e kaj oft'e al la dolĉ'a'j lud'o'j de volupt'o, ke post'e okaz'ant'a ter'trem'o ne sukces'as vek'i la dorm'ant'o'j'n. Feliĉ'e la hotel'o ne ruin'iĝ'as, sed est'as fort'e difekt'it'a.
La direktor'o, mir'ant'e, ke la ge'edz'o'j ne for'kur'is kiel la ali'a'j hotel'gast'o'j, rapid'as la ili'a ĉambr'o. La jun'a vir'o vek'iĝ'as kaj, vid'ant'e la mur'o'j'n fend'it'a'j, la fenestr'a'j'n vitr'o'j'n romp'it'a'j kaj la plank'o'n plen'a da rub'o, murmur'as:
— Bon'vol'u pardon'i ni'n. Ni pag'os la damaĝ'o'j'n.
Ĉe voj'rand'o star'as jun'ul'in'o, kiu vol'as pet'vetur'i. Post kelk'a'j minut'o'j halt'as ŝarĝ'aŭt'o. Ŝi demand'as:
— Kie'n vi vetur'as?
— Al Ber'val'o.
— Mi intenc'as liber'temp'i en Ber'val'o. Ĉu mi rajt'as kun'vetur'i?
— Volont'e.
Nun la jun'ul'in'o sid'as apud la ŝofor'o. Post moment'o li dir'as al ŝi:
— Strang'e est'as, ke mi hodiaŭ vetur'ig'as jam la tri'a'n graved'a'n vir'in'o'n.
— Mi ja ne est'as graved'a, ek'kri'as la vojaĝ'ant'in'o.
— Ebl'e, — respond'as la kamion'ist'o. — sed ni ankoraŭ ne ven'is al Ber'val'o.
Vaker'o'j prov'as dres'i sovaĝ'a'j'n taŭr'o'j'n. Laŭ'vic'e ili lud'e rajd'as la ribel'em'a'j'n best'o'j'n. Unu vir'bov'o tamen tiom barakt'as, ke ĝis nun de'ĵet'is ĉiu'j'n vaker'o'j'n. Ĉirkaŭ la aren'o star'as turist'o'j, kaj la vaker'o'j promes'as kvin mil stel'o'j'n al la person'o, kiu sukces'os rest'i sur la dors'o de la ne'venk'it'a taŭr'o. Gigant'a dik'eg'a vir'in'o ordon'as al si'a edz'o:
— Ne ir'u. Mi ne vol'as, ke vi rajd'u tiu'n monstr'o'n. Vi est'as frenez'a. Rest'u ĉi tie!
La edz'o aspekt'as kiel mal'fortik'a nan'o apud la dik'muskol'ul'in'o, sed li for'kur'as en la aren'o'n kaj salt'as sur la taŭr'o'n. La sovaĝ'a bov'o stampfas, pranc'as, baŭm'as, prov'as ĉiel sku'fal'ig'i la vir'et'o'n, sed van'e. Tiu sukces'as rest'i almenaŭ kvar'on'hor'o'n sur la dors'o de la best'o.
Aklam'it'a de ĉiu'j ĉe'est'ant'o'j, li re'ven'as al si'a edz'in'eg'o kaj dir'as fier'e:
— Nu, ĉu vi vid'is, kar'ul'in'o?
— Jes, tio est'as ne'kred'ebl'a. Kiel vi sukces'is?
— Sam'e, kiel kun vi, kiam vi hav'is kokluŝ'o'n.
Baniko fort'e dub'as pri la fidel'ec'o de si'a edz'in'o. Ĉar li dev'as for'vojaĝ'i, li komisi'as al detektiv'o kontrol'ad'o'n de s-in'o Baniko. Post si'a re'ven'o li leg'as la raport'o'n de la detektiv'o: “Je la ses'a vesper'e s-in'o Baniko el'ir'is el la dom'o. Ŝi'n atend'is jun'a vir'o en aŭt'o. Ili vetur'is al te'salon'o. Je la ok'a ili manĝ'is kun'e en luks'a restoraci'o. Post'e ili vetur'is al proksim'a hotel'o kaj lu'is ĉambr'o'n. De apud'a ĉambr'o mi pov'is plu observ'i ili'n tra serur'tru'o. S-in'o Baniko mal'vest'is si'n. Bedaŭr'ind'e la lum'o post'e esting'iĝ'is, kaj mi ne pov'is vid'i, kio'n ili far'as.”
— Ha! — ve'spir'as Baniko. — kiom long'e mi dev'os ankoraŭ viv'i en tiu terur'a ne'cert'ec'o?
En bus'o sid'as bel'a sinjor'in'o kun beb'o sur la genu'o'j. Ŝi'a najbar'o prov'as am'ind'um'i ŝi'n:
— Kiel bel'a est'as tiu infan'et'o! Kiom bel'a'n har'ar'o'n li hav'as! Li'a patr'o ver'ŝajn'e est'as ruĝ'har'a.
— Mi ne sci'as. Li ne de'met'is si'a'n kasked'o'n.
Riĉ'a propriet'ul'o ĵus vizit'is si'a'j'n kur'ĉeval'o'j'n en la stal'o. Re'ven'ant'e hejm'e'n, li surpriz'as si'a'n edz'in'o'n kuŝ'ant'a en la brak'o'j de unu el li'a'j ĵoke'o'j. Furioz'e li el'ĵet'as la ĵoke'o'n el la dom'o, kri'ant'e:
— Fi'ul'o, hodiaŭ vi rad'is por mi last'foj'e!
Dum vojaĝ'o Kruko dev'as nokt'um'i ĉe amik'o'j. Ĉar ties loĝ'ej'o est'as mal'grand'a, li dorm'as en unu ĉambr'o kun dek'monat'a beb'o. Vesper'e li mult'e trink'is, kaj nokt'e li vek'iĝ'as kun urĝ'eg'a bezon'o urin'i. Li van'e serĉ'as la neces'ej'o'n, li ne vol'as vek'i si'a'j'n gast'ig'ant'o'j'n, li ne trov'as nokt'o'vaz'o'n en la ĉambr'o. Tiam li hav'as sav'a'n ide'o'n: li pren'as la beb'o'n el la lul'il'o, kuŝ'ig'as li'n sur si'a'n lit'o'n kaj mal'plen'ig'as si'a'n vezik'o'n en la lul'in'o'n. Morgaŭ neni'u rimark'os, ĉu la infan'lit'o est'as iom pli mal'sek'a ol kutim'e.
Per mal'pez'a paŝ'o Kruko re'ven'as al si'a kuŝ'ej'o kaj terur'e ek'sakr'as, kiam vid'as, ke la beb'o inter'temp'e kak'is en li'a'n lit'o'n.
S-in'o Baniko hav'as akn'o'j'n, kiu'j juk'as ŝi'a'j'n femur'o'j'n kaj ventr'o'n. Ekzamen'ant'e ŝi'n, mal'jun'a kurac'ist'o murmur'as:
— Raz'i.
— Ĉu mi raz'u mi'n, sinjor'o doktor'o?
— Ne vi, sed li antaŭ'e.
En tribunal'o star'as bel'a prostitu'it'in'o akuz'it'a pri ŝtel'ad'o al si'a'j klient'o'j. Ŝi'a advokat'o pled'as lert'e:
— Sinjor'o'j juĝ'ant'o'j, ĉu vi ver'e pov'us decid'i, ke tiu kompat'ind'a jun'ul'in'o ir'u en mal'liber'ej'o'n? Bon'vol'u pri'pens'i, ke ŝi'n atend'as ŝi'a dolĉ'a hejm'o, kie ŝi nun pov'us modest'e sid'i, trik'ant'e, inter si'a varm'a kamen'o kaj si'a telefon'o numer'o 914156, mi ripet'as: 914156.
Nov'a paroĥ'estr'o ven'as unu'a'foj'e en Ber'val'o'n. Apud la staci'dom'o li'n salut'as knab'o:
— Bon'a'n tag'o'n, sinjor'o.
— Mi'a infan'o, nom'u do mi'n Patr'o.
— Brav'e! ek'kri'as la et'ul'o, eg'e ĝoj'os pa'nj'o, kiu oft'e dir'is, ke vi ver'ŝajn'e neniam re'ven'os.
Lit'a dialog'o:
— Kar'ul'o, vi'a fingr'o'ring'o dolor'ig'as mi'n.
— Sed, kar'ul'in'o, mi ne hav'as ring'o'n. Ĉu ebl'e mi'a brak'horloĝ'o?
Malgraŭ la pur'o de la mark'o la leter'port'ist'o stop'os vi'a'n poŝt'aĵ'o'n.
Kun'ven'is ĉiu'j vir'o'j el Ber'val'o, por aŭd'i preleg'o'n de modern'a seks'olog'o. La profesor'o pet'as:
— Lev'u la man'o'n kiu seks'um'as du foj'o'j'n semajn'e.
Mult'a'j man'o'j lev'iĝ'as.
— Ankaŭ kiu hav'as rilat'o'j'n du foj'o'j'n monat'e lev'u la man'o'n.
Lev'iĝ'as ankoraŭ kelk'a'j man'o'j.
La demand'ad'o daŭr'as ĝis la profesor'o dir'as:
— Kiu seks'um'as nur unu'foj'e dum jar'o anonc'u vi'n.
Mal'jun'a vir'o star'iĝ'as kun tiom ĝoj'a mien'o, ke la seks'olog'o mir'as:
— Kial tio rid'ig'as vi'n?
— Tial ke tio okaz'os hodiaŭ vesper'e.
La ok'jar'a fil'in'o de Kruko vesper'e pet'as si'a'n patr'in'o'n:
— Pa'nj'o, bon'vol'u mi'n sen'vest'ig'i.
— Vi est'as jam sufiĉ'e grand'a kaj pov'as sen'vest'iĝ'i sol'a.
— La serv'ist'in'o est'as pli grand'a ol mi, sed tamen hieraŭ pa'ĉj'o ŝi'n sen'vest'ig'is.
Juĝ'ist'o:— Kial vi vol'as eks'edz'in'iĝ'i?
Plend'ant'in'o: — Ek'de la edz'iĝ'o'fest'o mi'a edz'o al'parol'is mi'n nur kvin foj'o'j'n.
Juĝ'ist'o: — Ĉu vi hav'as infan'o'j'n?
Plend'ant'in'o: — Jes, sinjor'o juĝ'ist'o, kvin.
S-in'o Baniko rimark'as sur la vizaĝ'o kaj ankaŭ ali'lok'e akn'o'j'n, kiu'j ig'as ŝi'n tim'i pri venere'a mal'san'o. Ŝi tuj ir'as al kurac'ist'o kaj klar'ig'as al li si'a'n mal'trankvil'o'n. Li pet'as ŝi'n sen'vest'iĝ'i kaj zorg'e ekzamen'as ŝi'n. Subit'e li de'met'as si'a'n pantalon'o'n kaj impet'as al s-in'o Baniko, kiu mir'ig'it'e ek'kri'as:
— Kio'n do vi far'as, sinjor'o doktor'o?
— Mi trankvil'ig'as vi'n, sinjor'in'o. Mi nur trankvil'ig'as vi'n.
Mal'jun'ul'o fest'as si'a'n cent'a'n nask'iĝ'tag'o'n. Raport'ist'o'j de Herold'o de Ber'val'o intervju'as li'n:
— Ĉu vi pov'as konfid'i al ni la sekret'o'n de vi'a grand'aĝ'ec'o?
— Jes, mi neniam drink'is, mi est'as rigor'a vegetar'an'o, mi ĉiam viv'is ĉast'e, mi...
Subit'e aŭd'iĝ'as terur'a bru'eg'o en la apud'a ĉambr'o, vir'in'a'j rid'o'j, laŭt'a kant'aĉ'o de ebri'ul'o.
— Kio est'as tio? — mir'as la ĵurnal'ist'o'j.
— Ne atent'u, — dir'as la cent'jar'ul'o. — Simpl'e mi'a patr'o, kiel kutim'e, mal'fru'e re'ven'as post si'a diboĉ'a rond'ir'o.
En ber'val'a ŝpin'ej'o la produkt'ad'o mal'progres'as. Antaŭ du monat'o'j dung'iĝ'is nov'a labor'ist'in'o, kiu posed'as ne'kred'ebl'e dik'a'n brust'o'n. Ŝi'a'j koleg'o'j nur strab'as al ŝi'a strikt'a pulover'o; la kas'ist'o, la sekretari'o, la sub'direktor'o rev'as pri ŝi'a plen'a mam'zon'o. La ŝpin'ej'o'n minac'as bankrot'o.
La direktor'o decid'as ag'i. Li ven'ig'as la mam'ul'in'o'n en si'a'n ofic'ej'o'n.
— Fraŭl'in'o, mi bedaŭr'as, sed mi dev'as mal'dung'i vi'n.
— Kial do, sinjor'o direktor'o? Ĉu mi ne konven'e far'as mi'a'n labor'o'n?
— Jes ja, sed...
— Mi neniel kulp'as.
— Fraŭl'in'o, vi'a brust'o! Ĉu vi ne rimark'is, ke vi'a brust'o konfuz'as mi'a'n tut'a'n entrepren'o'n?
— Ĉu tio est'as la sol'a kial'o?
— Jes.
La labor'ist'in'o ek'rid'as, supr'e'n'fald'as si'a'n pulover'o'n, mal'kroĉ'as si'a'j'n kaŭĉuk'a'j'n mam'o'j'n kaj ĵet'as ili'n en la paper'korb'o'n.
— Ĉu nun mi rajt'as labor'i plu, sinjor'o direktor'o?
— He, he, jes.
Post ŝi'a el'ir'o li long'e medit'as, subit'e de'met'as si'a'n protez'a'n dent'at'o'n kaj ĵet'as ĝi'n en la paper'korb'o'n, dir'ant'e:
— Mord'u do ili'n! Vi jam de'long'e avid'is tio'n.
Kruko kuŝ'as en mal'san'ul'ej'o pro grav'a flegmon'o en la gorĝ'o. Li ne plu pov'as parol'i, kaj oni nutr'as li'n per klister'o'j.
Maten'e fleg'ist'in'o al'port'as kaf'o'n kun lakt'o kaj komenc'as en'ŝpruc'i la trink'aĵ'o'n en li'a'n post'aĵ'o'n. Kruko el'ig'as protest'a'n ĝem'o'n. La fleg'ist'in'o halt'as kaj demand'as:
— Ĉu tro varm'as?
Kruko pren'as paper'o'n kaj skrib'as: “Vi forges'is la suker'o'n”.
Kurac'ist'o: — Strang'a est'as vi'a kaz'o. Unu'a'foj'e mi vid'as varik'o'j'n sur gener'il'o.
Pacient'o: — Ebl'e pro ĝi'a tro oft'a star'ad'o, sinjor'o doktor'o.
Pirat'o'j atak'is turist'a'n ŝip'o'n kaj el'ir'ig'is la pasaĝer'o'j'n sur la ferdek'o'n. La pirat'a ĉef'o ordon'as:
— La vir'in'o'j'n ĵet'u en ocean'o'n, kaj la vir'o'j'n ni fik'u.
Iu mal'aplomb'e rimark'ig'as:
— Ĉu oni fik'as vir'o'j'n?
Ĉiu'j vir'o'j de'met'as la pantalon'o'j'n kaj turn'as la post'aĵ'o'j'n al la pirat'o'j:
— Fik'as! cert'e oni fik'as!
Jun'ul'in'o ven'as al la paradiz'o. Ĉar por virg'ul'in'o'j est'as rezerv'it'a apart'a angul'o, ŝi dev'as sub'met'i si'a'n himen'o'n al la ekzamen'o de anĝel'o-kontrol'ist'o. Post moment'o la anĝel'o, embaras'it'e, ven'as al sankt'a Petro:
— Tio'n mi neniam vid'is antaŭ'e. Ŝi hav'as sep et'a'j'n tru'o'j'n.
— Tio ne grav'as. Ŝi rajt'as tamen ir'i al la virg'ul'in'ej'o. Kiel ŝi nom'iĝ'as?
— Neĝ'ul'in'o.
Kiam Kruko est'as unu'a'foj'e sol'a kun bel'a sinjor'in'o, li kutim'e rakont'as jen'a'n fabl'et'o'n:
Jun'a lepor'in'o for'las'is la ge'patr'a'n dom'o'n, por promen'i. Ŝi tial vag'is, ke vesper'e ne pov'is trov'i la voj'o'n hejm'e'n. Ŝi renkont'as mal'jun'a'n lepor'o'n:
— Sinjor'o lepor'o, ĉu vi pov'as indik'i al mi, kiel mi re'ven'u hejm'e'n?
— Volont'e, sed unu'e mi vol'as far'i al vi paf paf.
— Sed mi est'as tiom jun'a kaj sen'kulp'a.
— Tio est'as la kondiĉ'o.
Ŝi van'e plor'as, li far'as al ŝi paf paf, kaj post'e li indik'as al ŝi la voj'o'n. Sed li erar'ig'as ŝi'n, kaj ŝi de'nov'e kur'as, kur'as, ne re'trov'ant'e la ĝust'a'n direkt'o'n. Feliĉ'e ŝi renkont'as ali'a'n mal'jun'a'n lepor'o'n.
— Sinjor'o lepor'o, ĉu vi pov'as indik'i al mi, kiel mi re'ven'u hejm'e'n?
— Volont'e, sed unu'e mi vol'as far'i al vi paf paf.
— Ĉiu'j vir'o'j est'as sam'a'j. Ili pens'as nur pri tio.
Ne util'as la ĝem'ad'o. Li far'as al ŝi paf paf, kaj post'e indik'as al ŝi la voj'o'n. Post du minut'o'j ŝi est'as ĉe si'a'j ge'patr'o'j.
Post la rakont'o Kruko demand'as si'a'n kun'ul'in'o'n:
— Ĉu vi sci'as, kial la unu'a lepor'o mensog'is kaj la du'a dir'is la ver'o'n?
— Ne.
— Ĉu vi ŝat'us sci'i tio'n?
— Ho jes. Mi pet'as, dir'u tio'n al mi.
— Volont'e, sed unu'e mi ŝat'us far'i al vi paf paf.
La amas'o de tiom da anas'o'j konduk'as al perturb'o de la klub'o.
Aŭtomobil'ist'o vetur'as kun nov'a amik'in'o tra kamp'ar'o. Dum li'a mal'dekstr'a man'o ten'as la direkt'il'o'n, la dekstr'a okup'iĝ'as pri aŭdac'a'j mal'kovr'o'j sub la jup'o de la kun'ul'in'o. Ŝi ne kontraŭ'as. Mal'e ŝi aktiv'e part'o'pren'as la kares'ad'o'n.
Tiu mal'bon'a kondut'o konduk'as al mis'konduk'ad'o de la rapid'a aŭt'o, kaj post kelk'a'j zigzag'o'j la vetur'il'o mal'mild'e volv'iĝ'as ĉirkaŭ voj'rand'a'n arb'o'n. Pro la kolizi'o la jun'ul'in'o est'as el'ĵet'it'a je kvin'dek metr'o'j.
Al'kur'as vilaĝ'an'o'j, kiu'j labor'is en la kamp'ar'o. Ili prov'as konsol'i la aŭtomobil'ist'o'n, kiu laŭt'e plor'as en la tut'e detru'it'a vetur'il'o:
— Trankvil'iĝ'u. Vi'a kun'ul'in'o rest'is ne'vund'it'a.
— Jes, — li ĝem'as. — sed vi ne vid'is, kio'n ŝi ten'as en la man'o.
Li'a vort'o sav'is ŝi'n, kiam li klin'iĝ'is super ŝi'a stertor'o.
Je la kvin'a post'tag'mez'e la ber'val'a tram'o est'as plen'plen'a. Kruko, okup'ant'e oportun'a'n sid'lok'o'n, ŝajn'ig'as, ke li est'as tut'e absorb'it'a en leg'ad'o de gazet'o.
Jun'a vir'in'o star'as antaŭ li. Post moment'o ŝi atent'ig'as li'n, ke ŝi dezir'as sid'i. Ŝi murmur'as:
— Sinjor'o, mi est'as graved'a.
Kruko tuj las'as si'a'n lok'o'n al la bel'a sinjor'in'o. Li tamen mir'as, ke la patr'in'iĝ'ont'a vir'in'o est'as tiom svelt'a, kaj li demand'as:
— Sinjor'in'o, ĉu vi pardon'os mi'a'n mal'diskret'o'n? Mi nur sci'vol'as, de kiam vi est'as graved'a?
La bel'ul'in'o respond'as kun okul'o'j ferm'it'a'j pro volupt'a re'memor'o:
De du'on'hor'o.
— Sinjor'o komisar'o, en plen'plen'a aŭtobus'o iu ŝtel'is mi'a'n mon'uj'o'n kaŝ'it'a'n sub la jup'o.
— Sed, sinjor'in'o, ĉu do vi neni'o'n sent'is?
— Jes, kompren'ebl'e, sinjor'o komisar'o, sed mi opini'is, ke tem'as nur pri ĝentil'aĵ'o'j.
Ofic'ist'o:— Sinjor'o direktor'o, bon'vol'u mi'n pardon'i. Pro angin'o mi dev'is rest'i ses tag'o'j'n en lit'o.
Direktor'o: — Vi'a'j amor'afer'o'j tut'e ne interes'as mi'n. Mi tuj mal'dung'os vi'n, se vi de'nov'e neglekt'os vi'a'n labor'o'n pro tiu fraŭl'in'o Angin'o.
S-in'o Baniko dev'is vetur'i al ban'lok'o, por far'i termo'font'a'n kurac'ad'o'n. Baniko promes'as vizit'i ŝi'n post du semajn'o'j. La re'vid'o est'as kor'tuŝ'a. Baniko mal'pacienc'e atend'as la nokt'o'n, ĉar la trud'it'a dek'kvar'tag'a ĉast'ec'o tre pez'as por li. Post la vesper'manĝ'o ili ir'as en ŝi'a'n hotel'ĉambr'o'n. Baniko sen'vest'iĝ'as en tri sekund'o'j, sovaĝ'e ĵet'as la edz'in'o'n sur la lit'o'n kaj si'n — sur la edz'in'o'n. La lit'o knar'as, Baniko grunt'as, li'a Banikino el'ig'as laŭt'a'j'n ĝu'ĝem'o'j'n. Subit'e aŭd'iĝ'as frap'o'j sur la mur'o'n, kaj iu koler'e kri'as el la apud'a ĉambr'o:
— Ĉu do okaz'os ĉiu'vesper'e la sam'a bordel'a bru'eg'o?
Kruko part'o'pren'as festen'o'n ĉe avar'a mal'bel'ul'in'o. En la sekv'a tag'o Baniko demand'as li'n:
— Kia est'is la hieraŭ'a vesper'o?
— Nu, se la sup'o est'us sam'e varm'a, kiel la vin'o, la vin'o sam'e mal'jun'a, kiel la anser'o, la anser'o sam'e bel'e gras'et'a, kiel la femur'o'j de la jun'a serv'ist'in'o, kaj la serv'ist'in'o sam'e amor'em'a kiel la dom'mastr'in'o, ĉio est'us perfekt'a.
Baldaŭ okaz'os kostum'bal'o. Fortik'a bervalano ven'as al brokant'ist'o.
— Mi est'os Adamo, kaj mi bezon'as nur fig'arb'a'n foli'o'n.
La vend'ist'o al'port'as la foli'o'n, sed la est'ont'a Adamo protest'as:
— Ĉu vi mok'as mi'n? Kio'n mi pov'us kaŝ'i per tiu foli'et'o?
— Bon'e, bon'e. Jen pli grand'a model'o.
— Vi ne est'as serioz'a.
— Atend'u, rest'as al mi gigant'a fig'arb'a foli'o, iam uz'at'a por grand'a statu'o.
— Ankaŭ ĝi ne konven'as.
— Do mi vid'as la sol'a'n ebl'o'n, sinjor'o. Vi met'u vi'a'n “il'o'n” sur la brak'o'n, kaj aper'u en la kostum'bal'o, kiel benzin'pump'il'o.
— Sinjor'o Kruko, ĉu vi est'as cert'a, ke ĉi tie okaz'as la inter'kon'a vesper'o?
Vir'o prezent'as si'n al la estr'o de bordel'esk'a nokt'o'klub'o:
— La natur'o tiel dorlot'is mi'n, ke mi pov'as si'n'sekv'e kontent'ig'i kvin'dek vir'in'o'j'n.
Tia potenc'o impon'as la amuz'ej'estr'o'n. Li propon'as kvin mil stel'o'j'n al la fortik'ul'o por ĉiu prezent'ad'o:
— Vi bezon'os amor'i publik'e nur tri'dek tre bel'a'j'n jun'ul'in'o'j'n, kiu'j'n mi special'e elekt'os por vi.
— Konsent'it'e.
Ĉe la unu'a prezent'ad'o la publik'o re'ten'as si'a'n spir'ad'o'n, admir'ant'e la ne'kred'ebl'a'j'n kapabl'o'j'n de la maskl'o sur la scen'ej'o. Bedaŭr'ind'e, kiam ven'as la dek'naŭ'a in'o, la vir'o subit'e mal'fort'iĝ'as. Li est'as tut'e el'ĉerp'it'a.
La kurten'o fal'as. La publik'o mok'fajf'as la fiask'o'n, kaj la klub'estr'o skold'as la kompat'ind'ul'o'n:
— Vi sen'hont'e tromp'is mi'n, vi est'as ne'kapabl'ul'o, mi tuj mal'dung'as vi'n.
La mal'fortik'iĝ'int'o balbut'as:
— Mi ne kompren'as, kiel tio okaz'is, sinjor'o direktor'o. Hodiaŭ post'tag'mez'e ĉio ja ir'is glat'e dum la prov'lud'o.
Kruko tiel fest'is la inter'kon'a'n vesper'o'n de inter'naci'a kongres'o, ke est'as tut'e ebri'a. Nun li star'as en polic'ej'o, post kiam patrol'o arest'is li'n pro seks'atenc'o en apud'a park'o.
— Ĉu ne hont'as vi pro vi'a fi'a nekrofili'o?
— Ĉu nekrofili'o?
— Jes, ni ja surpriz'is vi'n nokt'e, dum vi hav'is seks'rilat'o'j'n kun mort'int'a vir'in'o.
— Mort'int'a? — balbut'as Kruko. Est'as ne'ebl'e. Mi kred'is, ke ŝi est'as angl'in'o.
En atend'ej'o de akuŝ'ej'o du vir'o'j sid'as kun ĉagren'a mien'o.
— Mi est'as mal'bon'ŝanc'a, — dir'as li unu'a. — Mi'a edz'in'o patr'in'iĝ'as ĝust'e dum ni'a feri'o.
— Ha! — plend'as la du'a. — Kio'n mi dir'u pri mi'a edz'in'o, kiu akuŝ'as dum la miel'monat'o?
Ne pro la kaĉ'o, sed pro la sup'o konven'as kantin'ist'in'o al milit'a edz'o.
Cirk'o rest'is du semajn'o'j'n en Ber'val'o, kaj nan'o est'as akuz'it'a pri seks'atenc'o al jun'a surd'mut'ul'in'o. Ŝi kompren'ig'is per gest'o'j, ke por tio li uz'is sitel'o'n. Li'a advokat'o al'port'ig'as sitel'o'n, pet'as la nan'o'n grimp'i sur ĝi'n kaj pov'as facil'e konvink'i la juĝ'ant'ar'o'n, ke eĉ tiel la akuz'it'o ne pov'as ating'i sufiĉ'a'n alt'ec'o'n, por per'fort'i la vir'in'o'n. Malgraŭ la gest'ad'o de la surd'mut'ul'in'o, la juĝ'ist'o do absolv'as li'n.
Antaŭ la pord'o de la tribunal'o la nan'o dank'as si'a'n advokat'o'n:
— Est'as bon'e, ke ili ne pov'is pruv'i mi'a'n kulp'ec'o'n.
— Sed vi ja ne pov'is...
— Kompren'ebl'e, mi pov'is. Mi ĵet'is la sitel'o'n sur ŝi'a'n kap'o'n kaj pend'is de la ans'o.
Est'ant'e en Nov'jork'o, Kruko iam preter'pas'as dom'o'n, sur kiu li leg'as sur'skrib'o'n: “Institut'o por mal'gras'ig'o — Rezult'o garanti'at'a”.
Li en'ir'as kaj inform'iĝ'as.
— Ni hav'as tri apart'a'j'n proced'o'j'n, — dir'as la sekretari'in'o. La unu'a kost'as 10 dolar'o'j'n, la du'a 20, kaj la tri'a — 50 dolar'o'j'n.
— Komenc'e mi prov'u la 10-dolar'a'n metod'o'n.
— Bon'e, en'ir'u tiu'n ĉi ĉambr'o'n, sen'vest'iĝ'u kaj atend'u.
Kruko obe'as, kaj baldaŭ aper'as bel'eg'a blond'ul'in'o tut'e nud'a, kiu dir'as al li:
— Se vi kapt'os mi'n, vi posed'os mi'n.
Li tuj kur'as post ŝi'n, sed ŝi est'as facil'mov'a, kaj li'n ĝen'as li'a ventr'o. Ŝi kur'eg'as, salt'as super seĝ'o'j kaj tabl'o'j, kaj ĉiu'foj'e, kiam Kruko pens'as, ke li kapt'as ŝi'n, ŝi eskap'as. Post hor'o la blond'ul'in'o mal'aper'as, kaj Kruko konstat'as sur pes'il'o, ke li perd'is du funt'o'j'n.
En la sekv'a tag'o li re'ven'as kaj pet'as la 20-dolar'a'n metod'o'n. En la ĉambr'o'n en'ir'as mir'ind'e bel'a nud'a vir'in'o kun long'a'j nigr'a'j har'o'j, kun ne'kred'ebl'e bel'a brust'o, kun ..., kaj ŝi dir'as:
— Se vi kapt'os mi'n, vi posed'os mi'n.
De'nov'e Kruko kur'as, galop'as, salt'as, sed van'e, van'e. Li sukces'as nun perd'i kvar funt'o'j'n.
En la tri'a tag'o entuziasm'it'a Kruko decid'as, ke nepr'e kapt'os la 50-dolar'a'n bel'ul'in'o'n. Li sen'vest'iĝ'as en la ĉambr'o kaj atend'as kun bat'ant'a kor'o. La pord'o mal'ferm'iĝ'as kaj en'ir'as grand'a atlet'a negr'o, kiu dir'as al li:
— Se mi kapt'os vi'n, mi posed'os vi'n.
Vart'ist'in'o konduk'as infan'o'j'n al la zoologi'a ĝarden'o.
— Ĉu vi vid'as? Tio est'as cikoni'o, la bird'o, kiu al'port'as beb'o'j'n en la famili'o'j'n.
La knab'et'o turn'as si'n al si'a frat'in'o:
— Ĉu ni dir'u al ŝi la ver'o'n, aŭ ni las'u ŝi'n mort'i stult'a?
Monaĥ'in'o pet'vetur'as. Ŝi nun sid'as de du'on'hor'o en kamion'o, kiam la ŝofor'o propon'as:
— Ni halt'u, frat'in'a moŝt'o. Ven'is temp'o por manĝ'et'o kaj ripoz'et'o.
Ili el'ir'as el la aŭt'o, kaj la monaĥ'in'o akcept'as pan'o'n, kolbas'o'n kaj ruĝ'a'n vin'o'n de la kamion'ist'o. Post'e la vir'o stern'iĝ'as en ombr'o, sur freŝ'a musk'o.
— Frat'in'a moŝt'o, ĉu vi ne ŝat'us iom siest'i apud mi?
— Volont'e.
Kiam la ŝofor'o vek'iĝ'as, li ek'vid'as la sur'o'j'n de la religi'ul'in'o kaj refleks'e ek'kares'as ili'n. Ŝi ek'salt'as.
— Sinjor'o, kio'n vi far'as?
— Mi kutim'e amor'as post la siest'o.
— Sed, kompat'ind'ul'o, ĉu vi forges'is mi'a'n vot'o'n pri ĉast'ec'o?
Ili diskut'as pri vot'o'j, pri ĉast'ec'o, abat'in'o'j, volupt'o, pent'o'ĉemiz'o'j kaj fin'e ven'as al jezuit'a kompromis'o:
— Sinjor'o, se vi nepr'e vol'as pren'i mi'n, nur mal'antaŭ'e.
Ŝi sur'genu'iĝ'as, lev'as la kut'o'n, prezent'as si'a'n ... kompromis'o'n, kaj la vot'o est'as sav'it'a.
Post'e ili babil'as, ripoz'ant'e:
— Ĉu la ŝarĝ'aŭt'o aparten'as al vi?
— Frat'in'a moŝt'o, mi konfes'u, ke mi hodiaŭ maten'e eskap'is el la ber'val'a mal'liber'ej'o kaj ŝtel'is tiu'n kamion'o'n.
Tiam rid'kluk'as la monaĥ'in'o:
— Ankaŭ mi konfes'u, ke mi est'as nur kelner'o ĉe la ber'val'a staci'bufed'o.
Jun'a japan'o re'ven'is el Ber'val'o, kie li rest'is du monat'o'j'n, por lern'i la lingv'o'n. Li'a patr'o ekzamen'as li'n pri li'a'j kon'o'j:
— Ĉu vi pov'as dir'i al mi, kiel oni nom'as la kvin fingr'o'j'n?
— Jes. Unu'e la poleks'o, du'e la montr'a fingr'o, tri'e la ŝerc'o...
— Ĉu la ŝerc'o? Vi erar'as.
— Ne, pa'ĉj'o. Mi bon'e memor'as, ke iam en kin'ej'o mi'a najbar'in'o dir'is al mi: “Ne pel'u la ŝerc'o'n tro mal'proksim'e'n!”
Antaŭ ol sid'iĝ'i sur la elektr'a'n seĝ'o'n, la kondamn'it'o rajt'as elekt'i last'a'n favor'aĵ'o'n. La direktor'o de la uson'a mal'liber'ej'o est'as embaras'it'a, ĉar la kondamn'it'o dezir'as kis'i la ŝtat'estr'o'n.
Subit'e la direktor'o re'memor'as, ke li kon'as publik'ul'in'o'n, kiu tatu'ig'is sur si'a ventr'o portret'o'n de la uson'a prezid'ant'o. Oni ven'ig'as la ĉies'ul'in'o'n en la ĉel'o'n, kaj ŝi nud'ig'as la ventr'o'n. La kondamn'it'o kis'as, kares'as, dorlot'as kaj re'kis'as cent'foj'e la prezid'ant'o'n. Tiu agrabl'a trakt'ad'o emoci'as la vir'in'o'n. Ŝi prem'as li'a'n kap'o'n al si'a ventr'o, iom lev'iĝ'as kaj murmur'as al li:
— Ha, vi plaĉ'as al mi. Don'u do kis'o'n ankaŭ al Fidel Castro.
En Ĉikago Baniko vid'as ĉe strat'angul'o aŭtomat'o'n, sur kiu li deĉifr'as: “Mi far'as ĝi'n pli bon'e ol vi'a edz'in'o”.
Pas'ant'o halt'as, proksim'ig'as si'a'n pantalon'fend'o'n al la aparat'o kaj for'ir'as post du minut'o'j kun kontent'a mien'o.
Baniko, ekscit'it'e, met'as unu dolar'o'n en la aŭtomat'o'n, mal'ferm'as si'a'n pantalon'fend'o'n kaj konfid'as si'a'n vir'aĵ'o'n al la mir'ind'a maŝin'o. Tuj li el'ig'as laŭt'a'n dolor'kri'o'n. La aŭtomat'o kudr'is al la pint'o de li'a gener'il'o pantalon'buton'o'n.
Kruko feri'as en Skot'land'o. Ĉar li plur'foj'e aŭd'is pri la proverb'a avar'ec'o de la loĝ'ant'ar'o, li decid'as kontrol'i tio'n per propr'a spert'o. Li en'ir'as farm'o'dom'o'n kaj dir'as:
— Mi soif'as.
La farm'ist'o prezent'as grand'a'n pot'o'n da lakt'o, kiu'n Kruko ek'trink'as. Li dank'as kaj gratul'as:
— Mi ĝoj'as konstat'i, ke vi est'as donac'em'a.
— Mi konfes'as, ke mi nur tial don'is al vi la lakt'o'n, ĉar antaŭ'e en ĝi'n fal'is rat'o.
— Fi! Pork'o vi est'as, — ek'kri'as Kruko kaj koler'e ĵet'as la pot'o'n ter'e'n.
La skot'o lev'as la ŝultr'o'j'n kaj sibl'as:
— Sen'dank'a'j est'as tiu'j turist'o'j. Nun li frakas'is la pis'pot'o'n de avi'nj'o.
En angl'a klub'ej'o apud mal'nov'a klub'an'o sid'as jun'ul'o. Li propon'as al la mal'jun'a ĝentil'hom'o:
— Sinjor'o, ĉu vi dezir'as cigar'o'n?
— Ne, dank'o'n. Mi fum'is nur unu'foj'e en mi'a viv'o, kaj tio naŭz'is mi'n.
Post hor'kvar'on'o la jun'ul'o demand'as:
— Ĉu vi vol'as trink'i viski'o'n?
— Ne, dank'o'n. Mi trink'is brand'o'n nur unu'foj'e en mi'a viv'o, kaj ĝi gust'is aĉ'e.
Post plu'a'j du'dek minut'o'j la jun'ul'o kuraĝ'as de'nov'e al'parol'i la abstin'ul'o'n:
— Ĉu mi al'port'u al vi gazet'o'n?
— Ne, dank'o'n. La sol'a gazet'o, kiu'n mi leg'is antaŭ 40 jar'o'j, est'is tiom plen'a da mensog'o'j, ke mi de tiam ne plu leg'as. Sed, jun'a sinjor'o, vi est'as simpati'a al mi. Mi ŝat'us, ke vi kon'at'iĝ'u kun mi'a fil'in'o. La jun'ul'o rikan'as:
— La fil'in'o, cert'e, est'as unu'nur'a.
Indi'an'o unu'a'foj'e vetur'as vagon'ar'e kun si'a plej am'at'a edz'in'o. Li soif'as.
— In'o, al'port'u al mi akv'o'n.
Ŝi for'ir'as kaj baldaŭ re'ven'as kun tas'o plen'a da akv'o.
— In'o, al'port'u ankoraŭ akv'o'n.
Ŝi for'ir'as kaj post long'a temp'o re'ven'as kun tas'o mal'plen'a. Al si'a koler'a mastr'o ŝi klar'ig'as:
— Mi ne pov'is ĉerp'i akv'o'n. Pal'vizaĝ'ul'o sid'as sur la pot'o.
Okaz'e de vojaĝ'o en Angl'uj'o Kruko kon'at'iĝ'is kun du disting'it'a'j sinjor'o'j en londona drink'ej'o.
— Mi kon'as Londonon. Jam dum la milit'o mi rest'is du jar'o'j'n en vi'a ĉef'urb'o.
— Ha! — dir'as la pli jun'a inter'parol'ant'o. — En kiu kvartal'o?
— Mi loĝ'is en Carnaby-strat'o.
La du'a angl'o, preskaŭ surd'a pro la grand'aĝ'ec'o, demand'as:
— Kio'n li dir'is?
— Patr'o, li dir'is, ke li jam viv'is en Londono kaj loĝ'is en la Carnaby-strat'o.
Kaj, turn'ant'e si'n al Kruko, li al'dir'as:
— Ebl'e vi ankaŭ kon'is Margaret Bel'pug?
— Margaret! — ek'kri'as Kruko. — Kompren'ebl'e mi kon'is ŝi'n. Ha! Margaret! Admir'ind'a putin'o. Ŝi art'e fik'is...
— Kio'n li dir'is? — demand'as la mal'jun'a angl'o.
La ali'a kri'as en li'a'n orel'o'n:
— Patr'o, li dir'is, ke li bon'e kon'is pa'nj'o'n.
El la tag'libr'o de pasaĝer'in'o:
Lund'e: Mi ek'vid'is mal'proksim'e la kapitan'o'n. Simpati'a vir'o.
Mard'e, je la 9a: La kapitan'o rid'et'is al mi.
Mard'e, je la 19a: Mi est'is invit'it'a al la tabl'o de la kapitan'o. Li ĵur'is, ke, se mi ne ced'os al li, li sink'ig'os la ŝip'o'n.
Merkred'e, je la 9a: Hieraŭ vesper'e mi sav'is 850 hom'a'j'n viv'o'j'n.
Du frenez'ul'o'j for'kur'is el azil'o. Unu re'trov'as si'a'n kun'ul'o'n kuŝ'ant'a apud rand'o de arb'ar'o. Kiam li proksim'iĝ'as, la ali'a met'as fingr'o'n sur la lip'o'j'n (ŝŝ!!) kaj montr'as je kvin'dek metr'o'j vir'a'n bicikl'o'n apog'it'a'n al vir'in'a bicikl'o. Li flustr'as:
— Ĉu vi vid'as tiu'j'n ge'bicikl'o'j'n? Li amor'as ŝi'n.
— Kaj kio'n vi atend'as?
— La nask'iĝ'o'n de la bicikl'id'o.
— Tio ne okaz'os.
— Kial?
— Vi est'as tut'e frenez'a. Ĉu vi ne rimark'is, ke li hav'as pneŭmatik'o'n?*
* Tiu frenez'ul'o, iam'a rektor'o de la ber'val'a universitat'o (la mond'fam'a “Kon-dom'o”), lern'is parker'e la Plen'a'n Vort'ar'o'n kaj sci'is, ke pneŭmatik'o est'as “kaŭĉuk'a tub'o por mild'ig'i la sku'o'j'n”.
En ber'val'a hotel'o hast'em'a serv'ist'in'o mal'supr'e'n'kur'as ŝtup'ar'o'n. Ŝi stumbl'as, mal'traf'as la last'a'n ŝtup'o'n, kaj post kol'romp'a cirkl'o'salt'o ŝi re'trov'iĝ'as kuŝ'ant'a sur la plank'o de la hal'o, kun la jup'o'j supr'e'n'fald'it'a'j ĝis la menton'o. Ali'land'a turist'o tuj help'as ŝi'n re'star'iĝ'i kaj demand'as:
— Fraŭl'in'o, ĉu sufer'i vi?
La jun'a serv'ist'in'o feliĉ'e sent'as neni'a'n dolor'o'n. Ŝi rid'et'as, aranĝ'as si'a'n vest'o'n kaj dir'as kun petol'a mien'o:
— Ĉu vi vid'is mi'a'n lert'aĵ'o'n?
— Ho, ne sci'is mi, ke nom'iĝ'i tiel tio.
Malgraŭ diligent'a'j klopod'o'j kun si'a edz'in'o, vir'o ne sukces'as hav'i id'o'j'n. Li ir'as al fak'a kurac'ist'o, kiu decid'as analiz'i li'a'n sperm'o'n. Por tia ekzamen'o oni bezon'as freŝ'a'n sem'o'n. Fleg'ist'in'o don'as al la vir'o teler'o'n kaj en'ir'ig'as li'n en ĉambr'et'o'n ornam'it'a'n per sugest'a'j bild'o'j de nud'ul'in'o'j.
— Bon'vol'u post'e sonor'ig'i al mi, por ke mi tuj pren'u la teler'o'n. Post kvar'dek kvin minut'o'j la fleg'ist'in'o mal'pacienc'e frap'as la pord'o'n de la ĉambr'et'o:
— Nu, ĉu vi ankoraŭ ne fin'is?
— Ha! ĉu vi kred'as, ke tio est'as facil'a? — protest'as la vir'o. — Jam ok foj'o'j'n mi mal'traf'is vi'a'n mal'ben'ind'a'n sub'tas'o'n.
Fam'a statistik'ist'o preleg'as pri demografi'o.
— Koncern'e Ĉin'uj'o'n oni kalkul'is, ke, se la tut'a popol'o po kvin en vic'o ir'us en la mar'o'n, ĝi tamen paŝ'us etern'e, ĉar ĝi tiom rapid'e re'produkt'as si'n, kiom ĝi mort'as.
El la aŭskult'ant'ar'o ven'as voĉ'o:
— Sinjor'o profesor'o, ĉu ver'e la ĉin'o'j pov'as fik'i paŝ'ant'e?
Baniko hav'as blu'aĵ'o'n sub okul'o.
— Kio okaz'is al vi? — demand'as Kruko. Ĉu akcident'o?
— Ne. Buton'a afer'o.
— Ĉu buton'a afer'o?
— Jes, hieraŭ mi rimark'is, ke buton'o mank'as al mi'a pantalon'fend'o. Ĉar mi'a edz'in'o for'vojaĝ'is, mi ir'is al ni'a pord'ist'in'o. Ŝi klar'ig'is, ke tio est'as facil'a afer'o, ke mi eĉ ne bezon'os de'met'i la pantalon'o'n. Ŝi pren'is kudr'il'o'n, faden'o'n, kaj post du minut'o'j la buton'o est'is al'kudr'it'a. Ŝi far'is nod'o'n kaj est'is ĝust'e de'tranĉ'ant'a la fin'o'n de la faden'o per la dent'o'j, kiam ŝi'a edz'o re'ven'is hejm'e'n.
Krukon mir'ig'as la bril'a aspekt'o de Baniko.
— Ĉu vi gajn'is en la ber'val'a loteri'o?
— Ne, mi invent'is pomad'o'n, kiu en'spez'ig'is al mi kvar milion'o'j'n da stel'o'j.
— Kia'n pomad'o'n?
— Ŝmir'it'a per ĝi, kac'o gust'as kiel banan'o.
Post ses monat'o'j Kruko si'a'vic'e ven'as en luks'a aŭt'o al la ber'val'a haven'o, kie mild'e lul'iĝ'as li'a ĵus akir'it'a jaĥt'o. Hazard'e sur la kaj'o promen'as Baniko.
— Nu, Kruko, ĉu vi gajn'is en la ber'val'a loteri'o?
— Ne, mi invent'is pomad'o'n.
— Ĉu pomad'o'n? Fi'ul'o, ĉu vi ŝtel'is mi'a'n pomad'o'n?
— Ne, tut'e ne. La mi'a est'as ali'spec'a. Kiam oni ŝmir'as banan'o'j'n per ĝi, ili gust'as, kiel kac'o.
Preĝ'o de jun'ul'in'o:
— Sankt'a Virg'ul'in'o, kiu est'is koncip'int'a sen'pek'e, far'u, ke mi pek'u sen'koncip'e.
Nov'a mar'ist'o ven'as al la ŝip'estr'o.
— Sinjor'o kapitan'o, ni mar'vetur'as jam de tri semajn'o'j. Mi ne pov'as tiom long'e mal'hav'i vir'in'o'n. Mi sent'as, ke mi iom post iom frenez'iĝ'as.
— Ne est'as problem'o. Far'u, kiel vi'a'j kamarad'o'j. Pren'u la ĉin'a'n kuir'ist'o'n. Mi mem kutim'iĝ'is al li.
— Ĉu kuŝ'i kun vir'o? Mi hont'us pri tio. Se vi almenaŭ pov'us garanti'i al mi, ke la afer'o rest'os sekret'a, ebl'e...
— Est'as mal'facil'e, ĉar almenaŭ sep person'o'j kon'os la sekret'o'n.
— Sep?
— Jes: vi, mi, la ĉin'a kuir'ist'o, kaj la kvar ŝip'an'o'j, kiu'j dev'os ten'i li'n.
En kupe'o plur'a'j person'o'j, kiu'j aĉet'is la last'a'n numer'o'n de Herold'o de Ber'val'o, okaz'e okup'iĝ'as pri la sam'a kruc'vort'enigm'o. Iu sinjor'o demand'as si'a'n edz'in'o'n:
— Kiu kvar'liter'a vort'o fin'iĝ'ant'a per IĈO signif'as: “Kav'aĵ'et'o kelk'foj'e aparten'ant'a al Virg'ul'in'o”?
Post pri'pens'o ŝi respond'as:
— Est'as cert'e Niĉ'o.
Tiam en angul'o de la kupe'o, mal'jun'a pastr'o abrupt'e pet'as:
— Ĉu iu pov'us prunt'i al mi viŝ'gum'o'n?
Oni invit'is onkl'o'n Artur'o al la unu'a komuni'o de Mizeta malgraŭ li'a kon'at'a krud'a parol'manier'o. Li promes'is, ke li escept'e dec'e kondut'os, kaj efektiv'e dum la tag'manĝ'o li'a'j dir'o'j est'as mir'ig'e konven'a'j. Oni sur'tabl'ig'as plur'a'j'n spec'o'j'n de vin'o, kaj ĉe la desert'o onkl'o Artur'o, forges'int'e si'a'j'n promes'o'j'n, est'as tut'e ebri'a. Li subit'e demand'as si'a'n nev'in'o'n:
— Mizeta, ĉu vi kon'as la diferenc'o'n inter krucifiks'o kaj ĉur'ov'o'j?
Mizeta turn'as si'n al si'a patr'in'o:
— Pa'nj'o, kio est'as krucifiks'o?
Gontran'o, nobel'a jun'ul'o, falset'e sci'ig'as al la graf'in'o:
— Patr'in'o, mi am'as.
— Ha! esper'ebl'e iu'n el la mond'um'o.
— Ne, patr'in'o.
— Ĉu ebl'e la instru'ist'in'o'n de la popol'lern'ej'o?
— Ne, patr'in'o.
— Mi ne kuraĝ'as kred'i, ke vi am'as tiu'n fi'a'n poŝt'ist'in'o'n.
— Ne, patr'in'o. Mi am'as la forĝ'ist'o'n.
— Sed, kompat'ind'ul'o, ĉu vi ne sci'as, ke li est'as komun'ist'o?
Kruko renkont'as amik'o'n, kiu'n li jam ne vid'is de dek jar'o'j.
— Kia bon'a surpriz'o? Anton'o, kiel vi fart'as?
— Kar'a amik'o, nom'u mi'n Toni. Post kiam mi far'iĝ'is tre riĉ'a, Toni son'as pli disting'it'e ol Anton'o en la mond'um'o. Nun mi ĝu'as kviet'a'n viv'o'n. Mi gajn'is mult'e da mon'o kaj aĉet'is grand'a'n dom'o'n apud la mar'o. Maten'e mi ban'as mi'n kaj post'e mi stern'iĝ'as sur mi'a teras'o. Post'tag'mez'e mi de'nov'e naĝ'as en la mar'o, antaŭ ol grimp'i sur mi'a'n teras'o'n. Kaj nokt'e, kiam la veter'o est'as bel'a, mi dorm'as sur mi'a teras'o.
— Bel'eg'a viv'o! — ek'kri'as Kruko.
Vesper'e li rakont'as al si'a edz'in'o:
— Hodiaŭ mi renkont'is Anton'o'n. Ĉu vi memor'as pri Anton'o? Li est'as nun tiom riĉ'a, ke li kaj li'a edz'in'o Terez'a ŝanĝ'is la nom'o'j'n. Laŭ'dir'e oni ag'as tiel en la mond'um'o. Nun li nom'iĝ'as Toni kaj ŝi — Teras'o.
La fil'o de Kruko soldat'iĝ'is. Li'a patr'in'o skrib'as al li, ke ŝi dezir'as ricev'i fot'o'n de li. Kaj ŝi al'dir'as: “Send'u do fot'o'n ankaŭ al vi'a av'in'o”.
La jun'a Kruko est'as embaras'it'a, ĉar li posed'as nur unu fot'o'n far'it'a'n dum la rekrut'ekzamen'o. Sur ĝi oni vid'as li'n tut'e nud'a. Li hav'as tamen ide'o'n: li de'tranĉ'as la kap'a'n part'o'n kaj send'as ĝi'n al si'a patr'in'o. Ĉar li sci'as, ke li'a av'in'o hav'as tre mal'bon'a'j'n okul'o'j'n kaj vid'as preskaŭ neni'o'n, li send'as la ceter'o'n al la mal'jun'ul'in'o, kiu ek'blek'as, sku'ant'e la kap'o'n:
— Ha! li ne ŝanĝ'iĝ'is: ĉiam ne'raz'it'a kaj kun kravat'o pend'ant'a ne rekt'e.
La pap'o mort'is kaj ven'as al la paradiz'o.
— Kiu vi est'as? — demand'as sankt'a Petro.
— Mi est'as la pap'o.
— Mi ne kon'as.
— Mi est'as vi'a post'e'ul'o sur la ter'o.
— Atend'u moment'o'n, mi dev'as inform'iĝ'i.
Li ir'as al la Patr'o, kiu neniam aŭd'is pri la pap'o. Ankaŭ la Fil'o ne sci'as, pri kiu tem'as. Subit'e ek'kri'as la Sankt'a Spirit'o:
— Li est'as tiu ul'o, kiu dis'vast'ig'as klaĉ'o'j'n pri mi kaj Maria!
Oni demand'as cent'jar'ul'o'n:
— Ĉu vi am'is vir'in'o'j'n?
— Jes, ĉiel. Ili'n mi kis'is, ili'n mi kares'is, ili'n mi... Ha! bedaŭr'ind'e mi tut'e forges'is la tri'a'n manier'o'n.
Kruko hav'is grav'a'n akcident'o'n. Post plur'monat'a rest'ad'o en mal'san'ul'ej'o li re'ven'as hejm'e'n. Amik'o'j vizit'as li'n.
— Ĉu est'as ver'e, ke oni dev'is kastr'i vi'n?
— Jes, sed la kirurg'o far'is mir'ind'aĵ'o'n. Li greft'is al mi kok'o'kol'o'n.
La amik'o'j mir'as:
— Kaj ĉu tio funkci'as normal'e?
— Tut'e normal'e. La dimensi'o'j est'as sam'a'j, la haŭt'o glit'as, k.t.p.
— Tio est'as apenaŭ kred'ebl'a.
— Jes, la sol'a mal'oportun'aĵ'o de tiu kok'o'kol'o est'as jen'a: kiam mi promen'as kaj renkont'as kok'in'o'n, mi'a surogat'o tuj lev'as la kap'o'n kaj blek'as: kokerik'o!
Kruko pas'ig'as kelk'a'j'n tag'o'j'n ĉe si'a amik'o, la farm'ist'o Lentisk'o. La abund'ec'o de la last'a vesper'manĝ'o tut'e perturb'is li'a'n intest'ar'o'n, kaj vek'as li'n mez'e de la nokt'o. Ne hav'ant'e temp'o'n por lum'ig'i kandel'o'n, li kur'as el si'a ĉambr'o tra long'a koridor'o, mal'supr'e'n'galop'as la ŝtup'ar'o'n kaj ven'as en la mal'hel'a'n kuir'ej'o'n. Li sci'as, ke li ne plu pov'os ating'i la neces'ej'o'n fund'e de la ĝarden'o. Li blind'e palp'as en la mal'lum'o kaj trov'as kaserol'o'n. Ha! kiel util'eg'a ia'foj'e est'as simpl'a kaserol'o.
Liber'iĝ'int'e de si'a kolik'o, Kruko, kun la kaserol'o en la man'o, mal'rapid'e re'ven'as en mal'lum'o al si'a ĉambr'o. Palp'e li kaŝ'as la kaserol'o'n en ŝrank'o kaj re'kuŝ'iĝ'as trankvil'e. Morgaŭ li for'port'os la kaserol'o'n.
Maten'e Kruko lev'iĝ'as, ir'as al la ŝrank'o kaj mal'kovr'as kun terur'o, ke li uz'is en la nokt'o ne kaserol'o'n, sed kribr'il'et'o'n.
Jun'a zebr'in'o ĵus for'kur'is el menaĝeri'o. Ŝi rifuĝ'as hazard'e en stal'o'n, kaj vir'ĉeval'o rigard'as ŝi'n per mir'ig'it'a'j okul'o'j.
— Kio'n vi far'as en la viv'o? — ŝi demand'as si'n'ĝen'e.
— De'met'u vi'a'n piĵam'o'n, kaj mi montr'os tio'n al vi.
Vir'in'o fal'is de la dek'unu'a etaĝ'o sur strat'o'n. Ĉar ŝi ĵus est'is en si'a ban'ĉambr'o, ŝi est'as tut'e nud'a. Pudor'a pas'ant'o met'as si'a'n ĉapel'o'n sur la sub'ventr'o'n de la kadavr'o. Proksim'iĝ'as mult'a'j help'em'ul'o'j, sed polic'an'o ven'as kaj ordon'as:
— Ne tuŝ'u ŝi'n. Ni unu'e el'tir'u la vir'o'n.
— Sinjor'in'o Kruko, vi aspekt'as tre lac'a. Kio est'as al vi?
— Pro la mal'san'o de mi'a edz'o mi ne pov'as dorm'i.
— Oni tamen dir'is al mi, ke vi dung'is nokt'a'n fleg'ist'in'o'n.
— Jes, ĝust'e pro tiu jun'a ul'in'o mi ne pov'as dorm'i.
En drink'ej'o sinjor'o ek'vid'as sinjor'in'o'n, kiu star'as sol'a ĉe angul'o de la bufed'o. Li proksim'iĝ'as kaj flustr'as al ŝi:
— Ĉu mi rajt'as regal'i vi'n per iu trink'aĵ'o?
Ŝi kri'as laŭt'e:
— Kio'n? Ĉu kuŝ'i kun mi?
La kelner'o'j kaj gast'o'j rigard'as la sinjor'o'n kun mal'aprob'a mien'o. Li est'as tre konfuz'it'a, kaj de'nov'e flustr'as:
— Sinjor'in'o, vi cert'e mis'kompren'is mi'n.
Ŝi kri'as eĉ pli laŭt'e:
— Kio? Kun edz'iĝ'int'a vir'o! En hotel'o!
Konfuz'eg'it'a, li re'ir'as al si'a lok'o, dum la ĉe'est'ant'o'j murmur'as minac'o'j'n.
Post moment'o la sinjor'in'o proksim'iĝ'as al li kaj dir'as:
— Bon'vol'u sen'kulp'ig'i mi'n. Mi est'as profesor'in'o pri psikologi'o, kaj mi nur stud'as la re'ag'o'j'n de la publik'o.
Tiam li blek'as:
— Kiom? Ĉu tri mil stel'o'j'n?
Kun revolver'o en'man'e bandit'o per'fort'e en'ir'as dorm'o'ĉambr'o'n de Baniko. La ge'edz'o'j ĵus prepar'iĝ'is al en'lit'iĝ'o. Per kreto la bandit'o desegn'as cirkl'o'n sur la plank'o kaj minac'e ordon'as al Baniko:
— Vi star'u en la cirkl'o. Se vi el'ir'os el ĝi, mi paf'mort'ig'os vi'n.
Post'e la bandit'o kapt'as s-in'o'n Baniko, puŝ'as ŝi'n sur la lit'o'n kaj per'fort'as antaŭ la okul'o'j de la edz'o. Kvar'foj'e li atenc'as ŝi'n, kaj fru'maten'e for'kur'as el la dorm'o'ĉambr'o. Tiam Baniko ek'rid'eg'as. Li'a edz'in'o mir'as:
— Mi ne kompren'as, kial tia terur'aĵ'o tiom gaj'ig'as vi'n.
— Jes, mi el'ir'is du foj'o'j'n el la cirkl'o, sed li eĉ ne rimark'is.
La kaĉ'o ŝvel'iĝ'as, kiam vi pik'as en la pot'o'n.
Li ĵus kon'at'iĝ'is kun ŝi sur strat'o. Nun ili est'as en hotel'a ĉambr'o. Kiam ŝi sen'vest'iĝ'as, li tim'as, ke ŝi est'as ne'plen'aĝ'a.
— Kiom vi aĝ'as?
— 13 jar'o'j'n.
— Rapid'e re'vest'u vi'n kaj for'ir'u.
— Kial? Ĉu ankaŭ vi est'as superstiĉ'a?
— S-ro Régulo Pérez ebl'e for'est'as dum la somer'o. Tiam Karmena est'os util'a al ni kiel interpret'ist'in'o dum ni'a'j feri'o'j en Tenerif'o.
La sep'jar'a Jelino pel'as bov'in'o'n sur strat'o. La paroĥ'estr'o, preter'pas'ant'e, demand'as ŝi'n:
— Kie'n do vi ir'as, et'ul'in'o?
— Mi konduk'as ni'a'n bov'in'o'n al vir'bov'o, sinjor'o paroĥ'estr'o.
La pastr'o indign'as, ke jun'a'n anim'o'n pov'os en'danĝer'ig'i tia spektakl'o.
— Ĉu do vi'a patr'o ne pov'us okup'iĝ'i pri tio?
— Ne, sinjor'o paroĥ'estr'o. Tio'n dev'as far'i vir'bov'o.
Jun'a naiv'ul'in'o ĵus pas'ig'is ĉe onkl'o Kruko la unu'a'n edz'iĝ'o'nokt'o'n. Maten'e inform'iĝ'as Kruko:
— Nu, ĉu mi pov'as esper'i baldaŭ est'i pra'onkl'o?
— Jes, respond'as ls simpl'anim'ul'in'o, mi hav'os kvin ĝemel'o'j'n.
En hotel'o'n ven'as invert'it'o vest'it'a tiel, ke skrib'ad'o de la gast'o'slip'o embaras'as la pord'ist'o'n. Ĉe la rubrik'o “seks'o” la pord'ist'o demand'as:
— Ĉu vir'a?
— Jes, — miaŭ'as la ul'o. — sed ne fanatik'e.
Vid'ant'e la pac'a'n kap'o'n, la virt'a geolog'o demand'is si'n, ĉu la pastr'o mal'help'os li'a'n kis'ad'o'n.
La paroĥ'estr'o de Ber'val'o dev'as vojaĝ'i al episkop'a urb'o. Vesper'e, promen'ant'e en mal'larĝ'a'j strat'o'j mal'antaŭ la katedral'o, li est'as tent'at'a de publik'ul'in'o. Li'a karn'o iĝ'as mal'fort'a, kaj li pek'as.
Post dek tag'o'j li rimark'as, ke tiu kulp'o ne rest'is sen sekv'o. Li decid'as konsult'i mal'jun'a'n, kompren'em'a'n kurac'ist'o'n.
— Sinjor'o paroĥ'estr'o, vi hav'as bel'eg'a'n blenoragi'o'n. Mi tuj preskrib'os al vi efik'a'n kurac'il'o'n.
— Sed, sinjor'o doktor'o, mi ne pov'os prezent'i vi'a'n recept'o'n al la apotek'ist'o. Li est'as fanatik'a kontraŭ'klerikal'ul'o, kaj li mok'os mi'n.
— Nur dir'u al li, ke vi sufer'as karbunkl'o'n.
La apotek'ist'o tuj kompren'as, pri kio tem'as. Kun ruz'a mien'o li demand'as:
— Nu, sinjor'o paroĥ'estr'o, kiel do vi'n atak'is tiu karbunkl'o?
— Tut'e okaz'e mi renkont'is amik'o'n. Tiu amik'o invit'is mi'n al manĝ'o. Okaz'e en la menu'o est'is kunikl'aĵ'o. La kunikl'o ver'ŝajn'e hav'is karbunkl'o'n.
La apotek'ist'o don'as la preskrib'it'a'n kurac'il'o'n kaj al'don'as skatol'et'o'n da kondom'o'j, dir'ant'e:
— Sinjor'o paroĥ'estr'o, se okaz'e vi de'nov'e renkont'os amik'o'n, kiu okaz'e invit'os vi'n al manĝ'o, dum kiu est'os okaz'e sur'tabl'ig'it'a kunikl'aĵ'o, kiu pov'us okaz'e hav'i karbunkl'o'n, sur'met'u do antaŭ'e tio'n sur la pint'o'n de vi'a ... fork'o.
Por la ber'val'a hospital'o est'as serĉ'at'a'j nov'a'j fleg'ist'in'o'j. Profesor'o pri'demand'as kandidat'in'o'j'n:
— Fraŭl'in'o, kiu organ'o pov'as sen'lac'e dilat'iĝ'i du'dek si'n'sekv'a'j'n foj'o'j'n?
— Fi, sinjor'o profesor'o, mi est'as sen'pek'a jun'ul'in'o, kaj mi ne rajt'as respond'i tia'j'n ŝok'a'j'n demand'o'j'n.
— Fraŭl'in'o, unu'e tem'as pri la pupil'o, du'e ni ne bezon'as vi'n, kiel fleg'ist'in'o'n, kaj tri'e mi pov'as antaŭ'dir'i al vi grand'a'j'n dis'rev'iĝ'o'j'n en la viv'o.
Bervalanino ir'as al kurac'ist'o.
— Sinjor'o doktor'o, mi ŝat'us hav'i infan'o'n, kaj mi ne sukces'as.
— Sinjor'in'o, bon'vol'u sen'vest'iĝ'i kaj kuŝ'iĝ'i ĉi tie.
— Sed, sinjor'o doktor'o, mi prefer'us, ke la infan'o est'u de mi'a edz'o.
Oni ĵus el'tir'is el la ber'val'a golf'o vir'o'n, kiu est'is dron'ant'a. Nun li kuŝ'as sur la plaĝ'o, kaj plur'a'j hom'o'j prov'as re'viv'ig'i la sven'int'o'n. Uz'at'a est'as la buŝ'al'buŝ'a teknik'o. La polic'estr'o de Ber'val'o, inteligent'a ofic'ist'o (kia est'as ceter'e ĉiu polic'an'o), rimark'ig'as:
— Tia proced'o ne taŭg'as, ĉar li'a'j dent'o'j est'as fort'e kun'prem'it'a'j. Ni prefer'e en'blov'u al li aer'o'n tra la anus'o. Por tio oni bezon'as nur ŝalm'o'n.
Ŝalm'o est'as en'ig'it'a en la post'aĵ'o'n de la sav'ot'o, kaj dek help'em'ul'o'j si'a'vic'e plen'blov'as la intest'o'n de la kompat'ind'ul'o. Ankaŭ Kruko est'as pet'at'a mal'plen'ig'i si'a'j'n pulm'o'j'n por tiu nobl'a task'o. Li komenc'e el'ig'as la ŝalm'o'n, turn'as ĝi'n kaj en'ig'as la ali'a'n pint'o'n en la post'aĵ'o'n.
— Kial vi far'is tio'n? — demand'as la polic'estr'o.
— Mi nur zorg'as pri higien'o. Mi ne vol'as met'i mi'a'n buŝ'o'n al objekt'o jam suĉ'it'a de mult'a'j fremd'ul'o'j.
Kruko sukces'is de'log'i si'a'n sekretari'in'o'n. Nun, anhel'ant'e pro la ĵus'a barakt'o, ili kuŝ'as sur ŝi'a lit'o kaj ripoz'as moment'o'n. Kruko sent'as konscienc'riproĉ'o'j'n. Li murmur'as:
— Ho, kiel mi kuraĝ'os prezent'iĝ'i antaŭ mi'a famili'o, antaŭ mi'a'j amik'o'j, post kiam mi pek'is du foj'o'j'n?
— Ĉu du foj'o'j'n?
— Jes, kompren'ebl'e — ĉu vi ne dezir'as, ke ni tuj re'komenc'u?
Polic'an'o vizit'as mal'jun'ul'in'o'n, kiu plend'is, ke vir'o promen'as ĉiu'tag'e tut'e nud'a en loĝ'ej'o situ'ant'a sur la ali'a flank'o de la strat'o.
— Jes, sinjor'o polic'an'o, li eĉ sen'hont'e plen'um'as si'a'n edz'a'n dev'o'n antaŭ mi'a'j okul'o'j.
La polic'an'o proksim'iĝ'as al la fenestr'o.
— Sinjor'in'o, mi vid'as neni'o'n.
— Atend'u. Se vi met'os seĝ'o'n sur la tabl'o'n, kaj se vi grimp'os sur la seĝ'o'n, vi pov'os vid'i ĉio'n.
Aviad'ist'o ĵus klar'ig'is al la pasaĝer'ar'o:
— Ni flug'as dek mil fut'o'j'n alt'e, dekstr'e vi vid'as la Alp'o'j'n, mal'dekstr'e insul'et'o'n. Post dek'du minut'o'j ni sur'ter'iĝ'os en Ber'val'o.
Li tut'e forges'as mal'ŝalt'i la mikrofon'o'n kaj dir'as plu al la du'a pilot'o:
— Ĉu vi sci'as, kiom mi nun ŝat'us? Mal'varm'a'n viski'o'n kaj varm'a'n vir'in'o'n.
Tim'ant'e, ke la konversaci'o far'iĝ'os ankoraŭ pli ŝok'a, la stevard'in'o impet'as al la pilot'ej'o, sed mal'jun'a pasaĝer'in'o halt'ig'as ŝi'n kaj dir'as kun malic'et'a mien'o:
— Fraŭl'in'o, vi forges'is la viski'o'n.
Kruko frenez'e en'am'iĝ'is al nov'a, jun'a, bel'eg'a instru'ist'in'o de ber'val'a lern'ej'o. Li oft'e send'as al ŝi am'leter'o'j'n kaj brul'a'j'n poem'o'j'n, sed van'e. Ŝi ne vol'as las'i si'n de'log'i. Ŝi eĉ tiel mal'pacienc'iĝ'as, ke foj'e koler'e kri'as al li sur la strat'o:
— Sinjor'o, per vi'a'j vers'aĵ'o'j mi viŝ'as mi'a'n post'aĵ'o'n.
Tuj Kruko re'pren'as si'a'n Parnas'a'n Gvid'libr'o'n kaj skrib'as al la bel'ul'in'o:
En lit'vagon'o jun'a par'o ĝu'as si'a'n edz'iĝ'o'vojaĝ'o'n, dediĉ'ant'e si'n al volupt'a'j lud'o'j. Dum la dolĉ'a plen'um'ad'o de ge'edz'a'j dev'o'j, ŝi balbut'as per sven'a voĉ'o:
— Kar'ul'o, far'u al mi infan'o'n.
— Jes.
— Ni nom'u li'n Deziderato.
— Jes.
Ĝust'e en la moment'o, kiam ili ating'as la kulmin'o'n de la feliĉ'eg'o, la trajn'o ial subit'e halt'as, kaj la vir'o est'as abrupt'e ĵet'it'a sur la vagon'a'n plank'o'n. La edz'in'o ek'kri'as:
— Kar'ul'o, ĉu vi kontuz'iĝ'is?
— Ne, mi'a am'at'in'o, sed Deziderato frakas'is si'a'n kap'o'n kontraŭ la fenestr'o'n.
Vesper'e sen'spert'a jun'ul'in'o promen'as tra la kamp'ar'o kun si'a fianĉ'o. Li kis'as kaj kares'as ŝi'n. Post moment'o li dev'as iom mal'proksim'iĝ'i, por mal'pez'ig'i si'a'n vezik'o'n. En la lun'a lum'o la trem'ant'a virg'ul'in'o vid'as tio'n, kio baldaŭ far'os ŝi'n vir'in'o. Plor'ant'e, ŝi konfes'as al la fianĉ'o:
— Bon'vol'u mi'n sen'kulp'ig'i, sed mi ĵus ne'vol'e vid'is la ampleks'o'n de vi'a vir'aĵ'o. Ni ne pov'as ge'edz'iĝ'i, ĉar tia monstr'aĵ'o neniam adapt'iĝ'os al mi'a delikat'a juvel'o.
La jun'ul'o prov'as konsol'i la naiv'ul'in'o'n:
— Ne tim'u, kar'ul'in'o. Antaŭ'e mi rabot'ig'os ĝi'n.
Post kelk'a'j semajn'o'j ven'as la edz'iĝ'o kaj la edz'iĝ'o'nokt'o. Subit'e la ĝu'kri'o'j de la jun'a edz'in'iĝ'int'o sonor'eg'as tra la tut'a dom'o, kaj la gast'o'j iom mir'as, kiam aŭd'as ŝi'n laŭt'e ĝem'i:
— Ho, kar'ul'o, re'al'glu'u la rabot'aĵ'o'j'n.
F-in'o Kruko ir'as kun si'a patr'in'o al kurac'ist'o.
— Bon'vol'u sen'vest'iĝ'i, fraŭl'in'o.
— Sed, sinjor'o doktor'o, est'as mi kiu mal'san'as, — dir'as la patr'in'o.
— Nu, bon'e, sinjor'in'o. Montr'u al mi vi'a'n lang'o'n.
— Mi sci'vol'as, ĉu ili nun inter'pac'iĝ'is, ĉar li sving'as la blank'a'n flag'o'n.
Vag'ul'o sonor'ig'as ĉe la pord'o de Baniko:
— Mi mal'sat'as.
Ge'sinjor'o'j Baniko est'as bon'kor'a'j. La vag'ul'o est'as invit'it'a al la vesper'manĝ'o. Li est'as grand'a vir'o kun muskol'a korp'o, kaj li manĝ'as, manĝ'as, manĝ'eg'as. Li dezir'us pren'i ankoraŭ dek'a'n pec'o'n da fromaĝ'o, sed Baniko sci'ig'as, ke li est'as lac'a kaj oni re'tir'iĝ'u por la nokt'a dorm'o.
Ge'sinjor'o'j Baniko hav'as nur unu lit'o'n, kaj s-in'o Baniko dev'as kuŝ'i inter la du vir'o'j. Ŝi'n fort'e emoci'is la aspekt'o de la atlet'a vag'ul'o. Nun li'a sen'per'a kontakt'o en varm'a lit'o eg'e ard'ig'as ŝi'a'n volupt'am'a'n korp'o'n, kaj ŝi sopir'as al frenez'a'j, mal'permes'it'a'j nokt'a'j ĝu'o'j. Kiam ŝi aŭd'as la ronk'ad'o'n de si'a edz'o, ŝi puŝ'as la kun'kuŝ'ant'o'n per la kubut'o kaj flustr'as:
— Nu, ek! Ne hezit'u, li dorm'as.
La vag'ul'o tuj ek'star'as, kur'as en la kuir'ej'o'n kaj manĝ'as la tut'a'n fromaĝ'o'n.
Kruko proksim'iĝ'as al heĝ'o por kontent'ig'i la natur'a'n bezon'o'n. Dum li mal'buton'as si'a'n pantalon'fend'o'n, li vid'as la jun'a'n Dorisa, kiu jam oft'e komplez'is al mult'a'j vir'o'j de Ber'val'o.
Kaŭr'ant'e sur la ali'a flank'o de la heĝ'o, ankaŭ ŝi aŭd'ig'as murmur'o'n de la ĉarm'a kaskad'et'o. La ĉe'est'o de Kruko neniom ĝen'as ŝi'n, kaj ŝi dir'as al li afabl'e:
— Je vi'a san'o, sinjor'o Kruko.
— Je vi'a san'o, et'ul'in'o. Ĉu vi ne vol'us, ke ni tint'ig'u ni'a'j'n ... glas'o'j'n?
En trajn'o vigl'e inter'parol'as du bel'a'j fraŭl'in'o'j. Ili aĉet'is mult'a'j'n nilon'a'j'n ŝtrump'o'j'n, kiu'j est'as pli mal'mult'e'kost'a'j ekster'land'e. Sed baldaŭ la trajn'o ven'os al la land'lim'o, kaj la jun'ul'in'o'j tim'as la dogan'o'n. En la sam'a kupe'o sid'as gaj'mien'a, dik'a pastr'o, kiu trankvil'e leg'as si'a'n brevier'o'n.
— Bon'vol'u pardon'i ni'n, pastr'a moŝt'o. Ĉu vi ne pov'us help'i ni'n?
— Kiel do?
— Kaŝ'ant'e kelk'a'j'n nilon'a'j'n ŝtrump'o'j'n sub vi'a sutan'o.
— Sed kio'n mi dir'u, se la dogan'ist'o'j demand'os mi'n? Mi ne rajt'as mensog'i.
— Vi cert'e trov'os lert'a'n respond'o'n.
Li akcept'as. La trajn'o ven'as al la land'lim'o. Dogan'ist'o pri'serĉ'as la vojaĝ'ant'o'j'n. Subit'e li demand'as la eklezi'ul'o'n:
— Kio'n do vi ten'as sub vi'a sutan'o?
La pastr'o respond'as trankvil'e:
— I'o'n dolĉ'a'n por la femur'o'j de la sinjor'in'o'j.
La dogan'ist'o ek'rid'as, frap'as la ŝultr'o'n de la pastr'o kaj el'ir'as el la kupe'o, dir'ant'e:
— Vi almenaŭ est'as ŝerc'em'a fripon'et'o.
La graf'in'o Mambolino organiz'as kun'ven'o'n, al kiu ŝi invit'is la tut'a'n mond'um'an'ar'o'n de Ber'val'o. Ĉar la dekoraci'o est'as por ŝi grav'a afer'o, ŝi nepr'e bezon'as ruĝ'a'n papag'o'n, kies kolor'o harmoni'u kun la salon'a'j tapet'o'j kaj ŝi'a nov'a rob'o. La graf'in'o ven'ig'as lake'o'n:
— Burniro, trov'u ruĝ'a'n papag'o'n por hodiaŭ'a vesper'o.
Burniro van'e serĉ'as ruĝ'a'n papag'o'n en la magazen'o'j de la urb'o. Fin'e bird'o'vend'ist'o konsil'as al li:
— En la bordel'o de la Haven'o-strat'o, No 7, est'as ruĝ'a papag'o. Ebl'e vi pov'us li'u ĝi'n por unu tag'o.
Efektiv'e Burniro re'ven'as en la dom'o'n de la graf'in'o kun bel'a ruĝ'a papag'o.
Vesper'e la luks'a bird'o tron'as en la grand'a salon'o. Ek'vid'ant'e la graf'in'o'n, ĝi grak'as:
— Ha, la bordel'estr'in'o est'as nov'a.
La graf'in'o sven'as, kaj la ĉe'est'ant'a'j sinjor'in'o'j rapid'as al ŝi. La papag'o laŭt'e blek'as:
— Tiu'j'n putin'o'j'n mi ne kon'as.
La protest'a kluk'ad'o de la mond'um'an'in'o'j al'tir'as la sinjor'o'j'n el apud'a salon'o. Vid'ant'e ili'n, la papag'o ek'kri'as:
— Ha! Sed la bordel'a'j gast'o'j est'as ĉiam la sam'a'j.
— Sinjor'o prezid'ant'o, mi de'nov'e varb'is an'o'n por ni'a grup'o... Jes... Jes... Kompren'ebl'e “aktiv'a membr'o”.
Soldat'o'j skrib'as al fam'a dik'mam'a stel'ul'in'o, por pet'i de ŝi memor'aĵ'o'n. Ŝi send'as unu el si'a'j mam'zon'o'j. Post kelk'a'j tag'o'j ŝi ricev'as leter'o'n de la soldat'o'j: “Dank'o'n pro vi'a donac'o. Ni eg'e ĝoj'is pri la bel'eg'a hamak'o”.
Tri mikrob'o'j en stomak'o ĵus aŭd'is mal'trankvil'ig'a'j'n sci'ig'o'j'n. La posed'ant'o de la stomak'o intenc'as pren'i laks'ig'il'o'n.
— Terur'e, — dir'as la unu'a mikrob'o. — Mi tuj for'kur'u en la intest'o'n.
— Ankaŭ mi, — dir'as la du'a.
Kaj ili for'las'as la stomak'o'n. La tri'a mikrob'o est'as kuraĝ'a. Ĝi prefer'as atend'i, ĉar la stomak'o est'as ver'a paradiz'o. Tamen, post unu hor'o son'as alarm'o. Ĝi aŭd'is la vort'o'n “apotek'o”. Tiam ankaŭ ĝi mal'ferm'as la stomak'a'n pord'o'n. Sur la ali'a flank'o ĝi re'trov'as si'a'j'n du kun'ul'o'j'n.
— Nu, kio'n vi ankoraŭ far'as ĉi tie?
— Ve, ni mal'traf'is la fek'aĵ'o'n de la 3h 17, nun ni atend'as tiu'n de la 4h 23.
Elegant'a'n sinjor'in'o'n de jam kelk'a aĝ'o atak'as bandit'o en dezert'a kvartal'o.
— La mon'o'n!
— Mi hav'as neni'o'n en mi'a man'sak'et'o.
Li puŝ'as la vir'in'o'n al mur'o kaj long'e pri'serĉ'as ŝi'n. Ĉie li serĉ'as tre mal'diskret'e. Kiam li ĉes'ig'as la esplor'ad'o'n, neni'o'n trov'int'e, ŝi balbut'as:
— Ho, daŭr'ig'u. Mi sub'skrib'os al vi ĉek'o'n.
Post tenis'paŭz'o plaĉ'as rek'o el elekt'em'ul'o
La restoraci'o Bon'sup'o en Ber'val'o est'as mond'fam'a pro si'a higien'o. Fremd'a gast'o demand'as kelner'o'n:
— Ĉu est'as ver'e, ke vi ne rajt'as tuŝ'i i'o'n ajn per la fingr'o'j?
— Est'as ver'e. Rigard'u.
La kelner'o hav'as ŝnur'et'o'n ĉirkaŭ la kol'o. Li tir'as la fin'o'n de la ŝnur'et'o el la brust'o'poŝ'o. Al ĝi est'as lig'it'a kuler'et'o.
— Per tiu kuler'et'o mi don'as al vi ĉio'n, kio'n vi vol'os: sal'o'n, pipr'o'n k.t.p.
La kelner'o hav'as ĉirkaŭ la kol'o ali'a'n ŝnur'et'o'n, kies ekstrem'aĵ'o est'as kaŝ'it'a en la pantalon'fend'o.
— Por kio util'as tiu ŝnur'et'o? — demand'as la gast'o.
— Sinjor'o, kiam mi ir'as al neces'ej'o, ĉar mi rajt'as tuŝ'i neni'o'n per la man'o'j, mi el'tir'as mi'a'n “kran'o'n” per la ŝnur'et'o.
— Sed kiel vi re'met'as ĝi'n en la pantalon'o'n, ne tuŝ'ant'e ĝi'n?
— Sinjor'o, por tio mi uz'as mi'a'n kuler'et'o'n.
Kruko manĝ'as en luks'a restoraci'o kun bel'eg'a blond'ul'in'o ĵus traf'it'a sur la strat'o. Ĉe apud'a tabl'o sid'as elegant'a vir'in'o, kiu rid'et'as al li. Post du'on'hor'o ŝi don'as al kelner'o paper'et'o'n por Kruko. Sur ĝi ŝi not'is: “La jun'ul'in'o, kun kiu vi manĝ'as, est'as nur mi'a ĉambr'ist'in'o. Krom'e ŝi sur'hav'as rob'o'n de mi”.
Kruko re'don'as la paper'et'o'n al la kelner'o, skrib'int'e: “Trankvil'iĝ'u. Ŝi ne sur'hav'os ĝi'n long'e”.
Jam de plur'a'j tag'o'j hotel'estr'o prov'as de'log'i nov'a'n serv'ist'in'o'n. La koket'ul'in'o ne vol'as ced'i. La volupt'em'o frenez'ig'as li'n. Iu'n nokt'o'n li supr'e'n'ir'as al ŝi'a sub'tegment'a ĉambr'o kaj diskret'e frap'as la pord'o'n:
— Manj'o, mi pet'as, en'las'u mi'n.
— Ne.
Pas'as moment'o. Li frap'as pli fort'e. Ŝi tuj mal'ŝlos'as la pord'o'n, kiam aŭd'as la sezam'o'n:
— Manj'o, ĉu vi diven'as, per kio mi frap'as vi'a'n pord'o'n?
Jun'a lern'ant'o sid'as sur la unu'a benk'o de la klas'o. Li anonc'as si'n per fingr'o'klak'o:
— Fraŭl'in'o, mi vid'as vi'a'j'n genu'o'j'n.
La jun'a instru'ist'in'o est'as koket'a sed sever'a.
— Tuj el'ir'u sur la kort'o'n por hor'du'on'o.
En la sekv'a tag'o la knab'et'o subit'e deklar'as:
— Fraŭl'in'o, mi vid'as vi'a'j'n nigr'a'j'n ĵartel'o'j'n.
— Vi est'as sen'hont'a infan'o. Tuj for'ir'u kaj rest'u unu tag'o'n hejm'e.
Post kelk'a'j tag'o'j la jun'a lern'ant'o sid'iĝ'as, sed baldaŭ ek'star'as kaj el'ir'as el la klas'o. La instru'ist'in'o vok'as li'n:
— Kie'n vi ir'as, Beĉjo?
— Pro ĉio, kio'n mi ĵus vid'is, mi pren'as du'semajn'a'n liber'temp'o'n.
Kruko feri'as en mal'grand'a vilaĝ'o. Promen'ant'e tra la strat'o'j, li mir'as pri la grand'a nombr'o de infan'o'j vid'ebl'a'j ĉie en la vilaĝ'o. Li demand'as drink'ej'mastr'o'n:
— Dir'u al mi, kial la ĉi tie'a loĝ'ant'ar'o est'as tiom nask'em'a?
— Tut'e simpl'e. Nur pro la trajn'o de 6h 05.
— Mi ne kompren'as.
— Ĉiu'tag'e la trajn'o je 6h 05 vek'as ĉiu'j'n loĝ'ant'o'j'n. Est'as tro fru'e por el'lit'iĝ'i kaj tro mal'fru'e por re'ek'dorm'i. Kio do rest'as, por okup'iĝ'i en la lit'o?
— Vi est'as por mi fe'in'o. Vi'a loĝ'ej'o aspekt'as kiel fe'a kastel'o. Ni'a am'o est'as kvazaŭ fe-rakont'o.
— Ĉu vi est'us feliĉ'a feri'i ĉe mi?
— Jes, tut'a'n semajn'o'n inter vi'a'j fe-mur'o'j.
En drink'ej'o apud la ber'val'a haven'o sid'as mal'gaj'a jun'ul'in'o. Proksim'iĝ'as mar'ist'o:
— Kio est'as al vi, fraŭl'in'o?
— Ve, mi ven'is de mal'proksim'e por migr'i al Aŭstrali'o, sed mi ne hav'as mon'o'n.
— Mi pov'as help'i vi'n. Ven'u sur mi'a'n ŝip'o'n, kaj mi kaŝ'os vi'n.
Du foj'o'j'n ĉiu'tag'e la mar'ist'o vizit'as la bel'a'n vojaĝ'ant'in'o'n kaŝ'it'a'n en la hold'o, por al'port'i al ŝi manĝ'aĵ'o'n. Jam de'komenc'e li kompren'ig'is ŝi'n, ke li'a help'o est'as ne tut'e ne'profit'em'a. Ŝi ne rezist'as, ĉar sci'as, ke ŝi dev'as iel pag'i la mar'a'n vetur'o'n, kaj ceter'e iom da amor'ad'o romp'as la monoton'ec'o'n de ŝi'a izol'ej'o.
Post du semajn'o'j en la hold'o subit'e aper'as la ŝip'estr'o.
— Kio'n vi far'as ĉi tie?
— Kompat'u mi'n, sinjor'o kapitan'o. Mi dezir'as ir'i ĝis Aŭstrali'o.
— Kio'n vi fantazi'as? Al Aŭstrali'o! Ĉu vi ne sci'as, ke mi'a pram'ŝip'o vetur'as ok foj'o'j'n ĉiu'tag'e de la okcident'a Ber'val'o al la orient'a Ber'val'o kaj re'e'n?
Fraŭl'in'o konsult'as mal'jun'a'n kurac'ist'o'n:
— Sinjor'o doktor'o, jam de tri monat'o'j mi est'as mal'trankvil'a. Mi tim'as, ke mi est'as graved'a.
Li esplor'as ŝi'n.
— Ne, fraŭl'in'o. Trankvil'iĝ'u. Vi sufer'as pro iom da nervoz'ec'o. Vi hav'as nur aer'o'n en la abdomen'o.
Post tri plu'a'j monat'o'j la ventr'o de la fraŭl'in'o konsider'ind'e rond'iĝ'as. Ŝi re'ir'as al la kurac'ist'o.
— Kred'u mi'n, fraŭl'in'o. Vi hav'as nur aer'o'n en la ventr'o.
Post tri monat'o'j la fraŭl'in'o nask'as bel'eg'a'n beb'o'n.
Iam ŝi promen'as, puŝ'ant'e si'a'n infan'ĉar'et'o'n sur la trotuar'o. Preter'pas'as la mal'jun'a kurac'ist'o, kiu inter'temp'e tut'e forges'is ŝi'n. Li rigard'as en la ĉar'et'o'n.
— Ho! kiel ĉarm'a est'as tiu infan'o! Kiel do nom'iĝ'as tiu bel'a knab'et'o?
Ŝi laŭt'e kri'as al li:
— Li nom'iĝ'as Furz'o!
Instru'ist'in'o vol'as prov'i la imag'o'pov'o'n de la lern'ant'o'j. Ŝi pren'as si'a'n naz'tuk'o'n kaj sving'as ĝi'n. Ŝi demand'as la knab'o'j'n laŭ'vic'e:
— Kio'n vi imag'as ĉe tio?
Iu respond'as, ke li pens'as pri vel'ŝip'o, ali'a — pri adiaŭ'ant'o'j, ali'a — pri sek'iĝ'ant'a'j tuk'o'j.
— Bon'e, bon'e. Kaj vi, Krukido, pri kio vi pens'as?
— Pri nud'a'j vir'in'o'j.
— Kiel do vi pov'as pens'i pri tio?
— Mi ĉiam nur rev'as pri nud'a'j vir'in'o'j.
Nov'a, naiv'a serv'ist'in'o labor'as ĉe Baniko. De si'a ofic'ej'o Baniko telefon'as hejm'e'n:
— Dir'u al sinjor'in'o Baniko, ke mi ven'os hodiaŭ pli mal'fru'e. Ŝi trankvil'e en'lit'iĝ'u, atend'ant'e mi'n.
— Bon'e, sinjor'o. Mi sci'ig'os la sinjor'in'o'n. Sed kiu'n mi anonc'u?
Milion'ul'o Ŝimalok en'migr'is en Ber'val'o'n. Iam li aper'as en unu'a'rang'a klinik'o kaj klar'ig'as al la ĉef'kurac'ist'o:
— Doktor'o, mi dezir'as vi kastr'i mi.
— Sinjor'o, tio est'as grav'a afer'o, kaj mi ne sci'as, ĉu...
— Mi mon'o hav'i, mi pov'i pag'i, mi vol'as vi mi kastr'i.
Post long'a hezit'o la kirurg'o ced'as al la pet'o de Ŝimalok kaj operaci'as li'n. Post la anestez'o Ŝimalok vek'iĝ'as en du'lit'a ĉambr'o. Li'a kun'ul'o demand'as:
— Ĉu ankaŭ vi ig'is vi'n cirkumcid'i?
— Cirkumcid'i! Jen la vort'o mi van'e serĉ'i du monat'o'j en Plen'a Vort'ar'o.
Ali'a riĉ'a hom'o ven'as en la sam'a'n klinik'o'n:
— Sinjor'o doktor'o, mi dezir'as, ke vi de'tranĉ'u unu centi'metr'o'n de mi'a vir'a organ'o.
La kurac'ist'o jam aŭd'is tiom da strang'a'j dezir'o'j, ke li akcept'as. Du tag'o'j'n post la operaci'o la pacient'o pet'as:
— Sinjor'o doktor'o, for'tranĉ'u ankoraŭ unu centi'metr'o'n.
La kirurg'o obe'as. Sed li mir'as, kiam la ul'o post'e dir'as al li:
— Nun bon'vol'u re'kudr'i la unu'a'n centi'metr'o'n al la ceter'aĵ'o.
— Mi tut'e ne kompren'as, kio'n vi vol'as.
— Tio est'as tamen facil'e kompren'ebl'a. Kiam mi bezon'as mi'a'n membr'o'n, mi konstat'as, ke ĝi ĉiam kurb'iĝ'as en la mez'o.
Tri amik'o'j kompar'as la log'aĵ'o'j'n de si'a'j respektiv'a'j edz'in'o'j.
— La mi'a hav'as rond'a'j'n mam'o'j'n, kiel pom'o'j.
— Mi mult'e ŝat'as la pir'form'a'j'n mam'o'j'n de la mi'a.
— Ha! mi est'as pli envi'ind'a ol vi ambaŭ. La mam'o'j de mi'a edz'in'o est'as tiom mol'a'j, ke mi pov'as don'i al ili ajn'a'j'n frukt'o'form'o'j'n.
Kruko don'as konsil'o'j'n al si'a grand'a fil'o:
— Se vi iam ir'os al publik'ul'in'o, atent'u la venere'a'j'n mal'san'o'j'n. Kun'port'u citron'o'n kaj per ĝi sur'ŝpruc'u ŝi'a'n... vi ja kompren'as mi'n. Tio mort'ig'as ĉi'a'j'n mikrob'o'j'n, bacil'o'j'n, bakteri'o'j'n kaj virus'o'j'n.
La jun'a Krukido profit'as la patr'a'n instru'o'n kaj, plen'ig'int'e si'a'j'n poŝ'o'j'n per citron'o'j vag'as tra mal'bon'fam'a kvartal'o de Ber'val'o. Post moment'o li est'as en ĉambr'o de deĵor'ant'a strat'ul'in'o. Ŝi atend'as sur lit'o, ke li bon'vol'u uz'i ŝi'a'n gast'am'o'n. Tiam li tranĉ'as citron'o'n kaj el'prem'as ĝi'n super la danĝer'a part'o. Ŝi jam vid'is tiom da strang'ul'o'j en si'a karier'o, ke apenaŭ mir'as. Por est'i sekur'a, li tranĉ'as du'a'n citron'o'n. Ŝpruc! ankoraŭ kelk'a'j'n gut'o'j'n. Ĉe la tri'a citron'o la horizontal'ul'in'o ribel'as:
— Nu, knab'eg'o, ĉu vi ven'is por fik'i aŭ por sorb'i ostr'o'j'n?
Frap'ist'o ne penetr'u en tiu'n tend'o'n: ĝi est'as rezerv'it'a al pac'a skerm'o.
Kruko kaj Baniko sid'as jam de long'e en drink'ej'o. Proksim'iĝ'as ne'kon'at'a ŝerc'em'ul'o.
— Mi vet'as kun vi du'cent stel'o'j'n, ke mi pov'as mord'i mi'a'n dekstr'a'n okul'o'n.
— Ne'ebl'e, — dir'as Baniko.
Li vet'as. La ne'kon'at'o de'met'as si'a'n vitr'a'n okul'o'n kaj mord'as ĝi'n.
— Nun mi vet'as du'cent stel'o'j'n, ke mi pov'as mord'i la ali'a'n okul'o'n.
— Ne'ebl'e, — dir'as Kruko.
Li vet'as. La ne'kon'at'o de'met'as si'a'n protez'a'n dent'ar'o'n kaj per ĝi mord'as la mal'dekstr'a'n okul'o'n.
— Ek al nov'a vet'o. Mi pov'as pis'i sur vi'n ne mal'sek'ig'ant'e vi'n.
— Mi est'as sci'vol'a, — dir'as Kruko. — Mi kontrol'os, ĉu tiu sinjor'o ver'e ne mal'sek'ig'as vi'n.
La ne'kon'at'o komenc'as mal'plen'ig'i si'a'n vezik'o'n, kaj flav'a likv'aĵ'o ŝpruc'as sur la krur'um'o'j'n kaj la ŝu'o'j'n de Baniko.
Subit'e Baniko kri'eg'as:
— Halt'u! halt'u! Fi'a pork'o, mi est'as jam tut'e mal'sek'a.
Kruko riproĉ'as la ne'kon'at'o'n:
— Kial vi far'is tio'n?
La ne'kon'at'o kviet'e respond'as, re'buton'ant'e si'a'n pantalon'o'n:
— Mi kompat'is. Mi ne vol'is, ke vi perd'u ĉiu'j'n vet'o'j'n.
Kruko est'as ebri'a. Ĉiu'foj'e, kiam li est'as ebri'a, li est'as amor'em'a. Ĉar s-in'o Kruko jam dorm'as, li vek'as ŝi'n, por plen'um'i la ge'edz'a'n dev'o'n. Ŝi mal'volont'e help'as li'n:
— Ne, ne tiel. Iom pli supr'e'n. Ha! vi dolor'ig'as mi'n. Atent'u do. Iom pli mal'supr'e'n. Aŭ! vi ŝir'is har'o'n. Ne, tio est'as mi'a femur'o. Iom dekstr'e'n.
Fin'e Kruko blek'as mal'pacienc'e:
— Mil diabl'o'j! Tuj mi far'os tru'o'n tie, kie mi trov'iĝ'as.
S-in'o Kruko plend'as al kurac'ist'o, ke ŝi'a edz'o jam ne est'as tiom ard'a, kia li est'is antaŭ kelk'a'j jar'o'j.
— Met'u tiu'j'n tablojd'o'j'n en li'a'n manĝ'aĵ'o'n, kaj baldaŭ vi rimark'os ĉe vi'a edz'o nov'a'n impet'em'o'n.
Post du semajn'o'j la kurac'ist'o renkont'as s-in'o'n Kruko sur'strat'e.
— Nu, sinjor'in'o, ĉu la medikament'o help'is?
— Ha! sinjor'o doktor'o, ĉar mi'a edz'o hav'as mal'bon'a'n kutim'o'n leg'i gazet'o'n ĉe'tabl'e, mi met'is al li, ne'rimark'it'e, kvar tablojd'o'j'n en la sup'o'n. Post'e li for'met'is la gazet'o'n kaj rigard'is mi'n per frand'em'a'j okul'o'j. Post'e li dir'is al mi: “Ne rest'u do kontraŭ mi. Ven'u sid'iĝ'i apud mi”. Kaj post'e, ha! sinjor'o doktor'o, li renvers'is mi'n sur la tabl'o'n kaj li mi'n... Ho! sinjor'o doktor'o, mi ruĝ'iĝ'as re'memor'ant'e pri tio.
— Tamen vi ja dezir'is tio'n, sinjor'in'o.
— Jes ja, sen ne en restoraci'o.
Rekrut'o'j star'as nud'a'j antaŭ la ekzamen'ant'ar'o. Milit'ist'a kurac'ist'o demand'as jun'a'n bervalanon:
— Kio'n signif'as tiu Ent'o tatu'it'a sur vi'a vir'a organ'o?
— Mi est'as fervor'a esperant'ist'o, sinjor'o kapitan'o, kaj en cert'a'j glor'a'j moment'o'j mi'a'j amik'in'o'j pov'as tie leg'i la vort'o'n Esperant'o.
Post hor'o la kurac'ist'o de'nov'e vid'as fortik'a'n bervalanon kun gener'il'o ornam'it'a per Ent'o.
— Ha, ha, ankaŭ ĉe vi oni pov'as ia'foj'e leg'i Esperant'o, ĉu ne?
— Ne, sinjor'o kapitan'o, — fier'e dir'as la rekrut'o. — Ĉe mi est'as leg'ebl'a En La Mond'o'n Ven'is Nov'a Sent'o!
Ĉe elekt'o'j rit'a'j ŝi mir'as mi'a'n spert'o'n.
Knab'o rigard'as aŭtomobil'ist'o'n, kiu ŝvit'ant'e ŝanĝ'as rad'o'n de si'a vetur'il'o. Li ted'as li'n per si'a'j stult'a'j rimark'o'j:
— Mi'a pa'ĉj'o hav'as du aŭt'o'j'n, kaj ĉe ĉiu li hav'as du vic'rad'o'j'n. Ha! inteligent'a est'as mi'a pa'ĉj'o. Por est'i sekur'a, mi'a pa'ĉj'o hav'as ankaŭ du krik'o'j'n. Kaj mi'a pa'ĉj'o hav'as du...
La ted'at'a aŭtomobil'ist'o, kiu ĵus fin'is si'a'n ripar'o'n kaj urin'as en angul'o, turn'as si'n al la knab'o kaj koler'e kri'as:
— Ĉu ankaŭ da tio vi'a pa'ĉj'o hav'as du?
— Jes, — aplomb'e respond'as la knab'o. — Unu mal'grand'a'n, kiel la vi'a, por pis'i, kaj unu grand'eg'a'n, kiam li post'kur'as la serv'ist'in'o'n.
Kruko:— Ĉu vi vid'as la bel'a'n sinjor'in'o'n, tie?
Baniko: — Jes.
Kruko:— Est'us ebl'e al mi fik'i ŝi'n.
Baniko: — De kiam vi kon'as ŝi'n?
Kruko:— Mi tut'e ne kon'as ŝi'n, sed ĝust'e nun mi hav'as erekt'iĝ'o'n.
En kolegi'o instru'ist'o okaz'e aŭd'as lern'ant'o'n konfid'i al kamarad'o:
— Mi kuŝ'is kun Did'i.
La instru'ist'o parol'as pri tio kun koleg'o. Tiu konfes'as, ke li mem plur'foj'e surpriz'is lern'ant'o'j'n, kiam ili fanfaron'is, ke kuŝ'is kun Did'i.
La kolegi'estr'o, inform'it'e, decid'as ag'i kontraŭ la fi'ul'in'o, kiu de'log'as la kompat'ind'a'j'n lern'ant'o'j'n. Sed unu'e li vol'as kon'i la ampleks'o'n de la mal'moral'aĵ'o. Li kun'ven'ig'as ĉiu'j'n klas'o'j'n kaj mal'kaŝ'e pet'as:
— Paŝ'u antaŭ'e'n ĉiu'j, kiu'j hav'is rilat'o'j'n kun Did'i.
Ĉiu'j kolegi'an'o'j el'paŝ'as. La instru'ist'o'j est'as terur'it'a'j. Nur unu jun'a, anĝel'mien'a lern'ant'o rest'is sur si'a lok'o. La direktor'o pren'as li'n en si'a'j'n brak'o'j'n kaj ek'plor'as:
— Kompat'ind'a infan'o, la sol'a, kiu ne pervers'iĝ'is inter tia greg'o da pork'o'j! Kiel vi nom'iĝ'as, et'ul'o?
— Did'i, sinjor'o direktor'o.
El Babakotomagelo, unu el la plej mal'grand'a'j insul'o'j de la arkipelag'o Matoko, al inter'naci'a kongres'o en Ber'val'o ven'is bel'a jun'ul'in'o. Ŝi kon'at'iĝ'is kun Kruko, kiu ĉiu'jar'e profit'as la kongres'o'n, por praktik'e stud'i la amor'a'j'n mor'o'j'n de for'a'j popol'o'j.
Tiu'foj'e li mir'as pri la komplet'a ne'sci'o de la jun'a insul'an'in'o. Ŝi kon'as nur unu ge'iĝ'a'n manier'o'n, la t.n. natur'a'n pozici'o'n.
— Ĉu en Babakotokotopo oni ne far'as 69?
Ŝi mal'ferm'as la okul'o'j'n. Per sorĉ'a voĉ'o li deklam'as la vers'o'j'n de Peter Peneter:
Tiel li vek'as ŝi'a'n sci'vol'o'n, ŝi'a'n dezir'o'n, ŝi'a'n volupt'em'o'n, kaj post moment'o ili ek'ĝu'as sur fremd'a lit'o la numer'o'n dolĉ'a'n.
Subit'e la Babakotomagelanino abrupt'e salt'as, aŭd'ant'e Krukon murmur'i:
— En tiu lok'o jam kun'ven'is mil'o'j da sam'ide'an'o'j.
— Kio'n vi dir'is?
Kruko rid'et'as, klar'ig'ant'e al si'a ekzotik'a amik'in'o:
— Mi ĵus leg'is pec'o'n de Herold'o de Ber'val'o forges'it'a'n en vi'a karn'a val'o.*
Unu'a rimark'o: Tem'as pri la inaŭgur'a parol'ad'o de la Konstant'a Kongres'a Sekretari'o, kiu esprim'is la dezir'o'n, ke li'a'j grav'a'j vort'o'j flug'u de lok'o al lok'o.
Du'a rimark'o:Kruko cert'e leg'is la verk'o'j'n de Raymond Schwartz.
Ne'kon'at'o en'ir'as apotek'o'n. Li ne sci'as, kiel klar'ig'i si'a'n vir'a'n afer'o'n, ĉar en'est'as nur apotek'ist'in'o. Li flustr'as:
— Fraŭl'in'o, mi hav'as konstant'a'n erekt'iĝ'o'n. Kio'n vi pov'as don'i al mi?
— Tio est'as strang'a kaz'o. Atend'u moment'o'n.
Ŝi mal'aper'as kaj post kelk'a'j minut'o'j re'ven'as el la post'butik'o, dir'ant'e.
— Mi'a frat'in'o kaj mi propon'as al vi loĝ'o'n, manĝ'o'n kaj tri mil stel'o'j'n po'monat'e.
En la urb'o'dom'o jun'a ofic'ist'o ek'vid'as koleg'in'o'n apog'it'a sur la bret'o'n de fenestr'o. Rigard'ant'e ekster'e'n, ŝi prezent'as al li bel'eg'a'n en'jup'it'aĵ'o'n. Li mal'laŭt'e proksim'iĝ'as kaj ŝerc'e klak'as per man'o sur ŝi'a'n rond'a'n post'aĵ'o'n.
Ŝi abrupt'e turn'as si'n al li. Katastrof'o! Fatal'a erar'o! Ŝi est'as la edz'in'o de la urb'estr'o.
La ofic'ist'o sci'as, ke li est'as tuj eks'ig'ot'a kaj ebl'e kondamn'ot'a. Li balbut'as:
— Sinjor'in'o, se vi'a kor'o est'as sam'e mal'mol'a, kiom vi'a post'aĵ'o, mi est'as perd'it'a.
Flat'it'e, ŝi rid'et'as kaj pardon'as.
En popol'a drink'ej'o oni vok'as Banikon al telefon'o. Ĉar li tim'as, ke iu dum'e trink'os li'a'n mult'e'kost'a'n vin'o'n, li las'as slip'o'n sur la tabl'o: “Mi kraĉ'is en la glas'o'n”.
Kiam li re'ven'as, li vid'as al'skrib'o'n sur la slip'o: “Ankaŭ mi”.
Ginekolog'o ekzamen'as graved'a'n vir'in'o'n.
— La akuŝ'o cert'e ne est'os facil'a, ĉar la infan'o est'as mal'bon'e lok'it'a.
— Sinjor'o doktor'o, tio ne mir'ig'as mi'n, — ŝi ĝem'as. — Est'is tiom mal'oportun'e en la mal'grand'a aŭt'o de mi'a fianĉ'o.
S-in'o Kruko ir'is al kurac'ist'o.
— Sinjor'o doktor'o, mi ne plu pov'as dorm'i. Don'u do al mi kontraŭ'koncip'a'j'n pilol'o'j'n.
— Sed, sinjor'in'o, tia'j pilol'o'j ne help'os vi'n dorm'i.
— Ili ja est'as ne por mi, sed por mi'a fil'in'o.
— Mi tut'e ne kompren'as vi'n.
— Sinjor'o doktor'o, de kelk'a'j semajn'o'j mi ne plu pov'as dorm'i, ĉar mi'a fil'in'o ĉiu'vesper'e el'ir'as el la hejm'o.
— Kar'a amik'in'o, vi'a beb'o est'as ver'a portret'o de si'a patr'o.
— Esper'ebl'e mi'a edz'o neniam rimark'os tio'n.
Knab'o en'ir'as apotek'o'n:
— Ĉu vi pov'as vend'i al mi pak'aĵ'o'n da menstru'a'j tuk'o'j Sekur'o?
— Jes, et'ul'o. Est'as afabl'e de vi, ke vi far'as aĉet'o'j'n por vi'a pa'nj'o.
— Ili est'as ne por mi'a pa'nj'o.
— Do ver'ŝajn'e por vi'a grand'a frat'in'o?
— Mi ne hav'as frat'in'o'n.
— Por kiu do vi aĉet'as ili'n?
— Por mi. Mi prepar'as sport'a'n ekzamen'o'n, kaj mi leg'is reklam'o'n en Herold'o de Ber'val'o: “Dank’ al la menstru'a'j tuk'o'j Sekur'o vi pov'as facil'e naĝ'i, rajd'i kaj bicikl'i”.
— Kompat'ind'a amik'o, kio al vi okaz'is? Kial vi'a vizaĝ'o est'as tiel bandaĝ'it'a?
— Ha, hieraŭ vesper'e, dum mi tang'is kun mi'a amik'in'o en ties ĉambr'o ĉe radi'o-muzik'o, mi'n surpriz'is ŝi'a patr'o.
— Sed simpl'a tang'o ja ne pov'as tiel koler'ig'i.
— La patr'o de mi'a amik'in'o ne sci'is, ke ni danc'as. Li est'as tut'e surd'a.
S-in'o Baniko dev'as ĉe'est'i festen'o'n. Ĉar ŝi terur'e mal'varm'um'is, ŝi kun'pren'as du naz'tuk'o'j'n, unu en la man'sak'et'o kaj unu en la korsaĵ'o. Vesper'e la unu'a naz'tuk'o est'as ne'uz'ebl'a pro mal'sek'ec'o. S-in'o Baniko ŝov'as man'o'n en la korsaĵ'o'n, sed ŝi ne trov'as la du'a'n naz'tuk'o'n. Ŝi sond'as dekstr'e kaj mal'dekstr'e. Ŝi met'as ambaŭ man'o'j'n en la dekolt'aĵ'o'n. Ŝi febr'e palp'as si'a'n brust'o'n.
Kiam ŝi rimark'as, ke ĉiu'j ĉe'est'ant'o'j subit'e silent'iĝ'is kaj mir'as ŝi'a'n strang'a'n serĉ'ad'o'n, ŝi murmur'as, ruĝ'iĝ'ant'e:
— Mi tamen est'as cert'a, ke antaŭ'e mi hav'is du.
Pentr'ist'o renkont'as sensaci'e bel'a'n, seks'al'log'a'n vir'in'o'n. Li balbut'as:
— Mi est'as portret'ist'o. Ĉu vi akcept'us poz'i por mi?
— Volont'e. Tio kost'os tri mil stel'o'j'n.
La pentr'ist'o kolekt'as ĉiu'j'n si'a'j'n ŝpar'aĵ'o'j'n, sed dum la du'a poz'ad'o li tiom ard'as, ke li propon'as:
— Mi dezir'as pentr'i vi'a'n brust'o'n nud'a.
— Volont'e, tio kost'os kvar mil stel'o'j'n.
La pentr'ist'o prunt'e'pren'as mon'o'n de ĉiu'j kon'at'o'j kaj amik'o'j. Kaj li konfes'as al ŝi:
— Ĝis nun mi ne kuraĝ'is dir'i al vi, ke mi dezir'us pentr'i vi'n tut'e nud'a.
— Volont'e. Tio kost'os ok mil stel'o'j'n. Li lombard'as si'a'j'n mebl'o'j'n, almoz'pet'as sur'strat'e, ĝis li hav'as la neces'a'n mon'sum'o'n. Kiam la bel'ul'in'o star'as nud'a antaŭ li, la pentr'ist'o ek'saliv'um'as pro volupt'em'o. Li ek'kri'as:
— Ha, kar'ul'in'o, vi ver'e frenez'ig'is mi'n. Mi dezir'as vi'n, mi avid'as vi'a'n karn'o'n, mi nepr'e dev'as vi'n amor'i. Dir'u, kiom mi pag'u por ĝu'i vi'a'n korp'o'n.
— Kiel ĉiu'j ceter'a'j — mil stel'o'j'n. Tio est'as mi'a tarif'o.
En mal'liber'ej'o kondamn'it'o dev'as ŝanĝ'i la ĉel'o'n. Li'a'j kun'ul'o'j avert'as li'n:
— Atent'u. En vi'a nov'a ĉel'o vi trov'os nur danĝer'a'j'n pederast'o'j'n. Ili ver'ŝajn'e per'fort'os vi'n.
— Ne tim'u, kamarad'o'j. Nur rigard'u tio'n.
Li mal'ferm'as si'a'n pantalon'o'n kaj montr'as jen'a'n tatu'aĵ'o'n sur la post'aĵ'o: “En'ir'o mal'permes'it'a. Mord'em'a teni'o”.
Sinjor'in'o, kapot'o ne sufiĉ'as por vi'a riĉ'o, se sub ĝi ne est'as ĉar'o da pur'a'j ov'o'j.
Baniko: — Mi'a edz'in'o est'as aĉ'a skold'em'ul'in'o. La kun'viv'ad'o kun ŝi est'as infer'a. Mi ŝat'us sci'i, kial vi'a edz'in'o est'as tiom bon'a, tiom afabl'a, tiom komplez'em'a.
Kruko:— Facil'e. Mi regul'e bat'as ŝi'n unu foj'o'n ĉiu'semajn'e.
Baniko: — Kial?
Kruko:— Eĉ kiam mi ne sci'as, ŝi sci'as — kial.
En la jud'a kvartal'o de Ber'val'o Kruko vid'as en montr'o'fenestr'o vek'horloĝ'o'j'n. Unu el ili mult'e plaĉ'as al li. Li en'ir'as la butik'o'n:
— Mi dezir'as tiu'n vek'horloĝ'o'n.
— Mi ne vend'as horloĝ'o'j'n. Mi est'as la oficial'a cirkumcid'ist'o de la jud'a komun'um'o.
— Kial do tiu'j horloĝ'o'j?
— Kio'n do vi vol'as, ke mi prezent'u en mi'a montr'o'fenestr'o?
S-in'o Kruko kaj s-in'o Baniko inter'ŝanĝ'as impres'o'j'n pri si'a ge'edz'a viv'o.
S-in'o Kruko:— Mi'a edz'o kaj mi dorm'as en apart'a'j ĉambr'o'j. Ni las'as tamen la pord'o'n mal'ferm'it'a inter la ĉambr'o'j.
S-in'o Baniko: — Kaj kiel okaz'as koncern'e la ge'edz'a'n dev'o'n?
S-in'o Kruko:— Kiam mi'a edz'o dezir'as mi'n, li mal'laŭt'e fajf'as. Kaj mi tuj ir'as en li'a'n lit'o'n.
S-in'o Baniko: — Sed kiel vi pov'as kon'ig'i vi'a'n edz'o'n pri vi'a propr'a amor'em'o?
S-in'o Kruko:— Est'as facil'e. Mi tiam demand'as li'n: “Kar'ul'o, ĉu vi ne ĵus fajf'is?”
Jun'a vir'o erar'e en'ir'as hotel'a'n ĉambr'o'n, kie mal'jun'ul'in'o ĵus sen'vest'iĝ'is.
— Ho, pardon'u, sinjor'in'o. Mi erar'is.
— Jes, amik'o. Vi ven'as kvar'dek jar'o'j'n tro mal'fru'e.
Jun'a pastr'o sid'as unu'a'foj'e en konfes'ej'o. Bel'a pek'ul'in'o ĵus deklar'is:
— Patr'o, mi far'is 69 kun mi'a edz'o.
La sen'spert'a pastr'o, neniam leg'int'e la 39an sonet'o'n de P.Peneter, tut'e ne sci'as, kio est'as tiu pek'o. Per lert'a'j demand'o'j li tamen ig'as la konfes'ant'in'o'n don'i al li kelk'a'j'n detal'o'j'n pri la mister'a numer'o. Post'e li balanc'as la kap'o'n, neni'o'n dir'ant'e. Tiu silent'o tim'ig'as la bel'a'n pent'em'ul'in'o'n.
— Patr'o, ĉu est'as tre grav'a pek'o?
— Jes, — flustr'as li. — tio est'as grav'a pek'o.
Kaj li ek'kri'as, lev'ant'e la man'o'j'n kaj la okul'o'j'n al la ĉiel'o:
— Sed kia mir'ind'a kombinaĵ'o!
Re'ven'ant'e vesper'e de vojaĝ'o, Baniko vid'as fremd'a'j'n vir'a'j'n vest'aĵ'o'j'n en si'a dorm'o'ĉambr'o. Li'a edz'in'o ŝajn'as tre embaras'it'a en la lit'o. Suspekt'ant'e, ke io est'as ne en ord'o, Baniko pri'serĉ'as la loĝ'ej'o'n kaj efektiv'e trov'as nud'a'n vir'o'n en la for'met'ej'o. Li koler'e el'tir'as li'n el la kaŝ'ej'o kaj kri'as:
— Mi kon'as vi'n, mi jam vid'is vi'n. Kiam? Kie?
— Pas'int'monat'e en la ŝrank'o.
Kruko propon'as mal'dec'a'j'n ag'o'j'n al jun'ul'in'o. Ŝi rifuz'as:
— Neniam antaŭ la edz'in'iĝ'o.
— Do mi atend'u ĝis post vi'a edz'in'iĝ'o.
Mal'jun'ul'o deklar'as al Kruko:
— Mi neniam fum'is, mi neniam drink'is, mi neniam amor'is, kaj tial mi pov'os baldaŭ fest'i mi'a'n cent'a'n nask'iĝ'tag'o'n.
— Kia'manier'e?
Vesper'e jun'a'j ge'frat'o'j diskut'as en si'a ĉambr'o pri la de'ven'o de la infan'o'j.
— Oni trov'as ili'n en roz'o'j, — dir'as la plej jun'a.
— Ne, en brasik'o'j. Kio'n vi pen'as pri tio, Joĉjo?
La dek'jar'a Joĉjo kompat'em'e rid'et'as pri tia ne'sci'o kaj mok'e respond'as:
— Jen en roz'o'j, jen en brasik'o'j.
Post unu hor'o oni aŭd'as el la apud'a dorm'o'ĉambr'o de la ge'patr'o'j ritm'a'n lit'o'knar'ad'o'n.
— Kio'n do ili far'as? — demand'as la plej jun'a.
Joĉjo rikan'as:
— Ĝarden'labor'o'j'n!
Model'a'n farm'o'bien'o'n vizit'as ges-oj Kruko. En angul'o de stal'o atend'as fortik'a vir'bov'o. La gvid'ist'o klar'ig'as:
— Tie est'as la ge'iĝ'ej'o.
S-in'o Kruko montr'as eg'a'n interes'o'n.
— Kiom da seks'kun'iĝ'o'j plen'um'as tiu bov'o?
— Proksim'um'e dek aŭ dek du ĉiu'tag'e.
S-in'o Kruko turn'as si'n al la edz'o kun riproĉ'a mien'o.
— Ĉu vi aŭd'is? Dek aŭ dek du!
— Ebl'e, sed li ŝanĝ'as ĉiu'foj'e la in'o'n.
S-in'o Baniko re'ven'as hejm'e'n kun mult'e'kost'a kolier'o.
— Rigard'u, kar'ul'o, kio'n mi gajn'is per tombol'a bilet'o.
Post kelk'a'j tag'o'j Baniko mir'as, vid'ant'e si'a'n edz'in'o'n vest'it'a per vizon'pelt'a mantel'o.
— Jes, kar'ul'o, mi gajn'is tiu'n mantel'o'n per tombol'a bilet'o. Sed mi est'as nun tre lac'a. Ĉu vi pov'us prepar'i al mi ban'o'n?
— Volont'e.
S-in'o Baniko mal'vest'as si'n kaj ir'as en la ban'ĉambr'o'n.
— Kar'ul'o, kial vi verŝ'is tiom mal'mult'e da akv'o en la ban'kuv'o'n?
— Kar'ul'in'o, mi ne vol'as, ke vi difekt'u vi'a'n tombol'a'n bilet'o'n, mal'sek'ig'ant'e ĝi'n.
En arkeologi'a institut'o profesor'o dikt'as mal'nov'egipt'a'n tekst'o'n. La student'o'j, kiu'j jam de plur'a'j jar'o'j lern'is la hieroglif'o'j'n, nun diligent'e desegn'as hom'et'o'j'n, bird'et'o'j'n kaj ali'a'j'n ĉiu'spec'a'j'n sign'o'j.
Kiam la profesor'o dikt'as “La reĝ'in'o don'is al la faraon'o grand'a'n plezur'o'n”, student'o klin'as si'n al najbar'o kaj demand'as:
— Kiel vi skrib'is “grand'a'n plezur'o'n”?
— Per mal'grand'a piĉ'o.
— Pa'nj'o, ĉu est'as ver'e, ke la anĝel'o'j hav'as flug'il'o'j?
— Jes.
— Ili do pov'as flug'i?
— Cert'e.
— Ĉu ankaŭ ni'a serv'ist'in'o pov'as flug'i?
— Kial tiu demand'o?
— Hieraŭ pa'ĉj'o nom'is ŝi'n “anĝel'o mi'a” kiam kis'is.
— Ŝi for'flug'os morgaŭ maten'e.
Dezir'ant'e rest'i jun'a laŭ la fam'a metod'o de profesor'o Voronof, ok'dek'jar'ul'o greft'is al si ĉimpanz'a'j'n testik'o'j'n. Nun li est'as feliĉ'eg'a, ĉar li'a edz'in'o graved'iĝ'is.
En klinik'o li mal'pacienc'e atend'as la rezult'o'j'n de la akuŝ'o. Kiam la pord'o de la atend'ej'o mal'ferm'iĝ'as, li impet'as al la fleg'ist'in'o:
— Nu, fraŭl'in'o, ĉu knab'o aŭ knab'in'o?
— Ni ankoraŭ ne pov'as ek'sci'i tio'n, ĉar ĝi tuj salt'is kaj grimp'is sur ŝrank'o'n.
Du amik'in'o'j babil'as:
— Malgraŭ mult'a'j barakt'o'j mi ne sukces'is akir'i vizon'pelt'a'n mantel'o'n. Kiel do vi sukces'is?
— Tut'e simpl'e. Mi ne barakt'is.
Diboĉ'em'a mal'jun'ul'o sid'as apud infan'lud'ej'o kaj rigard'as per lasciv'a'j okul'o'j ŝnur'salt'ant'a'j'n knab'in'o'j'n. Al tiu, kiu salt'as plej alt'e'n, li don'as plur'foj'e bombon'o'j'n. Tiam proksim'iĝ'as knab'in'o, kiu sen'hont'e deklar'as:
— Se vi donac'os al mi 20 stel'o'j'n, mi montr'os al vi, kie oni operaci'is mi'n pri apendic'it'o.
Saliv'um'ant'e pro volupt'em'o, la mal'jun'ul'o tuj don'as al ŝi la 20 stel'o'j'n. Ŝi tir'as li'n en apud'a'n dezert'a'n strat'o'n, montr'as al li dom'o'n kaj for'kur'as, rid'ant'e:
— Jen en tiu klinik'o oni mi'n operaci'is.
Riĉ'ul'o invit'is jun'a'n labor'ist'in'o'n de si'a fabrik'o al vesper'manĝ'o en luks'a restoraci'o. Jam de long'e li am'ind'um'as la bel'ul'in'o'n, kaj li esper'as, ke nun ven'is la ŝanc'o konker'i ŝi'n.
Ĉe'tabl'e la mal'riĉ'a labor'ist'in'o mend'as ĉiu'j'n plej mult'e'kost'a'j'n manĝ'aĵ'o'j'n: kaviar'o'n, palinur'o'n, alaŭd'a'n hepat'aĵ'o'n, ĉampan'o'n...
Kun iom mal'modest'a ton'o la riĉ'ul'o dir'as al ŝi:
— Vi ver'ŝajn'e ne manĝ'as oft'e tia'j'n aĵ'o'j'n en vi'a famili'o.
— Jes, sed en mi'a famili'o neni'u vol'as kuŝ'i kun mi.
En Herold'o de Ber'val'o aper'is anonc'et'o: “Lu'ebl'a al fraŭl'o luks'a apartament'o kun marmor'a ban'ĉambr'o, televid'il'o, telefon'o, k.t.p.”
Malgraŭ la tre alt'a prez'o iu sinjor'o sonor'ig'as ĉe la indik'it'a adres'o. La pord'o'n mal'ferm'as bel'a vir'in'o tut'e nud'a. La fraŭl'o, mir'ant'e, demand'as:
— Kiu vi est'as?
— K.t.p.
Vir'in'o est'as graved'a. Ŝi baldaŭ hav'os si'a'n dek'du'a'n infan'o'n. La kurac'ist'o, balanc'ant'e la kap'o'n, demand'as ŝi'n:
— Ĉu vi'a edz'o do ne est'as si'n'gard'a?
— Li est'as, sed la ali'a'j ne.
Vidv'o plor'eg'as dum en'ter'ig'o de si'a edz'in'o. La larm'o'j flu'as ne'el'ĉerp'ebl'e. Li'a'j'n amik'o'j'n emoci'eg'as tia ĉagren'o. Ili prov'as konsol'i li'n:
— Tio est'as terur'a, kompren'ebl'e. Sed est'u kuraĝ'a. Pri'pens'u, ke post jar'o aŭ du vi ebl'e renkont'os ali'a'n vir'in'o'n.
— Jes, post jar'o aŭ du! Sed kio'n mi far'u hodiaŭ vesper'e?
Vir'in'o kon'at'iĝ'is kun et'a ĉin'o. Li invit'as ŝi'n en si'a'n loĝ'ej'o'n, promes'ant'e ekster'ordinar'a'j'n ĝu'o'j'n. La ĝu'em'a vir'in'o vesper'e vizit'as la et'a'n ĉin'o'n, kaj efektiv'e li montr'as si'n en la lit'o ver'a ekspert'o. Post iom da temp'o li dir'as: “Atend'u moment'o'n” kaj mal'aper'as sur la lit'o'n. Kiam li re'ven'as, li de'nov'e super'ŝut'as ŝi'n per ne'kred'ebl'a'j amor'fantazi'o'j. Post'e li dir'as: “Atend'u moment'o'n” kaj mal'aper'as sub la lit'o'n. Kiam li re'ven'as, la vir'in'o mir'as, ke li est'as kapabl'a don'i al ŝi ankoraŭ tiom da karn'a'j plezur'o'j. Ŝi dezir'as sci'i, kiu'n rimed'o'n li uz'as, kaj, kiam li dir'as: “Atend'u moment'o'n”, ŝi rigard'as sub la lit'o'n kaj mal'kovr'as tie ... sep et'a'j'n ĉin'o'j'n.
De sur si'a balkon'o jun'a'j ge'edz'o'j observ'as spektakl'o'n. Ĝust'e antaŭ si'a dom'o ili vid'as ge'hund'o'j'n, kiu'j kopulaci'as laŭ la kutim'a hund'a manier'o. La ju'a vir'o flustr'as al si'a emoci'it'a edz'in'o:
— Ankaŭ tio'n mi ŝat'us far'i kun vi.
La jun'a edz'in'o ribel'as:
— Fi! Hont'u. Ni ne est'as best'o'j.
— Tio tamen est'us cert'e agrabl'a.
— Komenc'e mi dev'as pri'parol'i tio'n kun mi'a pa'nj'o.
En la sekv'a tag'o la konsult'it'a patr'in'o konsil'as al si'a fil'in'o:
— Ĉiel plaĉ'u al vi'a edz'o. Far'u ĉio'n, kio'n li pet'as de vi.
Vesper'e la jun'a vir'o demand'as si'a'n edz'in'o'n:
— Nu, ĉu vi'a patr'in'o sam'opini'as kun mi?
— Jes. Mi do akcept'as far'i tio'n, kiel vi dezir'as. Sed, mi pet'eg'as vi'n, pro la najbar'o'j prefer'e ne sur ni'a trotuar'o.
— Dir'u al mi, Baniko, ĉu vi memor'as pri ni'a vojaĝ'o antaŭ ses monat'o'j.
— Jes, Kruko, mi memor'as.
— Ni pas'ig'is nokt'o'n en kastel'o, ĉe riĉ'a vidv'in'o, kaj vi post'e neniam dir'is al mi, ke vi profit'is la okaz'o'n, por kuŝ'i kun la vidv'in'o.
— Jes, mi konfes'as, ke mi tiam ĝu'is agrabl'a'n nokt'o'n.
— Mi ĵus ricev'is leter'o'n de ŝi'a notari'o. Mi ŝat'us sci'i, kial vi dir'is al ŝi, ke vi nom'iĝ'as Kruko.
— Pardon'u, amik'o. Mi ne pens'is, ke tio hav'os sekv'o'j'n.
— Mi pardon'as tiom pli, ke la vidv'in'o mort'is kaj post'las'is al mi si'a'n tut'a'n hered'aĵ'o'n.
S-in'o Kruko rimark'as, ke la serv'ist'in'o met'as ĉiu'tag'e mam'zon'o'n en la lesiv'ot'a'j'n tol'aĵ'o'j'n.
— Laŭd'ind'a est'as ja la higien'o, sed ĉu al vi ne ŝajn'as, ke vi'a pur'em'o est'as tro'a? Eĉ mi'a fil'in'o ne ŝanĝ'as tiom oft'e la mam'zon'o'n.
— Ebl'e, sinjor'in'o, sed la fianĉ'o de fraŭl'in'o Kruko est'as advokat'o. Mi'a amik'o est'as karb'o'vend'ist'o.
Mal'jun'a akademi'an'o profit'as inter'naci'a'n kongres'o'n por vizit'i jun'a'n kongres'an'in'o'n en ties hotel'ĉambr'o. Bedaŭr'ind'e li'a aĝ'o mal'help'as li'n ating'i la neces'a'n potenc'o'n, por kontent'ig'i ŝi'n.
Mal'pacienc'e ŝi murmur'as:
— Mi'a korp'o est'as tamen bel'e. Rigard'u do, kiel ĉarm'e est'as mi'a brust'o. Ĉu vi ne trov'as mi'a'n ventr'o'n rav'e? Ha! mi dezir'eg'as, ke vi ig'u mi'n feliĉ'e.
Per ĉagren'a voĉ'o la akademi'an'o demand'as:
— Kial tiu uz'aĉ'o de la e-vort'o?
— Pro la e-fik'o!
En la jar'o 1292 okaz'is la naŭ'a kruc'a milit'ir'o. Antaŭ ol for'las'i si'a'n ber'val'a'n kastel'o'n, la graf'o Baniko la IIIa ven'ig'is si'a'n vasal'o'n Kruko kaj dir'is al li:
— Kar'a baron'o Kruko, mi fid'as al vi. Jen la ŝlos'il'o de la ĉast'o'zon'o, kiu dev'ig'os mi'a'n edz'in'o'n rest'i fidel'a ĝis mi'a re'ven'o. Ĵur'u al mi, ke vi respekt'os la honor'o'n de la graf'in'o.
— Mi ĵur'as.
Kun laŭt'a'j fanfar'o'j kaj flirt'ant'a'j standard'o'j Baniko la IIIa ek'rajd'is al Jerusalemo. Li est'is apenaŭ du mejl'o'j'n for de Ber'val'o, kiam vid'is la baron'o'n Kruko al'galop'i ŝvit'ant'e kaj kri'ant'e:
— Halt'u, graf'a moŝt'o, halt'u! Vi don'is al mi ne'ĝust'a'n ŝlos'il'o'n.
Vir'bov'o, trov'int'e gant'o'n sur herb'ej'o, galant'e demand'as bel'a'n bov'in'o'n:
— Fraŭl'in'o, ĉu vi perd'is vi'a'n mam'zon'o'n?
Mal'jun'a fraŭl'in'o adopt'is miks'ras'a'n hund'o'n nom'it'a'n Vil'pug'ul'o. Ĉar ŝi est'as tre pi'a, ŝi kutim'iĝ'is konduk'i la hund'o'n ĉiu'dimanĉ'e en la preĝ'ej'o'n. Tio kompren'ebl'e ne plaĉ'as al la ali'a'j paroĥ'an'o'j, kaj delegaci'o da bigot'in'o'j inter'ven'as ĉe la pastr'o.
— Sinjor'o paroĥ'estr'o, ne dec'as, ke hund'o en'ir'u preĝ'ej'o'n. Est'as des pli sakrilegi'e, ke tiu hund'aĉ'o nom'iĝ'as (ni apenaŭ kuraĝ'as prononc'i la nom'o'n) Vil'pug'ul'o.
La paroĥ'estr'o pet'as la mastr'in'o'n de Vil'pug'ul'o de nun las'i la hund'o'n hejm'e. La mal'jun'a fraŭl'in'o mal'volont'e akcept'as.
Sekv'a'dimanĉ'e ĉio est'as en ord'o, kaj neni'u hund'o ĝen'as la Di'serv'o'n. La pi'ul'ar'o aŭskult'as kor'tuŝ'a'n predik'o'n. Ve! Vil'pug'ul'o sukces'is for'kur'i el la dom'o, kaj mez'e de la predik'o ĝi puŝ'as la pord'o'n de la preĝ'ej'o. Per emoci'a voĉ'o la pastr'o ĝust'e pri'labor'as la anim'o'j'n de si'a zorg'at'ar'o:
— Ge'frat'o'j, ĉiu el vi, kiu est'as ... (li ek'vid'as la hund'o'n) Vil'pug'ul'o, tuj el'ir'u el la dom'o de Di'o!
La ĉe'est'ant'o'j obe'em'e ek'star'as kaj direkt'iĝ'as al la el'ir'ej'o. La pastr'o tut'e ne kompren'as. Li for'las'as la predik'seĝ'o'n kaj kur'as en la nav'o'n. Nur la mal'jun'a fraŭl'in'o rest'is sur si'a lok'o.
— Fraŭl'in'o, fraŭl'in'o, kio okaz'as?
Ŝi balbut'as per kapr'esk'a voĉ'o:
— Sinjor'o paroĥ'estr'o, hodiaŭ maten'e de'fal'is la last'a har'o de mi'a pug'o.
Avar'ul'o dev'as analiz'ig'i si'a'n urin'o'n. Ĉar la prez'o de tia ekzamen'o ŝajn'as al li tre alt'a, li decid'as, ke la tut'a famili'o profit'u la analiz'o'n, kaj port'as al la apotek'o botel'o'n da op'a likv'aĵ'o.
Kompren'ebl'e la apotek'ist'o tuj rimark'as la tromp'o'n de la avar'ul'o, kaj kiam tiu re'ven'as por inform'iĝ'i pri si'a san'stat'o, la apotek'ist'o deklar'as:
— Sinjor'o, vi hav'as sifilis'o'n, vi'a bo'patr'in'o ikter'o'n, vi'a fil'o blenoragi'o'n, vi'a fil'in'o est'as graved'a, vi'a kat'in'o seks'ard'as kaj vi'a edz'in'o sam'e.
Antaŭ la rekrut'ekzamen'o soldat'iĝ'ont'o'j star'as nud'a'j. Subit'e milit'ist'a kurac'ist'o proksim'iĝ'as al jun'ul'o, kies penis'o montr'as eg'a'n ekscit'o'n kaj koler'e blek'as:
— Pork'o, hont'u! Ĉu vi ne pov'as star'i normal'e kiel vi'a'j kamarad'o'j?
— Mi ŝat'us, — pep'as la vir'in'esk'a rekrut'o. — sed vi dev'as unu'e el'ir'ig'i la jun'a'n blond'a'n leŭtenant'o'n.
Infan'o'j el'ir'as el la lern'ej'o kaj dis'kur'as. Antaŭ la pord'o star'as dik'ventr'a vir'o. Instru'ist'in'o proksim'iĝ'as al li kaj demand'as:
— Ĉu vi atend'as infan'o'n?
— Ne, mi est'as hidrops'ul'o.
Kruko ricev'as de Baniko komerc'leter'o'n, en kiu li trov'as tri'dek sep tajp'erar'o'j'n. Ĝoj'e li pren'as si'a'n ĉapel'o'n, dir'ant'e:
— Mi tuj vizit'u li'n. Li cert'e ĵus dung'is nov'a'n amor'vek'a'n sekretari'in'o'n.
Kruko est'as invit'it'a al vesper'manĝ'o ĉe la graf'in'o Mambolino. Ĉe'est'as ankaŭ dek'du'o da ge'mond'um'an'o'j. Dum oni sur'tabl'ig'as la desert'o'n, la graf'in'o turn'as si'n al Kruko, pet'ant'e:
— Sinjor'o Kruko, rakont'u do al ni iu'n el vi'a'j aventur'o'j, kiam vi vojaĝ'is en Hind'uj'o.
Tus'et'ant'e, por klar'ig'i la voĉ'o'n, Kruko komenc'as:
— Iam mi paŝ'is laŭ mal'larĝ'a voj'et'o en ĝangal'o, kiam mi subit'e renkont'is grand'a'n tigr'o'n. Sen'hezit'e mi al'ŝultr'ig'is mi'a'n karaben'o'n, sed bedaŭr'ind'e ĝi mal'funkci'is.
— Ho, kaj post'e?
— Post'e mi kapt'is mi'a'n ponard'o'n, kaj, kiam la tigr'o est'is tut'e proksim'e, mi el'ig'is terur'a'n kri'o'n: Ĥĥĥĥaaa!
— Kaj post'e?
— Ve, mi fek'aĉ'is en mi'a'n pantalon'o'n.
La ĉe'est'ant'ar'o'n konstern'as tia trivial'a esprim'manier'o, ne'kutim'a en la mond'um'o. La sinjor'in'o'j kri'et'as: ŝok'e! La sinjor'o'j maĉ'as si'a'j'n lip'har'o'j'n. La graf'in'o prov'as ripar'i la bedaŭr'ind'a'n incident'o'n:
— Est'as facil'e kompren'ebl'e, ke en tia situaci'o, kiam oni trov'iĝ'as antaŭ la faŭk'o de tigr'o, la organism'o re'ag'as...
Kruko inter'romp'as ŝi'n:
— Ne antaŭ la tigr'o mi fek'aĉ'is en la pantalon'o'n, sed ĝust'e nun, kiam blek'is: Ĥĥĥĥaaa!
De kruc'o batal'a neniam far'iĝ'os organ'o por krist'an'ism'o.
Pastr'o mir'as, ke mult'a'j pi'ul'o'j ia'foj'e rid'as dum li'a predik'ad'o. Li inform'iĝ'as, kaj la pedel'o dir'as al li:
— Sinjor'o paroĥ'estr'o, sub la katedr'o est'as mus'tru'o, kaj dum vi parol'as, oft'e el'ir'as mus'o, kaj kapriol'et'as antaŭ vi'a'j pied'o'j.
La sekv'ant'a'n dimanĉ'o'n dum la predik'o mal'jun'a, surd'a fraŭl'in'o el'ig'as furz'o'n, kiu rid'ig'as ŝi'a'j'n najbar'o'j'n. La pastr'o, mis'kompren'ant'e tiu'n gaj'o'n, inter'romp'as si'a'n parol'ad'o'n:
— Trankvil'iĝ'u, ge'frat'o'j. Ties tru'et'o'n mi ŝtop'os hodiaŭ vesper'e.
Ne'kon'at'o demand'as Krukon:
— Ĉu vi est'is en Parizo last'a'n mard'o'n?
Kruko el'poŝ'ig'as not'libr'et'o'n, foli'um'as ĝi'n kaj deklar'as:
— Jes.
— Vi est'is tie kun mi'a edz'in'o en hotel'o. Mi dir'u, ke mi tut'e ne est'as kontent'a.
Kruko re'konsult'as si'a'n not'libr'et'o'n kaj asert'as:
— Ankaŭ mi ne est'is kontent'a.
En Ber'val'o, kiel en mult'a'j ali'a'j urb'o'j, horizontal'a'j fend'o'j en la pord'o'j ebl'ig'as en'ĵet'i poŝt'aĵ'o'j'n en la loĝ'ej'o'j'n. Foj'e leter'port'ist'o sonor'ig'as ĉe Kruko por don'i registr'it'aĵ'o'n. S-in'o Kruko ĵus el'ir'is el la ban'ĉambr'o kaj, ne vol'ant'e montr'i si'a'n nud'ec'o'n al ne'kon'at'a vizit'ant'o, pep'as per infan'a voĉ'o:
— Mi est'as sol'a. Mi'a pa'nj'o mal'permes'is al mi mal'ferm'i la pord'o'n.
La leter'port'ist'o klin'iĝ'as al la pord'o'fend'o, en'rigard'as kaj flustr'as:
— Nu, et'a krisp'a'kap'ul'o, dir'u al vi'a pa'nj'o, ke mi re'ven'os.
— Ĉu vi vid'is la frat'in'et'o'n, kiu'n al'port'is cikoni'o?
— Mi ne sci'is, ke pa'ĉj'o amor'as cikoni'o'j'n.
En la ber'val'a zoologi'a ĝarden'o ar'o da mal'jun'a'j fraŭl'in'o'j protest'e kluk'as kontraŭ la si'n'ten'o de simi'o, al kiu ili ĵus donac'is sak'et'o'n da prun'o'j. La best'o mal'ferm'as ĉiu'n prun'o'n, el'tir'as la kern'et'o'n, ŝov'as ĝi'n en si'a'n post'aĵ'o'n, post'e re'met'as la kern'et'o'n en la frukt'o'n kaj fin'e manĝ'as la tut'o'n.
La ŝok'it'a'j fraŭl'in'o'j atent'ig'as gard'ist'o'n pri tiu skandal'a kondut'o. Li ne kompren'as ili'a'n indign'o'n:
— Nu, mal'e, ĝi est'as ver'e inteligent'a simi'o. Antaŭ du semajn'o'j oni don'is al ĝi persik'o'n, kaj la kern'o tiom dolor'ig'is ĝi'a'n post'aĵ'o'n, ke la simi'o nun kalibr'as ĉiu'n kern'o'n.
S-in'o Baniko rakont'as al s-in'o Kruko:
— Imag'u, kio'n mi spert'is hieraŭ post'tag'mez'e. Ĉe ni'a pord'o sonor'ig'is ne'kon'at'o. Post kiam mi en'las'is li'n en la loĝ'ej'o'n, li puŝ'is mi'n en la dorm'o'ĉambr'o'n, kaj, ne respond'ant'e al mi'a'j demand'o'j, li mal'vest'is si'n, kaj sen unu vort'o li per'fort'is mi'n sur la lit'o. Post'e li mal'aper'is. Plu sen'vort'e.
— Ĉu sen'vort'e? Do vi ne pov'as sci'i, por kio li ven'is.
Inter la kruc'o'j, kar'a'j preĝ'o'j konven'as al vi'a am'o.
En apud'a'j ĉel'o'j de neces'ej'o Kruko kaj Baniko, iom ebri'a'j, prov'as liber'ig'i si'n de obstin'a konstip'ec'o. Ili reciprok'e kuraĝ'ig'as unu ali'a'n per ĝem'o'j kaj grunt'o'j:
— Ĥĥĥa!
— Ĥĥĥo!
— Nu, plu'e! amik'o. Ĥĥĥa!
— Antaŭ'e'n, Kruko! Ĥĥĥo!
Subit'e aŭd'iĝ'as net'a plonĝ'o'bru'o en ĉel'o: plaŭ!
— Feliĉ'ul'o, — murmur'as Kruko.
— Idiot'o! — kri'as Baniko. — En'fal'is mi'a poŝ'horloĝ'o!
Vintr'e ge'sinjor'o'j Baniko sid'as en negliĝ'o'j antaŭ la kamen'o. Subit'e li sent'as, ke la fajr'o hav'as mir'ind'a'n influ'o'n al li'a vir'aĵ'o. Li kri'as:
— Banikino, tuj supr'e'n'ir'u al la dorm'o'ĉambr'o. Baldaŭ mi est'os amor'pret'a.
Ŝi ĝoj'e kur'as en la ĉambr'o'n kaj atend'as la edz'o'n. Bedaŭr'ind'e, kiam li ven'as supr'e'n de la ŝtup'ar'o, la efik'o de la fajr'o jam mal'aper'as, kaj li mal'gaj'e re'ven'as al la varm'a kamen'o. Post dek minut'o'j'n Baniko kri'as al la edz'in'o:
— Kar'ul'in'o, nun mi ven'as!
Ve! Kvankam li plej rapid'e galop'as, li ne sukces'as en'ir'i la dorm'o'ĉambr'o'n kun si'a tut'a potenc'o.
Kun kun'prem'it'a'j dent'o'j Baniko re'atend'as la mirakl'o'n antaŭ la kamen'o. Sam'temp'e li ŝov'as fajr'o'stang'o'n en la flam'o'n. Kiam li est'as de'nov'e pret'a, li mal'rapid'e supr'e'n'ir'as la ŝtup'ar'o'n, kaj, ten'ant'e la fajr'o'ruĝ'a'n metal'a'n stang'o'n sub la kapric'a karn'a stang'o, li minac'e murmur'as:
— Se vi fal'os, vi brul'vund'os vi'a'n kap'o'n. Se vi fal'os, vi brul'vund'os vi'a'n kap'o'n...
Instru'ist'o:— Nom'u kelk'a'j'n har'kovr'it'a'j'n objekt'o'j'n.
Bon'a lern'ant'o: — Bros'o, peruk'o, sen'polv'ig'il'o, penik'o...
Instru'ist'o:— Bon'e. Kaj vi, Krukido, nom'u al mi ali'a'j'n har'kovr'it'a'j'n objekt'o'j'n.
Krukido: — Jes, sinjor'o, la glob'o'j de bilard'o...
Instru'ist'o:— Ĉu vi est'as frenez'a? Ĝust'e la glob'o'j de bilard'o est'as model'o de glat'ec'o, de sen'har'ec'o...
Krukido: — Cert'e ne, sinjor'o.
Li turn'as si'n al la fund'o de la klas'o kaj vok'as:
— He, Bilard'o! Mal'ferm'i vi'a'n pantalon'o'n kaj montr'u al la instru'ist'a moŝt'o vi'a'j'n glob'o'j'n.
— Ni kred'as, ke cert'e Krukido far'iĝ'os ginekolog'o kiel plen'kresk'ul'o.
En uson'a hotel'o vojaĝ'ant'o trov'as sur la nokt'o'tabl'o de si'a ĉambr'o bibli'o'n. Super la lit'o pend'as grand'a sur'skrib'o: “Se vi est'as deprim'it'a, leg'u la psalm'o'n 86: Klin'u, ho Etern'ul'o, Vi'a'n orel'o'n”. La vojaĝ'ant'o leg'as la psalm'o'n ĝis la last'a vers'o: “Ĉar vi, ho Etern'ul'o, mi'n help'os kaj konsol'os”.
La vojaĝ'ant'o mal'kovr'as post'e jen'a'j'n lini'o'j'n krajon'e skrib'it'a'j'n sur la psalm'o 86: “Se la Etern'ul'o ne sukces'is konsol'i vi'n, turn'u vi'n al f-in'o Daisy, tel. n-ro 88176”.
Urs'o'dres'ist'o en'ŝtel'iĝ'is en garb'ej'o'n por pas'ig'i nokt'o'n kun si'a best'o. En la mal'lum'o li'n subit'e vek'as iu, kiu kuŝ'as apud li kaj murmur'as:
— Mi est'as la serv'ist'in'o de la farm'o'dom'o.
Efektiv'e li'a'j man'o'j mal'kovr'as vir'in'a'j'n form'o'j'n, kiu'j'n li tener'e ek'palp'ad'as. La kares'ad'o mult'e plaĉ'as al la serv'ist'in'o, kaj ŝi baldaŭ el'ig'as ĝu'a'j'n kri'et'o'j'n kaj flustr'as:
— Vi almenaŭ amor'as ne tiel brutal'e, kiel vi'a amik'o kun la pelt'aĵ'o.
La fil'et'o de bank'direktor'o dir'as al la fil'in'et'o de pord'ist'o:
— Mi'a'j ge'patr'o'j aĉet'is al mi frat'in'et'o'n.
La knab'in'et'o respond'as:
— Mi'a'j ge'patr'o'j est'as mal'riĉ'a'j. Mi'a'j'n ge'frat'o'j'n ili far'as mem.
Enket'ist'o demand'as sinjor'in'o'n:
— Kiom da infan'o'j vi hav'as?
— Ses.
— Kiom ili aĝ'as?
— Nu, dek, naŭ, ok, sep, ses kaj kvin jar'o'j'n. Post'e ni aĉet'is televid'il'o'n.
Mal'jun'a aktor'o konsult'as kurac'ist'o'n:
— Sinjor'o doktor'o, mi'a kuz'o est'as 80-jar'a kiel mi. Tamen li regul'e plen'um'as si'a'n edz'a'n dev'o'n. Pli'e li dir'is al mi, ke li kontent'ig'as du foj'o'j'n ĉiu'semajn'e si'a'n amor'ant'in'o'n kaj ke li oft'e vizit'as bordel'o'n. Sinjor'o doktor'o, mi ŝat'us est'i kiel li. Kio'n mi far'u?
— Far'u kiel li: mensog'u.
La telefon'o sonor'as. Baniko pren'as la aŭskult'il'o'n.
— Ne, ĉi tio ne est'as la inform'ej'o pri la stat'o de la voj'o'j.
Baniko mal'ŝalt'as kaj turn'as si'n al la edz'in'o, klar'ig'ant'e:
— Iu idiot'o demand'is, ĉu la voj'o est'as liber'a.
Post vizit'o al si'a amik'in'o, kiu est'as sol'a en la ge'patr'a dom'o, jun'a vir'o pet'as:
— Mi dezir'as ankoraŭ rapid'e kis'i vi'n, antaŭ ol for'ir'i.
— Nu, konsent'it'e, sed komenc'u tuj, ĉar post hor'o ven'os mi'a pa'nj'o.
En kupe'o'n en'ir'as vir'o kun ok infan'et'o'j. Iu rimark'ig'as:
— Vi hav'as grand'a'n famili'o'n.
— Ili ne est'as mi'a'j id'o'j.
— Vi ver'ŝajn'e est'as eduk'ist'o.
— Ne, mi vend'as kondom'o'j'n po'grand'e, kaj nun mi re'port'as plend'o'j'n de kelk'a'j klient'o'j al mi'a fabrik'o.
La fil'in'o de polic'an'o rakont'as al si'a patr'o:
— Hieraŭ vesper'e mi flirt'is kun jun'ul'o, kiu post'e ne vol'is dir'i al mi si'a'n nom'o'n. Feliĉ'e mi not'is li'a'j'n fingr'o'spur'o'j'n.
— Mi ne kompren'as. De kelk'a temp'o tut'e ne vend'iĝ'as la verk'o'j de Zamenhof.
Kruko kon'at'iĝ'is kun jun'ul'in'o sur la strat'o. Li propon'as:
— Mi mend'os ĉambr'o'n en la hotel'o Bon'ven'o. Ven'u post unu hor'o kaj dir'u, ke vi'n atend'as vi'a edz'o, s-ro Kruko.
Post hor'o la de'log'it'a jun'ul'in'o efektiv'e aper'as ĉe la hotel'akcept'ej'o kaj demand'as:
— En kiu ĉambr'o loĝ'as mi'a edz'o?
— Kiel vi nom'iĝ'as, sinjor'in'o?
— Krulo aŭ Krugo, mi ne ĝust'e memor'as.
Ĉambr'o'lu'ig'ant'in'o: — Mi kred'is pas'int'nokt'e, ke vi re'ven'as hejm'e'n kun vir'o.
Bel'a lu'ant'in'o:— Ve! ankaŭ mi kred'is, ke ĝi est'as vir'o.
Kamp'ar'an'o aĉet'is nov'a'n kok'o'n, por anstataŭ'i la mal'jun'a'n bird'o'kort'estr'o'n. La mal'jun'a kok'o pet'as si'a'n jun'a'n koleg'o'n:
— Amik'o, las'u al mi almenaŭ unu aŭ du kok'in'o'j'n.
— Ne, — fier'e respond'as la jun'a kok'o. — De nun mi est'as la estr'o de ĉiu'j kok'in'o'j. Vi pov'as mal'aper'i en la kuir'pot'o'n.
— Don'u al mi unu ŝanc'o'n. Ni far'u vet'kur'o'n. Ĉu vi vid'as la pom'uj'o'n ĉe la fin'o de herb'ej'o? Tiu, kiu ating'os ĝi'n unu'a, est'os la reĝ'o de la bird'o'kort'o. Sed pro mi'a grand'a aĝ'o bon'vol'u las'i mi'n start'i tri sekund'o'j'n antaŭ vi.
Kun mal'humil'a rikan'o la jun'a kok'o akcept'as, kaj ili ek'kur'as unu post la ali'a. Subit'e paf'o traf'as la jun'a'n kok'o'n, kiu fal'as sen'viv'a.
Kun fum'ant'a fusil'o en'man'e, la kamp'ar'an'o murmur'as:
— Mi ne kompren'as. De kelk'a temp'o oni vend'as al mi nur pederasti'a'j'n kok'o'j'n.
Pro vi'a alt'a rang'o vi ir'is sub la jug'o'n kun plor'o.
Ferm'ant'e si'a'j'n pantalon'fend'o'j'n, du jun'a'j paŝt'ist'o'j rigard'as per rev'a'j okul'o'j du bel'et'a'j'n kapr'in'o'j'n, kiu'j re'ven'as al la greg'o. Unu murmur'as al si'a kun'ul'o:
— Ĉu vi jam aŭd'is, ke iu'j naŭz'a'j urb'an'o'j far'as ĝi'n kun vir'in'o'j?
Kruko est'as ebri'a. Dum li re'ven'as hejm'e'n, putin'o prov'as de'log'i li'n:
— Ven'u do, bel'a knab'eg'o. Tio kost'os 2 mil stel'o'j'n.
— Ne, tio est'as tro mult'e'kost'a.
Iom pli mal'proksim'e negr'in'o propon'as si'a'j'n mal'kar'a'j'n serv'o'j'n:
— Ven'u en mi'a'n ĉambr'o'n. Tio kost'os al vi 500 stel'o'j'n.
Kruko hezit'as kaj for'ir'as, sed li est'as tiel konfuz'it'a, ke li ne atent'as la trafik'lum'o'j'n kaj trans'pas'as la strat'o'n je mal'permes'it'a moment'o.
Polic'an'o vok'as li'n:
— Vi proksim'iĝ'u kaj don'u al mi 500 stel'o'j'n.
Kruko long'e observ'as la polic'an'o'n per mal'klar'a'j okul'o'j kaj, sku'ant'e la kap'o'n, balbut'as:
— Ha, ne! Por tiu prez'o al mi pli plaĉ'as la negr'in'o ol vi.
Dum operaci'o la graf'in'o Mambolino, narkot'it'e, plur'foj'e murmur'as: “Emil'o, Emil'o”.
En la sekv'a tag'o la kirurg'o vizit'as la operaci'it'a'n nobel'in'o'n en ŝi'a klinik'a ĉambr'o.
— Nun, sinjor'in'o graf'in'o, dank’ al mi'a art'o vi hav'as de'nov'e knab'in'a'j'n mam'o'j'n. Post'morgaŭ vi pov'os re'ven'i hejm'e'n. Salut'u sinjor'o'n Emil'o de mi.
— Ho! sinjor'o doktor'o, de kiam vi kon'as mi'a'n nov'a'n ŝofor'o'n?
Baniko profit'is rest'ad'o'n en Parizo por aĉet'i mod'a'n kostum'o'n. Re'ven'ant'e al Ber'val'o, li decid'as ŝanĝ'i la vest'o'n en la vagon'ar'o, por far'i surpriz'o'n al si'a edz'in'o. Li ir'as al la neces'ej'o, mal'vest'as si'n, post mal'long'a hezit'o ĵet'as la mal'nov'a'n kostum'o'n tra la fenestr'o kaj mal'ferm'as la karton'a'n uj'o'n de la pariza konfekci'ej'o.
Ve! erar'e la vend'ist'o en'pak'is beb'o'vest'ar'o'n.
Svat'iĝ'ant'o: — Sinjor'o, mi dezir'as edz'iĝ'i al vi'a fil'in'o Lum'il'a.
Est'ont'a bo'patr'o: — Jun'a vir'o, ĉu vi almenaŭ am'as infan'o'j'n?
Svat'iĝ'ant'o: — Infan'o'j'n mi ja am'eg'as!
Est'ont'a bo'patr'o: — Vi est'as tre bon'ŝanc'a: Lum'il'a hav'as jam tri.
En fajr'o'brigad'o sonor'as la telefon'o.
— Ha lo! Ĉi tie parol'as fraŭl'in'o Kruko. Jun'ul'o prov'as en'ir'i mi'a'n ĉambr'o'n tra la fenestr'o.
— Tio koncern'as la polic'o'n. Kial vi telefon'as al la fajr'o'brigad'o?
— Tial ke li'a ŝtup'et'ar'o est'as tro mal'long'a.
Bel'a jun'a vir'in'o vizit'as Banikon.
— Sinjor'o, vi ne kon'as mi'n, sed mi sci'as, ke vi'a edz'in'o est'as la am'at'in'o de mi'a edz'o. Mi decid'is, ke ni ambaŭ venĝ'u ni'n.
Tiel est'as far'it'e.
— Ni ankoraŭ foj'e venĝ'u ni'n.
Tiel est'as re'far'it'e.
— Ni venĝ'u ni'n de'nov'e.
Baniko dediĉ'as si'n al la tri'a kompens'aĵ'o. Sed, kiam la jun'a vir'in'o instig'as li'n al plu'a venĝ'ad'o, li murmur'as:
— Mi sent'as, ke mi jam ne est'as tiom koler'a...
Mond'um'an'in'o jam de long'e kutim'iĝ'is pag'i la kurac'ist'o'n per si'a'j propr'a'j natur'aĵ'o'j. Iu'foj'e la edz'in'o de la kurac'ist'o mal'kovr'as en li'a poŝ'o vizit'kart'o'n de ŝi kun sur'skrib'o: “Rajt'ig'il'o por unu am'nokt'o”.
La mond'um'an'in'o eg'e mir'as, kiam ĉe ŝi'a pord'o iam aper'as 60-jar'a ĉifon'a vag'ul'o kaj prezent'as la vizit'kart'o'n, sur kiu la kurac'ist'edz'in'o al'skrib'is: “Pag'end'a al port'ant'o”.
Kruko trov'as Banikon gimnastik'ant'a. Baniko, kuŝ'ant'e kaj apog'ant'e la man'o'j'n sur la plank'o, lev'ad'as kaj mal'lev'ad'as si'a'n korp'o'n, por fortik'ig'i si'a'j'n brak'a'j'n muskol'o'j'n.
Kruko rigard'as si'a'n amik'o'n kaj post kelk'a'j minut'o'j sku'as la kap'o'n, dir'ant'e:
— Kompat'ind'ul'o, ĉu vi ne rimark'is, ke ŝi jam de long'e for'glit'is de sub vi?
Kruko erar'e elekt'is la telefon'numer'o'n de la paroĥ'estr'o. Pens'ant'e, ke li telefon'as al mal'ĉast'ej'o, li demand'as:
— Tie ĉi parol'as Kruko. Ĉu Marin'a est'as nun liber'a?
Li eg'e mir'as, kiam aŭd'as jen'a'n respond'o'n:
— Sinjor'o Kruko, mi est'as ne par'ig'ist'o sed vi'a pastr'o.
— Ho, sinjor'o paroĥ'estr'o, kio'n do vi far'as en bordel'o?
Mal'jun'a avar'ul'in'o renkont'as kurac'ist'o'n en mond'um'a kun'ven'o. Por ŝpar'i la prez'o'n de konsult'o, ŝi ted'as li'n en la plen'plen'a salon'o per detal'a pri'skrib'o de si'a'j dolor'o'j.
— Kio'n vi pov'us preskrib'i al mi, sinjor'o doktor'o?
— Ven'u do morgaŭ en mi'a'n kabinet'o'n.
— Ĉu vi pov'as far'i vi'a'n diagnoz'o'n ĉi tie?
— Cert'e, sinjor'in'o. Bon'vol'u vi'n mal'vest'i.
Naiv'a jun'ul'in'o unu'a'foj'e vid'as la membr'o'n de si'a amik'o. Kiam li propon'as al ŝi la amor'lud'o'n, ŝi tim'as, ke tio vund'os ŝi'n.
— Ĝi est'as mult'e tro long'a!
Sed la natur'o, kiel kutim'e, aranĝ'as la afer'o'n, kaj al la ĵus mal'virg'ig'it'a knab'in'o tiom plaĉ'as la lud'o, ke ŝi kri'as al si'a amik'o:
— Kar'ul'o, en'ŝov'u ĝi'n pli profund'e'n!
— Mi ne pov'as pli.
Ŝi dub'as kaj palp'e kontrol'as, ĉu li dir'as la ver'o'n. Subit'e ŝi riproĉ'as:
— Ho! est'as stult'e, ke vi far'is nod'o'n.
S-in'o Kruko riproĉ'as s-in'o'n Baniko:
— Vi hav'as ĉarm'a'n edz'o'n. Kial vi tromp'as li'n tiel?
— Kiel do mi tromp'u li'n?
Jun'a vir'o send'as si'a'n edz'in'o'n al kurac'ist'o, por sci'i, ĉu ŝi est'as graved'a. Vesper'e li demand'as ŝi'n:
— Nu, anĝel'o mi'a, kio'n dir'is la kurac'ist'o?
— Li simpl'e glu'is sur mi'a'n ventr'o'n mal'grand'a'n etiked'o'n. Rigard'u.
La perpleks'it'a edz'o rimark'as, ke la tekst'o pres'it'a sur la etiked'o est'as ne'leg'ebl'a per nud'a okul'o. Li pren'as lupe'o'n kaj deĉifr'as: “Kiam vi pov'os leg'i tio'n sen lupe'o, est'os temp'o por vi'a edz'in'o ir'i en akuŝ'ej'o'n”.
S-in'o Baniko: — Mi'a edz'o dir'is, ke li mort'ig'os mi'n, se mi de'nov'e tromp'os li'n.
S-in'o Kruko: — Nu, kio'n vi far'os?
S-in'o Baniko: — Mi kaŝ'os li'a'n revolver'o'n.
Post la edz'iĝ'o'nokt'o jun'a vir'o al'port'as kaf'o'n al si'a nov'edz'in'o en la lit'o'n. Ŝi gust'um'as kaj grumbl'as kun ĉagren'a mien'o:
— Eĉ ne la kaf'o'n...
Al flirt'em'a disk'o'vend'ist'o la edz'in'o riproĉ'as, ke laŭ'dir'e li de'nov'e de'log'is jun'ul'in'o'n. Li prov'as sen'kulp'ig'i si'n:
— Vi ja sci'as, kar'ul'in'o, ke oni dev'as de temp'o al temp'o ŝanĝ'i la disk'o'n.
— Bon'e, ek'de morgaŭ mi ŝanĝ'os la nadl'o'n.
Kruko kaj Baniko kolekt'as mon'o'n por si'a filantropi'a societ'o “Help'o al ne'edz'iĝ'int'a'j patr'o'j”. Iam ili ricev'as 10 mil stel'o'j'n de la bordel'estr'in'o de la Haven'o-strat'o. Tio embaras'as ili'n. Baniko demand'as:
— Ĉu ni akcept'u por virt'a cel'o mal'virt'e akir'it'a'n mon'o'n?
Post mal'long'a cerb'um'o Kruko decid'as:
— Ni pren'u la mon'o'n. Fin'fin'e ĝi ven'as ja de ni.
Sinjor'in'o'n Kruko vizit'as bel'a amik'in'o, kiu'n la 6-jar'a Krukido ne vol'as kis'i. La patr'in'o demand'as:
— Kial vi ne vol'as kis'i la sinjor'in'o'n?
— Mi antaŭ'e vid'is, ke pa'ĉj'o ricev'is du vang'o'frap'o'j'n, kiam li prov'is ŝi'n kis'i en la koridor'o.
Turist'o ven'as al hotel'o kun si'a edz'in'o. Ĉe la akcept'ej'o oni klar'ig'as al ili:
— Ĉio est'as okup'it'a. Rest'as al ni nur la t.n. edz'iĝ'o'ĉambr'o.
La turist'o rikan'as:
— Jam de du'dek jar'o'j ni est'as edz'iĝ'int'a'j.
La ofic'ist'o respond'as rid'et'ant'e:
— Se mi loĝ'ig'us vi'n en ni'a bal'ej'o, tio sam'e ne dev'ig'us vi'n danc'i la tut'a'n nokt'o'n.
Restoraci'estr'o ordon'as al la kelner'in'o'j:
— Fraŭl'in'o'j, precip'e hodiaŭ zorg'u vi'a'n ŝmink'o'n, vi'a'n dekolt'aĵ'o'n, vi'a'n afabl'ec'o'n ĝeneral'e.
— Ĉu ni ricev'os fam'a'j'n gast'o'j'n?
— Ne, sed la viand'o est'as hodiaŭ escept'e mal'mol'eg'a.
Oni demand'as jun'ul'in'o'n, kiu est'as model'o ĉe diboĉ'a pentr'ist'o:
— Ĉu la poz'o'j est'as lac'ig'a'j?
— Ne la poz'o'j, sed la paŭz'o'j.
Tiu pag'o sufiĉ'as por konduk'i mast'o'j'n al la ĉef'urb'o.
S-in'o Baniko avert'as si'a'n fil'in'o'n, kiu ir'as unu'a'foj'e al bal'o kun la fil'o de Kruko:
— Atent'u. Se li konduk'us vi'n en si'a'n ĉambr'o'n kaj grimp'us sur vi'n, li sen'honor'ig'us ni'a'n famili'o'n.
La sekv'a'n maten'o'n f-in'o Baniko gaj'e klar'ig'as:
— Pa'nj'o, li'a'n famili'o'n sen'honor'ig'is mi.
Jun'ul'o propon'as al nov'a amik'in'o:
— Ni prov'u viv'i kun'e dum kelk'a temp'o, kaj, se ni rimark'os, ke ni far'is erar'o'n, ni simpl'e dis'iĝ'os.
Ŝi mok'e re'bat'as:
— Ĉu la erar'o port'os vi'a'n nom'o'n aŭ la mi'a'n?
Kunikl'o klar'ig'as al si'a jun'a fil'o, kiel amor'i:
— Ni kunikl'o'j kutim'as rapid'i. Do rapid'u, sed est'u ĝentil'a al vi'a kunikl'in'o.
Ĉar la praktik'o super'as la teori'o'n, la kunikl'id'o ir'as kun si'a patr'o sur herb'ej'o'n, por montr'i, ke li bon'e asimil'is la lecion'o'n.
Jun'a'j kaj mal'jun'a'j kunikl'in'o'j est'as pret'a'j help'i la lern'ant'o'n. Ili vic'ig'as si'n, kaj baldaŭ oni aŭd'as:
— Bon'a'n tag'o'n, sinjor'in'o — Dank'o'n, sinjor'in'o — Bon'a'n tag'o'n, sinjor'in'o — Dank'o'n, sinjor'in'o — Bon'a'n tag'o'n, sinjor'in'o — Dank'o'n, sinjor'in'o — Bon'a'n tag'o'n, sinjor'in'o... Ho! pardon'u, pa'ĉj'o!
S-in'o Baniko ricev'as de am'ant'o ĉinĉil'pelt'a'n mantel'o'n. Ne sci'ant'e, kiel klar'ig'i tiu'n akir'aĵ'o'n al si'a edz'o, ŝi port'as ĝi'n al lombard'ist'o kaj ricev'as 500 stel'o'j'n. Vesper'e ŝi deklar'as al Baniko:
— Kar'ul'o, mi trov'is sur trotuar'o lombard'a'n bilet'o'n. Ĉu vi ne pov'us morgaŭ ir'i al la lombard'ist'o, por ricev'i la mantel'o'n menci'it'a'n sur la bilet'o?
La sekv'a'n tag'o'n ŝi eg'e mir'as, kiam Baniko al'port'as al ŝi mal'nov'a'n kunikl'o'pelt'aĵ'o'n. Sed kio'n ŝi dir'u? Ŝi ne pov'as perfid'i si'a'n artifik'o'n.
Post kelk'a'j tag'o'j ŝi kompren'as la tut'a'n afer'o'n, kiam vid'as la nov'a'n sekretari'in'o'n de Baniko vest'it'a per la ĉinĉil'pelt'a mantel'o.
Iu surpriz'as fremd'a'n vir'o'n en si'a lit'o. Li kri'as:
— Vi'a fizionomi'o ne est'as al mi ne'kon'at'a.
— Kompren'ebl'e, mi est'as la patr'o de vi'a'j infan'o'j.
Pariza jun'ul'in'o kon'at'iĝ'as kun jun'ul'o. Ŝi invit'as li'n:
— Vizit'u mi'n hodiaŭ vesper'e. Kiel ĉiu'n sabat'o'n mi'a'j ge'patr'o'j ir'os en kin'ej'o'n, kaj dum'e ni est'os trankvil'a'j.
Li jun'ul'o ir'as en apotek'o'n, kie li aĉet'as kondom'o'j'n, kaj vesper'e li sonor'ig'as ĉe la pord'o de si'a nov'a amik'in'o. Ŝi'a patr'o bon'ven'ig'as li'n kaj dir'as:
— Sinjor'o, vi ver'ŝajn'e ven'os kun ni al la kin'ej'o.
Antaŭ la mir'ant'a amik'in'o la jun'ul'o tuj akcept'as.
Kial?*
* tial ke la patr'o est'as la apotek'ist'o, de kiu la jun'ul'o aĉet'is la kondom'o'j'n.
Juĝ'ist'o:— Vi asert'as, ke vi est'is per'fort'it'a de tiu ul'o. Kiam?
Atest'ant'in'o: — Pas'int'somer'e en juli'o, aŭgust'o kaj tri foj'o'j'n en septembr'o.
Jun'a'j ge'edz'o'j est'as invit'it'a'j al vesper'kun'ven'o. La vir'o, re'ven'ant'e de si'a ofic'ej'o, trov'as si'a'n ĉarm'a'n edz'in'o'n pret'a. Vid'ant'e ŝi'a'j'n preskaŭ nud'a'j'n mam'o'j'n en la dekolt'aĵ'o, ŝi'a'j'n al'log'a'j'n en'nilon'ig'it'a'j'n krur'o'j'n, li subit'e far'iĝ'as amor'em'a. Ŝi ribel'as, dir'ant'e:
— Kar'ul'o, est'as ne'ebl'e. Nun ni dev'as ir'i al la kun'ven'o.
La edz'o tiel insist'as, ke ŝi fin'e konsent'as:
— Nu, bon'e, kar'ul'o, sed ni rapid'u. Kio'n mi de'met'u: mi'a'j'n gant'o'j'n, mi'a'n lip'ruĝ'o'n aŭ mi'a'n kalson'et'o'n?
Vojaĝ'a komiz'o, re'ven'ant'e hejm'e'n, trov'as ne'kon'at'a'n vir'o'n kuŝ'ant'a kun li'a edz'in'o. Li pren'as revolver'o'n, mort'ig'as la ne'kon'at'o'n kaj per du'a kugl'o si'n mem.
Tuj la mal'fidel'a edz'in'o lev'iĝ'as, ir'as al ŝrank'o, mal'ferm'as ĝi'n kaj ĝoj'e dir'as al vir'o kaŝ'it'a tie:
— Kar'ul'o, ven'u tuj amor'i mi'n. Mort'is ambaŭ kokr'it'o'j.
Kruko dir'as al Baniko:
— Hieraŭ mi rakont'is al vi'a edz'in'o tiom komik'a'n ŝerc'o'n, ke pro rid'eg'o ŝi fal'is el la lit'o.
Vesper'e polic'an'o re'ven'as hejm'e'n pli fru'e ol kutim'e. Li'a edz'in'o kri'as el la ge'edz'a lit'o:
— Kar'ul'o, ne ŝalt'u la lum'o'n: mi hav'as kap'dolor'o'j'n.
La polic'an'o sen'vest'iĝ'as, dum ŝi cerb'um'as, kiel eskap'ig'i la amor'ant'o'n kaŝ'it'a'n en la lit'o. Kiam la edz'o proksim'iĝ'as, ŝi ĝem'as:
— Kar'ul'o, mi hav'as tia'j'n kap'dolor'o'j'n! Ĉu vi ne pov'us ir'i en apotek'o'n por aĉet'i tablojd'o'j'n?
La polic'an'o re'vest'as si'n en la mal'lum'o kaj el'ir'as el la loĝ'ej'o. Kiam li sonor'ig'as ĉe la pord'o de la apotek'ist'o, kiu nokt'e deĵor'as, tiu mir'eg'as. La polic'an'o demand'as:
— Kial vi rigard'as mi'n tiel? Ĉu vi ne re'kon'as mi'n?
— Jes, cert'e. Vi est'as sinjor'o Pun'bat'o, la polic'an'o el la Krad'o'strat'o.
— Nu.
— Kial do vi nun sur'hav'as fajr'o'soldat'a'n uniform'o'n?
La ofic'ist'ar'estr'o de aŭt'a fabrik'o dev'as dung'i nov'a'n sekretari'in'o'n. Iam prezent'iĝ'as al li grand'a, seks'al'log'a, eg'e ŝmink'it'a vir'in'o. Ŝi sid'iĝ'as en fotel'o'n, mal'avar'e montr'as si'a'j'n krur'o'j'n kaj klar'ig'as, brul'ig'ant'e cigared'o'n:
— Mi ven'is por la ofic'o de sekretari'in'o.
— Ĉu vi sci'pov'as tajp'i, stenografi'i, k.t.p.?
La bel'ul'in'o respond'as per frand'em'a buŝ'o:
— Tut'e ne, bel'a knab'eg'o. Tamen dung'u mi'n. Tio'n vi ne bedaŭr'os. Tuj post kiam mi est'os la edz'in'o de la direktor'o, mi zorg'os pri la pli'ig'o de vi'a salajr'o.
Jun'a fianĉ'o ir'as al kurac'ist'o, ĉar de plur'a'j tag'o'j li sent'as mal'agrabl'a'n juk'o'n ĉe si'a vir'a organ'o. La kurac'ist'o trankvil'ig'as li'n:
— Tio ne est'as grav'a. Vi nur ban'u ĉiu'tag'e la dolor'a'n part'o'n en varm'et'a lakt'o.
Dum la edz'iĝ'o'nokt'o la jun'ul'o ne plu pens'as pri la juk'ad'o, kaj regal'as si'a'n nov'a'n, naiv'a'n edz'in'o'n per bel'eg'a am'koncert'o. Sed post'e re'manifest'iĝ'as la dolor'et'o'j. Li lev'iĝ'as, ir'as en la kuir'ej'o'n kaj varm'ig'as lakt'o'n.
Ne vid'ant'e li'n re'ven'i, la sci'vol'a edz'in'o el'lit'iĝ'as, pied'pint'e ir'as al la kuir'ej'o kaj diskret'e en'rigard'as. Ŝi vid'as li'n star'i antaŭ la tabl'o kaj tremp'i la plezur'ig'il'o'n en bovl'o'n da lakt'o.
— Nu, — dir'as al si la naiv'ul'in'o. — Mi ne sci'is, ke tio est'as re'ŝarĝ'ebl'a kiel font'o'plum'o.
S-in'o Kruko vek'as si'a'n edz'o'n je la unu'a maten'e.
— Est'as terur'e. Mi ĵus sonĝ'is, ke vi tromp'as mi'n kun Aloda.
En du'on'a dorm'o Kruko grumbl'as:
— Est'as stult'e tial vek'i mi'n. Jam de du semajn'o'j mi ĉes'ig'is ĉiu'j'n am'rilat'o'j'n kun Aloda.
En pederasti'a rond'o (aŭ medi'o, se vi prefer'as) iu deklar'as:
— Mi'a kac'o est'as ver'e fam'a.
Al la mir'ant'o'j li al'don'as:
— Jes, oni trov'as ĝi'n en ĉies buŝ'o'j.
Proksim'ig'u vi'a'n vang'o'n al la lir'o kaj mir'u ties tembr'o'n.
S-in'o Baniko est'as en special'e volupt'em'a period'o. Sen'ĉes'e ŝi koket'e log'as si'a'n edz'o'n, por ke li esting'u ŝi'a'j'n dezir'o'j'n. Sed li ne sent'as si'n kapabl'a kontent'ig'i ŝi'n. Ŝi protest'as. Li koler'as. Ek'est'as disput'o. Li kri'as:
— Post vi'a mort'o mi skrib'ig'os sur vi'a tomb'o: “Fin'fin'e mal'varm'a!”
— Kaj post la vi'a mi gravur'ig'os: “Fin'e rigid'a!”
— Je mil diabl'o'j! Kie est'as la ŝlos'il'o?
Kruko kaj Baniko promen'as en la kamp'ar'o. Sur izol'a herb'ej'o ili vid'as sid'ant'a'n knab'in'o'n, kiu trik'as, paŝt'ant'e vir'bov'o'n.
Baniko demand'as ŝi'n:
— Fraŭl'in'o, ĉu vi sci'as, kiom'a hor'o est'as?
La paŝt'ist'in'o, kiu sid'as apud la bov'o, kapt'as ties dik'a'j'n testik'o'j'n, lev'as ili'n kaj post kelk'a'j sekund'o'j dir'as:
— Sinjor'o, est'as la dek'a kaj du'on'o.
Kruko kaj Baniko inter'ŝanĝ'as mir'a'j'n rigard'o'j'n kaj paŝ'as plu. Ĉar ili ĝis nun neniam aŭd'is pri tia horloĝ'a scienc'o, ili re'ven'as post kvar'on'hor'o al la knab'in'o. Ĉu vi pov'us nun dir'i al ni, kiom'a hor'o est'as?
La paŝt'ist'in'o flank'e'n'met'as la trik'aĵ'o'n, kapt'as la testik'o'j'n de la bov'o kaj, man'e pes'ant'e ili'n, deklar'as:
— Est'as la dek'a kaj kvar'dek minut'o'j.
— Fraŭl'in'o, ĉu vi pov'as klar'ig'i al ni, kiel vi sci'as tio'n tiom preciz'e?
— Jes, est'as simpl'e. Kiam mi lev'as la ĉur'uj'o'n de Standard'o, mi vid'as la preĝ'ej'a'n horloĝ'o'n en la vilaĝ'o.
Fraŭl'in'o vizit'as amik'in'o'n kaj pet'as ŝi'n:
— Ĉu mi pov'us promen'ig'i vi'a'n beb'o'n dum kelk'a'j hor'o'j?
— Volont'e. Sed kial vi est'as subit'e tia help'em'a?
— Mi nur dezir'as tim'ig'i cert'a'n vir'o'n.
Kruko vizit'as nov'a'n bordel'o'n. La vir'in'o'j est'as ja bel'a'j, sed li trov'as la tarif'o'j'n eksces'eg'a'j. Oni konsil'as al li:
— Supr'e'n'ir'u al la unu'a etaĝ'o.
Sur la unu'a etaĝ'o la vir'in'o'j est'as preskaŭ sam'e bel'a'j, sed ili est'as tamen tro mult'e'kost'a'j, po 5 mil stel'o'j.
Kruko marĉand'as, kaj ĉiu'foj'e oni send'as li'n al la supr'a etaĝ'o. Ĉiu'foj'e la volupt'o'vend'ist'in'o'j far'iĝ'as mal'pli bel'a'j, mal'pli jun'a'j kaj mal'pli kar'a'j. Fin'e Kruko vetur'as per lift'o al la last'a etaĝ'o, trov'as mal'plen'a'n ĉambr'o'n kaj leg'as tie sur'skrib'o'n:
Mem'serv'o 100 stel'o'j'n
Tre modern'a par'o inter'ŝanĝ'as impres'o'j'n post frenez'a nokt'o pas'ig'it'a en sen'brid'a'j lud'o'j kun diboĉ'a'j amik'o'j.
— Kar'ul'in'o, ĉu vi'n mi amor'is sur la sof'o en la mal'lum'a salon'o?
— Je kiom'a hor'o, kar'ul'o?
Pa'ĉj'o, vi dir'is al mi, ke vir'o dev'as ĉiam est'i galant'a kaj ced'i si'a'n seĝ'o'n al sinjor'in'o. Tamen, sur tiu mal'nov'a fot'o, vi sid'as kaj pa'nj'o star'as.
— Jes, est'is ĝust'e post ni'a edz'iĝ'o'nokt'o. Ŝi'a post'aĵ'o dolor'is, kaj mi'a'j krur'o'j est'is tiom mal'fort'a'j...
Av'o, patr'o kaj fil'o el turk'a famili'o ĉe'est'as kongres'o'n en Ber'val'o. Re'vojaĝ'ant'e hejm'e'n, ili inter'ŝanĝ'as impres'o'j'n. La fil'o dir'as:
— Ha! kia'n afabl'ec'o'n hav'as la bervalaninoj!
— Kia'n teknik'o'n! — ek'kri'as la patr'o.
— Kaj kia'n pacienc'o'n! — balbut'as la av'o.
Baniko re'ven'as hejm'e'n pli fru'e ol kutim'e. Li'a fil'et'o kri'as al li:
— Pa'ĉj'o, pa'ĉj'o, ogr'o ĵus kaŝ'is si'n en la vest'o'ŝrank'o.
Efektiv'e Baniko mal'kovr'as en la ŝrank'o si'a'n amik'o'n Kruko vest'it'a per nur'a lit'o'tuk'o. Li riproĉ'as li'n:
— Kruko, ĉu vi ne hont'as? Kial vi tiom tim'ig'is la knab'et'o'n?
Somer'e du amik'in'o'j babil'as sur la plaĝ'o de Ber'val'o. Unu asert'as:
— Mi est'as pret'a far'i ĉio'n ajn, por ricev'i pelt'mantel'o'n.
Ŝi efektiv'e far'as ĉio'n ajn, ricev'as la mantel'o'n ... sed vintr'e jam ne pov'as ĝi'n buton'um'i.
— Kial mi aĉet'u aŭt'o'n? Mi hav'as tiom da amik'o'j, kiu'j posed'as aŭt'o'n. Tiel mi pov'as vetur'i sen'kost'e.
— Vi prav'as. Sam'e mi rest'as fraŭl'o. Mi hav'as tiom da amik'o'j, kiu'j hav'as edz'in'o'n.
Knab'in'et'o ĉe'est'as lav'ad'o'n de si'a frat'et'o. Ŝi demand'as:
— Pa'nj'o, kial li hav'as kran'et'o'n? Ĉu ankaŭ mi hav'os tia'n post'e?
La patr'in'o, distr'iĝ'int'e, respond'as:
— Jes, se vi bon'e kondut'os.
Kaj post pri'pens'o ŝi al'dir'as:
— Se vi mal'bon'e kondut'os, vi hav'os eĉ plur'a'j'n.
— Kio est'as la tri plej bon'a'j aĵ'o'j en la mond'o?
— Bon'a viski'o antaŭ'e kaj cigared'o post'e.
Preĝ'o de pi'a vir'o:
— Sankt'a Josefo, far'u, ke mi neniam edz'iĝ'u. Se mi edz'iĝ'os, ke mi ne est'u kokr'it'a. Se mi est'os kokr'it'a, ke mi ne sci'u pri tio. Se mi ek'sci'os pri tio, ke tio est'u al mi tut'egal'a.
En termo'font'a staci'o Kruko galant'e deklar'as al jun'a, bel'a ofic'ist'in'o:
— Pas'int'jar'e mi ven'is ĉi tie'n pro mi'a'j krur'o'j. Nun mi re'ven'is pro la vi'a'j.
Baniko surpriz'as si'a'n edz'in'o'n kuŝ'ant'a en la dorm'o'ĉambr'o kun fremd'a vir'o. Li ek'blek'as:
— Mi tuj mort'ig'u li'n!
Ŝi protest'as:
— Ne far'u tio'n. Ĉu vi memor'as pri la pelt'a mantel'o gajn'it'a per la loteri'o?
— Ĉu ĝi est'is de li?
— Jes. Kaj ĉu vi memor'as pri la aŭt'o, la unu'a premi'o de la ber'val'a tombol'o?
— Jes. Ĉu ĝi est'is de li?
— Cert'e.
Tuj Baniko kur'as al la lit'o, tir'as la kovr'il'o'n sur la nud'a'n korp'o'n de la tim'ant'a amor'ant'o kaj murmur'as kun zorg'o'plen'a mien'o:
— Atent'u, amik'o, ke vi ne mal'varm'um'u.
Angl'a edz'o: — Ĉu mi dolor'ig'is vi'n?
Li'a edz'in'o: — Tut'e ne. Kial vi demand'as?
La edz'o:— Tial ke vi iom mov'iĝ'et'is.
Kruko invit'as nov'a'n amik'in'o'n en ekskluziv'a'n restoraci'o'n kun apart'a'j manĝ'o'salon'et'o'j special'e instal'it'a'j por intim'a'j renkont'iĝ'o'j.
Kruko el'ir'as por lav'i la man'o'j'n. Dum'e la jun'ul'in'o leg'as la menu'o'n de la mend'it'a lunĉ'o: kaviar'o, ĉampan'o, lepor'aĵ'a ragu'o, burgonj'a vin'o, glaci'aĵ'o, kontraŭ'koncip'a pilol'o.
Kapitan'o sci'ig'as kolonel'o'n:
— Mi hav'as en mi'a rot'o rekrut'o'n, kiu pasi'e vet'as. Kaj li gajn'as ĉiu'j'n vet'o'j'n.
La kolonel'o ven'ig'as la kurioz'a'n soldat'o'n.
— Nu, mi aŭd'is, ke vi oft'e vet'as kaj gajn'as ĉiu'j'n vet'o'j'n.
— Jes, sinjor'o kolonel'o. Ekzempl'e, mi pov'as vet'i kun vi je mil stel'o'j, ke vi hav'as hemoroid'o'j'n.
— Vi ne hav'as ŝanc'o'n kun mi, jun'ul'o. Kontrol'u mem.
La kolonel'o mal'lev'as si'a'n pantalon'o'n, montr'as si'a'n glat'a'n post'aĵ'o'n kaj ricev'as la mil stel'o'j'n de la soldat'o. Post'e li telefon'as al la kapitan'o:
— Vi'a rekrut'o ĵus perd'is vet'o'n kun mi.
— Ha, sinjor'o kolonel'o, mi ne hav'is temp'o'n por sci'ig'i vi'n, ke li vet'is kun mi je 10 mil stel'o'j, ke vi montr'os al li vi'a'n post'aĵ'o'n.
Amik'in'o rakont'is al kurac'ist'edz'in'o, ke ŝi vid'is ŝi'a'n edz'o'n kun prostitu'it'in'o. Demand'it'a, la doktor'o respond'as:
— Tem'is pri profesi'a'j rilat'o'j.
— Ĉu la rilat'o'j koncern'is vi'a'n aŭ ŝi'a'n profesi'o'n?
Patr'o: — Vi est'as fi'ul'o. Neniam vi'a patr'in'o kaj mi ricev'is kontent'o'n de vi ek'de vi'a nask'iĝ'o.
Fil'o:— Sed ver'ŝajn'e naŭ monat'o'j'n antaŭ mi'a nask'iĝ'o.
Du knab'in'o'j marĉand'as en frukt'o'butik'o:
— Kiom kost'as du banan'o'j?
— Po du'dek stel'o'j. Se vi pren'os tri, ili kost'os op'e kvin'dek stel'o'j'n.
Post mal'long'a inter'konsil'iĝ'o la knab'in'o'j deklar'as:
— Ni pren'u tri. La tri'a'n mi manĝ'os.
Misi'ist'o ven'is unu'a'foj'e al izol'a vilaĝ'o, en kiu li vol'as kon'ig'i la ver'a'n Di'o'n kaj la eŭrop'a'n civilizaci'o'n. Indiĝen'o, kiu sci'pov'as kelk'a'j'n Esperant'a'j'n vort'o'j'n, serv'as kiel la interpret'ist'o.
Ĉiu fraz'o de la predik'o est'as proksim'um'e traduk'at'a al la konvert'ot'o'j, kiu'j kun'ven'is sur la plac'o de la vilaĝ'o. Post ĉiu fraz'o la indiĝen'o'j kri'as laŭt'e: vukra! vukra!
La misi'ist'o est'as tre kontent'a, opini'ant'e, ke la aŭskult'ant'ar'o fort'e aprob'as li'a'j'n parol'o'j'n, ĝis la interpret'ist'o invit'as li'n post la predik'o vizit'i la ne'kred'ebl'e mal'pur'a'n vilaĝ'o'n, en kiu liber'e vag'as nigr'a'j pork'o'j. Tiam, en apart'e kot'a angul'o, la interpret'ist'o avert'as:
— Atent'u vi ne paŝ'i en vukra!
Avi'nj'o demand'as, kio est'as hipokrit'ul'o.
— Iu, kiu agrabl'e trakt'as oni'n antaŭ'e kaj mal'agrabl'e mal'antaŭ'e.
— Ha! vi'a av'o est'is do grand'a hipokrit'ul'o.
— Mi aŭd'is, ke vi'a edz'o est'as en mal'san'ul'ej'o.
— Jes, tie li kuŝ'as pro si'a'j genu'o'j.
— Pro si'a'j genu'o'j?
— Jes, sur ili mi trov'is blond'ul'in'o'n.
En Barcelona bordel'o la afer'o'j prosper'as. La deĵor'ant'in'o'j ĉas'as la klient'o'j'n sur la apud'a'j trotuar'o'j, kaj ĉiu'foj'e kiam ili kun'tren'as nov'a'n traf'it'o'n en la diboĉ'ej'o'n, ili laŭt'e dir'as si'a'n nom'o'n al la pord'ist'in'o. Post si'a giĉet'o tiu not'as la en'ir'o'j'n, por kalkul'i la lu'prez'o'n de la ĉambr'o'j. Ŝi'a krajon'o kur'as:
— Anita Lopez!
— Maria Moreno!
Kruko, kiu liber'temp'as en Barcelono, ven'as ne sen'intenc'e en la mal'ĉast'ej'a'n kvartal'o'n. Brul'a, invit'a okul'um'o de bel'a putin'o sufiĉ'as por konvink'i Krukon sekv'i ŝi'n en la bordel'o'n. Pas'ant'e antaŭ la giĉet'o de la pord'ist'in'o, ŝi dir'as:
— Dolores la Picho!
Kruko murmur'as kompat'em'e:
— Ne mir'ind'e, se dolor'as vi'n la piĉ'o, fraŭl'in'o. En tia meti'o... Sed tio almenaŭ pruv'as, ke la afer'o'j ir'as bon'e.
Vir'o seks'ard'as. Li'a amik'in'o klar'ig'as, ke ŝi'a'j monat'aĵ'o'j ne ebl'ig'as al ŝi kviet'ig'i li'a'n volupt'em'o'n. Li flustr'as i'o'n en ŝi'a'n orel'o'n. Ŝi ribel'as:
— Ne'ebl'e pro mi'a'j hemoroid'o'j.
Tiam li blek'as:
— Se vi dir'os al mi, ke vi ankaŭ hav'as dent'o'dolor'o'n, mi draŝ'os al vi la dors'o'n!
Bigot'in'o konfes'as:
— Patr'o, mi tromp'is mi'a'n edz'o'n.
— Kiom oft'e?
— Nur unu foj'o'n, la 21an de oktobr'o 1937.
— Tio'n vi jam rakont'is al mi cent'foj'e!
— Jes, est'as tiom agrabl'e re'memor'i pri tio.
Baniko, kiu ŝat'as naĝ'i nud'a, trov'is por tiu plezur'o tut'e sen'hom'a'n part'o'n de la ber'val'a plaĝ'o. Post la naĝ'ad'o vol'ant'e el'ir'i el la mar'o, li vid'as kun konfuz'o fremd'a'n vir'in'o'n, kiu sid'as apud li'a'j vest'aĵ'o'j. Li naĝ'as plu kaj hazard'e trov'as sur la fund'o de la mar'o mal'nov'a'n kaserol'o'n. Li kapt'as ĝi'n kaj ten'ant'e antaŭ si'a gener'il'o, al'paŝ'as la vir'in'o'n kun riproĉ'a mien'o.
— Ĉu vi sci'as, sinjor'in'o, ke vi sid'as ĝust'e apud mi'a'j vest'aĵ'o'j?
— Ĉu vi sci'as, sinjor'o, ke en vi'a kaserol'o ne est'as fund'o?
Du strat'ul'in'o'j renkont'iĝ'as en la ber'val'a park'o.
— Di'o mi'a, ĉu vi ricev'is nov'a'n pelt'mantel'o'n?
— Ba, est'as nur io, kio'n mi kun'flik'is.
— Flantazie!
Knab'in'et'o en'ir'as en suker'aĵ'ej'o'n.
— Mi dezir'as ĉokolad'a'n beb'o'n, kiu'n vi hav'as en vi'a montr'o'fenestr'o.
— Bon'e, et'ul'in'o. Jen ĉokolad'a beb'o.
— Ne tiu. Ĝi est'as knab'in'o. Mi pet'as, don'u al mi knab'o'n.
— Kial do?
— En knab'o est'as iom pli por frand'i.
Kamp'ar'an'o en'ir'as la kabinet'o'n de kurac'ist'o, dum tiu tre intim'e trakt'as li'a'n edz'in'o'n. La kamp'ar'an'o ek'kri'as:
— Kio'n do vi far'as?
— Mi instru'as la inter'rilat'o'j'n.
— Ha, bon'e. Ĉe la unu'a rigard'o mi kred'is, ke vi fik'as mi'a'n edz'in'o'n.
— Jes, kar'ul'in'o, jes. Mi ĵur'as al vi etern'a'n fidel'ec'o'n.
Fremd'ul'o dir'as al Kruko:
— Ha! la bervalaninoj est'as ver'e inteligent'a'j.
— Jes, cert'e. Kiel vi rimark'is tio'n?
— Hieraŭ vesper'e mi renkont'is bel'a'n jun'ul'in'o'n. Bedaŭr'ind'e ŝi ne parol'is Esperant'o'n. Mi desegn'is glas'o'n sur pec'o da paper'o, kaj ŝi tuj kompren'is, ke mi invit'as ŝi'n al drink'ej'o.
— Tio est'as ja sign'o de eg'a inteligent'ec'o.
— Atend'u. Post du minut'o'j'n ŝi pren'is pec'o'n da paper'o kaj desegn'is lit'o'n.
— Ho!
— Jes. Kiel ŝi pov'is tiom rapid'e diven'i, ke mi est'as lit'fabrik'ant'o?
Al pacient'o, traf'it'a de akut'a venere'a mal'san'o, kurac'ist'o klar'ig'as:
— Bedaŭr'ind'e mi dev'as for'tranĉ'i vi'a'n vir'a'n organ'o'n.
— Ne'ebl'e, sinjor'o doktor'o. Mi est'as ankoraŭ jun'a, mi bezon'as ĝi'n.
Li vizit'as du'a'n kurac'ist'o'n, kiu diagnoz'as la sam'o'n:
— For'tranĉ'end'a!
La kompat'ind'ul'o konsult'as dek fam'a'j'n special'ist'o'j'n, kaj ĉiu est'as pret'a uz'i la bisturi'o'n.
Mal'esperant'e pri si'a sort'o, la pacient'o fin'e vizit'as ĉin'a'n kurac'ist'o'n, kiu laŭ'dir'e far'as mirakl'o'j'n.
— Sinjor'o doktor'o, vi ne for'tranĉ'os ĝi'n, ĉu jes?
— Cert'e ne. Grimp'u sur tiu'n taburet'o'n. Nun tus'u fort'e! jen. Ĝi jam de'fal'is mem.
S-in'o Kruko est'as grav'e mal'san'a. Ŝi pet'as si'a'n edz'o'n:
— Kar'ul'o, se mi mort'os kaj se vi re'edz'iĝ'os, ĵur'u al mi, ke mi'a post'e'ul'in'o ne sur'met'os mi'a'j'n rob'o'j'n.
— Est'u trankvil'a, trezor'o. Ŝi hav'as pli larĝ'a'n post'aĵ'o'n ol vi.
Kruko ĵus aŭd'is de si'a edz'in'o, ke ili'a'n fil'in'o'n Reda graved'ig'is jam edz'iĝ'int'a vir'o. Kruko terur'e ek'koler'as kaj ek'sci'int'e la adres'o'n de la de'log'int'o, decid'as tuj vizit'i li'n. Tiu konfes'as:
— Jes, mi est'as kulp'a, sed mi'a grand'a riĉ'o ebl'ig'as al mi ripar'i mi'a'n kulp'o'n tia'manier'e: se Reda nask'os fil'in'o'n, mi donac'os al ŝi milion'o'n da stel'o'j. Por fil'o mi donac'os la du'obl'o'n.
Tiu propon'o perpleks'as Krukon. Li est'as preskaŭ pret'a pet'i pardon'o'n pro si'a antaŭ'a koler'o. Sed subit'e ven'as al li dub'o pri ne'antaŭ'vid'it'a ebl'o:
— Promes'u al mi, ke, en okaz'o de mis'nask'o, vi don'os al Reda du'a'n ŝanc'o'n.
La blind'ul'in'o ne toler'as puf'o'n de ĉar'o en si'a vagon'o.
Mal'jun'a ted'ul'o, prov'ant'e de'log'i knab'in'o'n, prem'as ŝi'n kaj flustr'as:
— Mi leg'as en vi kvazaŭ en libr'o.
— En libr'o brajl'e skrib'it'a.
Kruko vintr'e liber'temp'as en neĝ'a mont'ar'o. Foj'e en'ir'ant'e en lign'o'dom'o'n, li surpriz'as jun'ul'in'o'n, kiu supr'e'n'fald'is la jup'o'n antaŭ kamen'o por varm'ig'i si'a'n log'a'n ventr'o'n. Kruko galant'e dir'as:
— Fraŭl'in'o, se ĝi est'as por mi, ĝi est'as jam sufiĉ'e kuir'it'a.
Kruko lu'is bel'a'n dom'et'o'n en la ĉirkaŭ'aĵ'o de Ber'val'o. En ĝi'n li pov'as trankvil'e invit'i si'a'j'n amik'in'o'j'n. La last'a vizit'ant'in'o ven'is jam tri foj'o'j'n. Kruko tiel dediĉ'is si'n al amor'ad'o, ke iom mal'zorg'is la kuir'art'o'n. Ĉiu'foj'e ŝi dev'is manĝ'i nur kaĉ'o'n.
Kruko de'nov'e skrib'as al ŝi invit'leter'o'n, en kiu li laŭd'as la bel'o'n de la dom'o kaj de la pejzaĝ'o. La nov'a amik'in'o est'as pret'a re'ir'i al la rendevu'ej'o, sed hav'ant'e last'a'moment'a'n mal'help'o'n, ŝi komisi'as al la poŝt'o telegraf'ad'o'n de jen'a tekst'o: Vi Loĝ'as Bel'e — Sed Pro Mal'oportun'a Ŝanĝ'o Mi Ven'os Pli Post'e — Kvankam Mi Mal'ŝat'as Vi'a'n Kaĉ'o'n.
Malgraŭ la bedaŭr'ind'a prokrast'o Kruko est'as rav'it'a de tiu brul'a am'konfes'o. Li ja tut'e forges'is, ke telegram'o ne hav'as super'sign'o'j'n...
La mond'kon'at'a El'don'ej'o TK en ĉi tiu'j tag'o'j el'don'is libr'o'n pri la ĉiu'tag'a viv'o de bervalanoj.
La verk'int'o est'as 46-jar'a franc'o, Louis Beaucaire nun loĝ'ant'a en Berlino, kie li estr'as la franc'a'n libr'ej'o'n.
Li lern'is Esperant'o'n kiel gimnazi'an'o dum la milit'o, kiam la lingv'o est'is ankaŭ en Franc'uj'o mal'permes'it'a de la nazi'a'j okup'ant'o'j.
La libr'o est'as li'a debut'o kiel aŭtor'o, sed tamen oni pov'as supoz'i, ke ni pov'as atend'i pli de li'a man'o est'ont'e.